Σταματας να γραφεις και σταματούν όλα, σαν να σταματα η μουσική από τη ζωή σου. Οι σκέψεις σου δεν έχουν κανένα λόγο να αναπαράγονται. Γεννιούνται απλά για να πεθάνουν μέσα στη μαυρίλα των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου σου δίνοντας μια μάχη επιβίωσης του επικρατέστερου αρνητικού σεναρίου. 'Οσο χειρότερο τόσο μεγαλύτερη η λύτρωση στο τέλος. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να το χωρέσουν σε μια ορολογία, σε ένα κουτί για να μπορέσει να γίνει συνεργάσιμο και άλλοι θα το απελάσουν στα έγκατα της ψυχής τους μεχρι την επόμενη φορά. Το χειρότερο ειναι η προσπάθεια των υπολοίπων που πασχίζουν να πείσουν οτι ολα ειναι τόσο απλά,( μα είναι αλλα μονο για οση ωρα δεν είναι) μέχρι που γεννιέται και η μεγαλύτερη των όλων "αυταπάρνηση" ότι το ροζ μπορεί να κυριαρχήσει και ο κόσμος σου όλος φωτίζεται υπο το "φιλτρο" της τέλεια αρτιμελούς λογικής του απόλυτου σωστού και κάπου εκει ξεκινά το ενδιάμεσο να γεμίζει κρύο απο την απόσταση . Ταξιδευουν τα δυο είναι σου τόσο μακριά το ενα απο το αλλο που αν βρεθουν μετα απο καιρο δεν θα γνωριστούν. Αλιμονο αν διαλέξεις να φύγεις με ενα απο τα δύο. Απολογουμε για τη δυσνόητη σύνταξη μου αλλα σιχαίνομαι τη πλαισίωση στην έκφραση. Και μιας και σπανίως αποδέχομαι τις συναισθηματικές λεκτικές εκρήξεις μου που πασχίζουν για λίγη έκφραση προσπαθώ να ειμαι υπομονετικη και να τις κατανοώ αφου κρατά χρονιά αυτη η συγκατοίκηση. Όπως φαίνεται οπότε παει κατι λαθος ή σωστο απλα σταμάτα η μουσική και μενουν τοσες λέξεις ορφανές.
The only way to light is black.
α.ν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου