"Periergo pragma i kardia oso tin spatalas toso perissoteri exeis...''
Kwstas Montis
Kwstas Montis
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013
Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013
Enas isovitis pisw apo ta vlefara
Κάθε τέλος, κάθε αποχωρισμός, κάθε χωρισμός, κάθε τέλος εποχής, κάθε κύκλος, είναι ένας τελευταίος χορός αποχαιρετισμού ενός μικρού-μεγάλου θανάτου αρχής.
Όλο πεθαίνουμε και όλο ξαναζούμε και όσο ζούμε ξαναπεθαινουμε για να αναδημιουργηθούμε.
Δεν μιλάω για τον θάνατο του τέλους αμην αλλα για αυτόν την αρχής.
Για αυτόν που κουβαλάς στην αποσκευή του φόβου μέχρι την επαλήθευση του επομενου.
Μιλώ για τον θάνατο των ζωντανών των 74, για τον θάνατο των ξενιτεμένων , για αυτον των πληγωμένων, των χωρισμένων, για τον θάνατο των απογοητευμένων, των χαμένων εαυτών, των ρομαντικών, των αληθινών, των αθώων, των μαχητών, των δειλων.
Κάθε που ξυπνώ με ένα τέτοιο θάνατο το καταλαβαίνω γιατί έχω ανάγκη από οξυγόνο περισσότερο από ποτε άλλοτε, έχω ανάγκη να σταθώ κάτω από τον ήλιο, έχω ανάγκη από την αρχή που θα μου ψιθυρίζει από δω και μπρός πως όλα θα πάνε καλά.
Το αισθάνομαι σήμερα πως είναι ένας καινούριος θάνατος αρχής γιατί έχω ξυπνήσει νωρίς παρόλο που έχω ξαγρυπνήσει με αυτόν, και έχω τόση ενέργεια που δεν μπορώ να αποφασίσω ποιον τοίχο να ξεκινήσω να γκρεμίζω για να βγω απο αυτα τα τείχη.
Μάλλον ασυναίσθητα το σώμα μου ενστικτωδώς φορεσε την στολή της εγρηγορσης γιατί αισθάνεται την απειλή της ζωής του που τρέχει και τον χρόνο να μην την προφταίνει.
Κάπου διάβασα μια ωραιότατη δήλωση, όταν ρώτησαν ένα διάσημο από αυτούς που δεν θυμάμαι ποτε τα ονόματα τους ''αν πέθαινες αύριο τι διαφορετικό θα έκανες σήμερα ?'' απάντησε ''τίποτα απολύτως γιατί η καθημερινότητα έχει μεγαλύτερη αξια από τις μεγάλες μας στιγμές''ποσο δίκαιο έχει, αυτό κι αν είναι Νίκη του κάθε θανάτου, η απόλαυση της καθημερινότητας σου , ο εκμηδενισμός κάθε προσδοκίας, το μεγαλείο της καθημερινότητας σου τα μικρά μεγάλα πράγματα της μέρας σου.
Καμια αρχή κανένα τέλος απλά ροή.
Περπατώ ξυπόλητη σε ακόμα ένα μικρό-μεγάλο θάνατο (δεν είμαι σίγουρη ακόμα για το μέγεθος του) ανακαλύπτω κάθε λεπτό που περνα μέσα από τις πολύχρωμες φωνούλες των σκέψεων μου ότι τα συναισθήματα μας είναι ένας κόσμος ατέλειωτος, ανεξήγητος και απρόβλεπτος.
Δεν θα κάνω διάλογο σήμερα μαζί τους θα τις αφήσω να υπάρχουν, δεν θα τσακωθώ μαζί τους, τους έχω δώσει το δικαίωμα να τα κάνουν σαλάτα εδώ και καιρό τώρα απλά θα περιμένω να την χωνέψουν, γιατί όλα περνάνε από το στομάχι. Είμαστε αυτό που τρώμε.
Επιστροφή στην πατρίδα της μεγάλης απόρριψης, η κάθε εισπνοή μου γεννοβολά και μια εικόνα , την αφήνω και αυτήν να υπάρχει εκεί διπλα στην μεσογειακή μας σαλάτα και με νύχια και με δόντια κρατιέμαι να μην αναρωτιέμαι, να μην μετανιώνω, να μην επιρρίπτω ευθύνες, να μην υποσχεθώ την μεγαλύτερη όλων τιμωρία: 'ποτε ξανά.'
Δεν έχω αυτό το δικαίωμα , δεν το έχεις ούτε εσύ παρολο που το χεις κανει, μια μερα θα αντιληφθεις οτι το 'ποτε ξανα σου' δεν ηταν ελευθερια αλλα φυλακη.
Αν η ζωή σου είναι μια σειρά από μικρούς θανάτους οφείλεις να τους ζήσεις κάτι θέλουν να σου διδάξουν, αν δεν τους ζήσεις δεν μαθαίνεις και αν δεν μαθαίνεις τότε μόλις έχεις κερδίσει μια θέση για το επαναληπτικό μάθημα στο ίδιο θρανίο με την παλια σου τρυπια στολη που εχει μικρανει γιατι η ομορφια σου μεγαλωνει και δεν τολμας να την αντικρισεις.
Αυτό να είναι άραγε? Μια επανάληψη μέχρι να βρουμε ενα καθρευτη?
Η ιστορία επεναλαμβάνεται, το φωναζει και η πατριδα που έτυχε να μεγαλωσεις.
Μια πατρίδα ολόκληρη πεθαίνει μαζί σου... Σουρεαλισμος.
Είμαι πολύ εγωκεντρική που ασχολούμαι μονο με τον εαυτό μου ενω ο κοσμος χάνεται?
Ίσως... Αλλα αυτό τον ήλιο σήμερα μονο εγώ μπορώ να τον δω με αυτόν τον τρόπο.
Δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω εκ μέρους μιας πατρίδας που δεν μου ανήκει σήμερα μιλώ εκ μέρους των βλεφάρων μου και μόνο.
Μισοκλεινω τα βλέφαρα μου και μια ηλιακτίδα διχάζει την εικόνα σε δυο κοσμους.
Οι δυο μου κόσμοι σκέφτομαι και να μην ανήκω πουθενά, μονη πατρίδα μου αυτό το ον που υπάρχει πίσω από τα ματια μου.
Εισπνέω...θάλασσα και κάπου από το βάθος με σαγηνεύει μια μελωδία μυρωδιάς που θυμίζει γιασεμί. Μυριζει σαν σπίτι, παρόλο που δεν είχαμε ποτε αυλή.
Ίσως να είναι αναμνήσεις από κάποιο παρελθόν ίσως και από κάποιο μέλλον. Ποιος ξέρει...?
Ξαναφεύγω...ποσο κουράστηκα να φεύγω...όχι τόσο από πατρίδες αλλα από συναισθήματα...
Άλλο ένα βίαιο τέλος. Βια! Όταν η λογική σε απομακρύνει από τα συναισθήματα σου μονο βια μπορεί να υπάρχει. Ο πόνος είναι σαν τον καρκίνο για να σωθείς πρέπει επιτεθείς σε ολόκληρο το σώμα μια παραλογη για το σώμα σου μάχη αφού δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι όλο αυτό γίνετε για 'το καλο σού. Έτσι και με τα συναισθήματα , το 'για καλο σού΄ επιτίθεται στην ψυχή σου και αυτή αδυνατεί να αντιληφτεί την λογική αυτού του καλού. Είναι ο μονος τρόπος να κερδίσεις την νέα αρχή στο τέλος. Την παράταση ζωής σου. Οι ψευαδισθισεις πρέπει πάντα να απομακρύνονται και αυτό αναγκαστικα γίνετε πάντα βίαια. Ίσως η λέξη βιασμός να ήταν πιο σωστή από αυτή του τέλους. Γιατί κάθε τέλος είναι ένας βιασμός ψυχής. Είναι λυπηρό , αν αναλογιστείς ότι όλα αυτά γίνονται για 'το καλο σού.
Μπορεί να θεωρηθεί άραγε βιασμός όταν η βια που ασκείς στην ψυχή σου γίνετε από σένα τον ίδιο?
Έχω ξεριζώσει τόσες φορες την ψυχή μου για να αγοράσω αυτή τη νέα αρχή, που αναγκαζομε να πληρώνω ακριβά, που θα έπρεπε να με κλείσουν ισόβια με την κατηγορια αυτή του βιασμό ψυχής και ατακτης χρεοκοπίας. Ίσως και για φόνο εκ προ μελέτης αφού πολλές φορες αναρωτιέμαι αν ο σκηνοθέτης τελικά είμαι εγώ?
Ναι αυτό θα έπρεπε να ήμουν ισοβίτης βαρυποινίτης, είμαι ο φονιάς της ψυχής μου.... αντί να εκτελώ την ποινή μου σήμερα παίζω με τα βλέφαρα μου και παρακολουθώ τους δυο μου κόσμους να με διχάζουν και να με ταξιδεύουν σε νέους εαυτούς μέχρι να να βρω την αρχή δίχως τέλος.
Αναρωτιέμαι αυτή την φορα ποσο θα κρατήσει, για ποσο θα ξυπνώ το πρωί και για καλημέρα θα ξεριζώνω με βια το παραμύθι απο ενα κόσμο που δεν θα ξημερώσει ποτε.
Για ποσο θα πρέπει να ξεριζώνω τα εκτροχιασμένα όνειρα μου, τον ρομαντισμό, τις ψευδαισθήσεις και τις ελπίδες μου μέχρι να αποδεκτω πως η ζωή μου είμαι εγώ, η πατρίδα μου είμαι εγώ, το σπίτι μου είμαι εγώ, ο πρίγκιπας μου είμαι εγώ, το άλλο μου μισό είμαι εγώ, το κάστρο μου είμαι εγώ, το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μου είμαι μονο εγώ?
Μέχρι ένα πρωί να αποδεκτω πως ο μονος κόσμος που υπάρχει είναι αυτός που στέκεται πίσω από τα ματια μου και παίζει με τα βλέφαρα μου σήμερα...
Ποια είμαι εγώ?
Ο ισοβίτης πίσω από τα βλέφαρα μου...
Καλημέρα και αντίο
...σε αυτό που μόλις -με-(προσ)πέρασε από το στομάχι.
a.n
Όλο πεθαίνουμε και όλο ξαναζούμε και όσο ζούμε ξαναπεθαινουμε για να αναδημιουργηθούμε.
Δεν μιλάω για τον θάνατο του τέλους αμην αλλα για αυτόν την αρχής.
Για αυτόν που κουβαλάς στην αποσκευή του φόβου μέχρι την επαλήθευση του επομενου.
Μιλώ για τον θάνατο των ζωντανών των 74, για τον θάνατο των ξενιτεμένων , για αυτον των πληγωμένων, των χωρισμένων, για τον θάνατο των απογοητευμένων, των χαμένων εαυτών, των ρομαντικών, των αληθινών, των αθώων, των μαχητών, των δειλων.
Κάθε που ξυπνώ με ένα τέτοιο θάνατο το καταλαβαίνω γιατί έχω ανάγκη από οξυγόνο περισσότερο από ποτε άλλοτε, έχω ανάγκη να σταθώ κάτω από τον ήλιο, έχω ανάγκη από την αρχή που θα μου ψιθυρίζει από δω και μπρός πως όλα θα πάνε καλά.
Το αισθάνομαι σήμερα πως είναι ένας καινούριος θάνατος αρχής γιατί έχω ξυπνήσει νωρίς παρόλο που έχω ξαγρυπνήσει με αυτόν, και έχω τόση ενέργεια που δεν μπορώ να αποφασίσω ποιον τοίχο να ξεκινήσω να γκρεμίζω για να βγω απο αυτα τα τείχη.
Μάλλον ασυναίσθητα το σώμα μου ενστικτωδώς φορεσε την στολή της εγρηγορσης γιατί αισθάνεται την απειλή της ζωής του που τρέχει και τον χρόνο να μην την προφταίνει.
Κάπου διάβασα μια ωραιότατη δήλωση, όταν ρώτησαν ένα διάσημο από αυτούς που δεν θυμάμαι ποτε τα ονόματα τους ''αν πέθαινες αύριο τι διαφορετικό θα έκανες σήμερα ?'' απάντησε ''τίποτα απολύτως γιατί η καθημερινότητα έχει μεγαλύτερη αξια από τις μεγάλες μας στιγμές''ποσο δίκαιο έχει, αυτό κι αν είναι Νίκη του κάθε θανάτου, η απόλαυση της καθημερινότητας σου , ο εκμηδενισμός κάθε προσδοκίας, το μεγαλείο της καθημερινότητας σου τα μικρά μεγάλα πράγματα της μέρας σου.
Καμια αρχή κανένα τέλος απλά ροή.
Περπατώ ξυπόλητη σε ακόμα ένα μικρό-μεγάλο θάνατο (δεν είμαι σίγουρη ακόμα για το μέγεθος του) ανακαλύπτω κάθε λεπτό που περνα μέσα από τις πολύχρωμες φωνούλες των σκέψεων μου ότι τα συναισθήματα μας είναι ένας κόσμος ατέλειωτος, ανεξήγητος και απρόβλεπτος.
Δεν θα κάνω διάλογο σήμερα μαζί τους θα τις αφήσω να υπάρχουν, δεν θα τσακωθώ μαζί τους, τους έχω δώσει το δικαίωμα να τα κάνουν σαλάτα εδώ και καιρό τώρα απλά θα περιμένω να την χωνέψουν, γιατί όλα περνάνε από το στομάχι. Είμαστε αυτό που τρώμε.
Επιστροφή στην πατρίδα της μεγάλης απόρριψης, η κάθε εισπνοή μου γεννοβολά και μια εικόνα , την αφήνω και αυτήν να υπάρχει εκεί διπλα στην μεσογειακή μας σαλάτα και με νύχια και με δόντια κρατιέμαι να μην αναρωτιέμαι, να μην μετανιώνω, να μην επιρρίπτω ευθύνες, να μην υποσχεθώ την μεγαλύτερη όλων τιμωρία: 'ποτε ξανά.'
Δεν έχω αυτό το δικαίωμα , δεν το έχεις ούτε εσύ παρολο που το χεις κανει, μια μερα θα αντιληφθεις οτι το 'ποτε ξανα σου' δεν ηταν ελευθερια αλλα φυλακη.
Αν η ζωή σου είναι μια σειρά από μικρούς θανάτους οφείλεις να τους ζήσεις κάτι θέλουν να σου διδάξουν, αν δεν τους ζήσεις δεν μαθαίνεις και αν δεν μαθαίνεις τότε μόλις έχεις κερδίσει μια θέση για το επαναληπτικό μάθημα στο ίδιο θρανίο με την παλια σου τρυπια στολη που εχει μικρανει γιατι η ομορφια σου μεγαλωνει και δεν τολμας να την αντικρισεις.
Αυτό να είναι άραγε? Μια επανάληψη μέχρι να βρουμε ενα καθρευτη?
Η ιστορία επεναλαμβάνεται, το φωναζει και η πατριδα που έτυχε να μεγαλωσεις.
Μια πατρίδα ολόκληρη πεθαίνει μαζί σου... Σουρεαλισμος.
Είμαι πολύ εγωκεντρική που ασχολούμαι μονο με τον εαυτό μου ενω ο κοσμος χάνεται?
Ίσως... Αλλα αυτό τον ήλιο σήμερα μονο εγώ μπορώ να τον δω με αυτόν τον τρόπο.
Δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω εκ μέρους μιας πατρίδας που δεν μου ανήκει σήμερα μιλώ εκ μέρους των βλεφάρων μου και μόνο.
Μισοκλεινω τα βλέφαρα μου και μια ηλιακτίδα διχάζει την εικόνα σε δυο κοσμους.
Οι δυο μου κόσμοι σκέφτομαι και να μην ανήκω πουθενά, μονη πατρίδα μου αυτό το ον που υπάρχει πίσω από τα ματια μου.
Εισπνέω...θάλασσα και κάπου από το βάθος με σαγηνεύει μια μελωδία μυρωδιάς που θυμίζει γιασεμί. Μυριζει σαν σπίτι, παρόλο που δεν είχαμε ποτε αυλή.
Ίσως να είναι αναμνήσεις από κάποιο παρελθόν ίσως και από κάποιο μέλλον. Ποιος ξέρει...?
Ξαναφεύγω...ποσο κουράστηκα να φεύγω...όχι τόσο από πατρίδες αλλα από συναισθήματα...
Άλλο ένα βίαιο τέλος. Βια! Όταν η λογική σε απομακρύνει από τα συναισθήματα σου μονο βια μπορεί να υπάρχει. Ο πόνος είναι σαν τον καρκίνο για να σωθείς πρέπει επιτεθείς σε ολόκληρο το σώμα μια παραλογη για το σώμα σου μάχη αφού δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι όλο αυτό γίνετε για 'το καλο σού. Έτσι και με τα συναισθήματα , το 'για καλο σού΄ επιτίθεται στην ψυχή σου και αυτή αδυνατεί να αντιληφτεί την λογική αυτού του καλού. Είναι ο μονος τρόπος να κερδίσεις την νέα αρχή στο τέλος. Την παράταση ζωής σου. Οι ψευαδισθισεις πρέπει πάντα να απομακρύνονται και αυτό αναγκαστικα γίνετε πάντα βίαια. Ίσως η λέξη βιασμός να ήταν πιο σωστή από αυτή του τέλους. Γιατί κάθε τέλος είναι ένας βιασμός ψυχής. Είναι λυπηρό , αν αναλογιστείς ότι όλα αυτά γίνονται για 'το καλο σού.
Μπορεί να θεωρηθεί άραγε βιασμός όταν η βια που ασκείς στην ψυχή σου γίνετε από σένα τον ίδιο?
Έχω ξεριζώσει τόσες φορες την ψυχή μου για να αγοράσω αυτή τη νέα αρχή, που αναγκαζομε να πληρώνω ακριβά, που θα έπρεπε να με κλείσουν ισόβια με την κατηγορια αυτή του βιασμό ψυχής και ατακτης χρεοκοπίας. Ίσως και για φόνο εκ προ μελέτης αφού πολλές φορες αναρωτιέμαι αν ο σκηνοθέτης τελικά είμαι εγώ?
Ναι αυτό θα έπρεπε να ήμουν ισοβίτης βαρυποινίτης, είμαι ο φονιάς της ψυχής μου.... αντί να εκτελώ την ποινή μου σήμερα παίζω με τα βλέφαρα μου και παρακολουθώ τους δυο μου κόσμους να με διχάζουν και να με ταξιδεύουν σε νέους εαυτούς μέχρι να να βρω την αρχή δίχως τέλος.
Αναρωτιέμαι αυτή την φορα ποσο θα κρατήσει, για ποσο θα ξυπνώ το πρωί και για καλημέρα θα ξεριζώνω με βια το παραμύθι απο ενα κόσμο που δεν θα ξημερώσει ποτε.
Για ποσο θα πρέπει να ξεριζώνω τα εκτροχιασμένα όνειρα μου, τον ρομαντισμό, τις ψευδαισθήσεις και τις ελπίδες μου μέχρι να αποδεκτω πως η ζωή μου είμαι εγώ, η πατρίδα μου είμαι εγώ, το σπίτι μου είμαι εγώ, ο πρίγκιπας μου είμαι εγώ, το άλλο μου μισό είμαι εγώ, το κάστρο μου είμαι εγώ, το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μου είμαι μονο εγώ?
Μέχρι ένα πρωί να αποδεκτω πως ο μονος κόσμος που υπάρχει είναι αυτός που στέκεται πίσω από τα ματια μου και παίζει με τα βλέφαρα μου σήμερα...
Ποια είμαι εγώ?
Ο ισοβίτης πίσω από τα βλέφαρα μου...
Καλημέρα και αντίο
...σε αυτό που μόλις -με-(προσ)πέρασε από το στομάχι.
a.n
Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013
Drapeteuw
Nai exw afairesei ola ta teleutaia mu post gia as to pame apo tin arxi xana... apo to simeio tis anakainisis!
Apo dw kai pera mono psema kai paramithia! Ta vafw ola roz! Tha drapeteusw. Den xreiazome tipota den xreiazome patrida den xreiazome duleia den xreiazome xrimata den xreiazome tipota.
Apo simera tha eimai roz!
As oneireutume, as gemisume tis adeies mas aposkeues me oneira me paramithia kai sinarpastikes istories. Xwris orthografia simeia stixhs kai skotures! Eleutheroi! Mono skepseis mono elpida!
Love story romantzo agapi kai ena kosmo paramithenio opou zun mono anthrwpoi alithinoi agnoi kai tharalleoi. Mono autoi pou den fovuntai tin eutixeia. Enas kosmos roz pou den mporei na ton aggixei tipota den ton tsakizei tipota giati nai mporume na zume ta panta mesa sto tipota.
As foresume oloi 2 ftera kai as taxidepsume makria apo oti mas tsakizei. Kai as einai psema gia autus tha einai i diki mas alitheia auti pou zei mono sta paramithia.
Thelw na akoikw se auti tin katigoria , se autus pou feugun giati i alli alitheia den tus anoikei den einai diki tus einai autwn kai autoi einai pseutikoi kai autokatastrofikoi kai egw arnume analavw tin euthini tis alitheias tus.
Dimiurgw mia diki mou pou den tus xreiazete! Tha ta kataferw! Me ta liga kai me to tipota!
Den tha iothetisw kanena xrwma thelw na parameinw polixrwmi.
Arnume nai auti einai i lexi eimai se arnisi ase me na meinw ekei stin polixrwmia mu.
25h martiu hlios kalokairi kosmos patrida paidia giasemi thalassa skilia turistes kai ntopioi oloi mazi katw apo ton idio ilio psaraki kai kali parea. Klinw ta matia ta vlefara mu fila o ilios akuw kai moirizome thalassa. Eimai edw sto kentro tu paramithiu mu.
Epistrefw ekei pou o erwtas kai i agapi itan arketa gia na grapsun istoria.
O vraxos to dentro i ammos i thalassa o ilios to feggari kai 2 anthrwpoi. Filoi h' erastes den exei simasia.
Den xreiazese polla.
Metakomizw se ekeino to simeio.
Apo twra.
Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013
She sees...
Taxideuw diarkws se ena kommati pagou me tin elpida otan liwsei na...
exw vrei tin sinexeia.
To kommati auto exei mia poli endieferon istoria,
http://en.wikipedia.org/wiki/Sea_Lion_Woman
http://en.wikipedia.org/wiki/Sea_Lion_Woman
http://pancocojams.blogspot.fi/2011/08/original-meaning-of-song-that-became.html
See [the] Lyin' Woman, she lyin woman, selah, sea lye, sea line, C-Line Woman, h' sea lion woman??
a.n
Σάββατο 2 Μαρτίου 2013
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)