Κάθε τέλος, κάθε αποχωρισμός, κάθε χωρισμός, κάθε τέλος εποχής, κάθε κύκλος, είναι ένας τελευταίος χορός αποχαιρετισμού ενός μικρού-μεγάλου θανάτου αρχής. Όλο πεθαίνουμε και όλο ξαναζούμε και όσο ζούμε ξαναπεθαινουμε για να αναδημιουργηθούμε. Δεν μιλάω για τον θάνατο του τέλους αμην αλλα για αυτόν την αρχής. Για αυτόν που κουβαλάς στην αποσκευή του φόβου μέχρι την επαλήθευση του επομενου. Μιλώ για τον θάνατο των ζωντανών των 74, για τον θάνατο των ξενιτεμένων , για αυτον των πληγωμένων, των χωρισμένων, για τον θάνατο των απογοητευμένων, των χαμένων εαυτών, των ρομαντικών, των αληθινών, των αθώων, των μαχητών, των δειλων. Κάθε που ξυπνώ με ένα τέτοιο θάνατο το καταλαβαίνω γιατί έχω ανάγκη από οξυγόνο περισσότερο από ποτε άλλοτε, έχω ανάγκη να σταθώ κάτω από τον ήλιο, έχω ανάγκη από την αρχή που θα μου ψιθυρίζει από δω και μπρός πως όλα θα πάνε καλά. Το αισθάνομαι σήμερα πως είναι ένας καινούριος θάνατος αρχής γιατί έχω ξυπνήσει νωρίς παρόλο που έχω ξαγρυπνήσει με αυτόν, και ...