Septemvris

Παρασκευή βραδυ, έξω βρέχει, στην πόρτα "γκρεμμασμενα" τα πρώτα μου φθινοπωρινά φύλλα. Τα έκλεψα από ένα δέντρο και μετά ξεκίνησα να τρέχω με το σακίδιο στον ωμο και τις βροχές στα μαλλιά με ομπρέλα την ενοχική μου χαρά. Τα θέλω όλα δικά μου όλα! Όλο το χρώμα του φθινοπώρου δικό μου! Δεν το χορταίνω! Μεταμόρφωση χρωμάτων νιώθω πως αλλάζει χρώμα η ψυχή μου όταν βρίσκομαι ανάμεσα τους!
Μια βδομάδα γεμάτη χρώμα. Σαν να πέρασε μηνας κι όμως ήταν μονο μια βδομάδα γεμάτη, δημιουργική και παραγωγική. Δεν ήθελα να σταματήσω να δουλεύω ακόμα και αν έφτανα στα όρια  μου. Κάπου εδώ είναι τα καινούρια μου έλεγα και είχα δίκαιο πολύ σύντομα συστηνόμουν στα καινούρια μου. Το κεφάλι μου ακόμα κουδουνίζει ευχάριστα από τις πολλές συστάσεις.
Το Helsinki με ανταμοιβει κάθε μέρα και με κάτι μικρό-καινούριο. Τελικά σε ότι μέρα και να ξυπνήσω σε οποια εποχή κάτι όμορφο-μικρό-καινούριο με περιμένει να το αντικρίσω να γίνει δικό μου. Τα ματια δεν δανείζονται τελικά και οι λέξεις μου αδυνατούν να καθρεφτίσουν την συναισθηματική μου "φθινοπωρινη" πολυχρωμία. Ότι κοιτώ είναι δικό μου! Το ήξερα πως μια μέρα θα γινόμουν πλούσια :)
Κάποιοι λένε πως η μέρα που σταματας να κανεις όνειρα είναι η μέρα που πεθαίνεις, κι όμως ...η μέρα που σταμάτησα να κάνω όνειρα ήταν η μέρα που ξεκίνησα να ζω! Μαγεία και ερωτας!
Ευχαριστώ!

a.n

Paron!

Θα ήθελα να γράψω για μια σκέψη που έκανα στην διάβαση πριν την μεγάλη ανηφόρα αλλα δεν μπορώ να θυμηθώ που την τακτοποίησα, οπόταν θα ξεκινήσω με την την τακτοποημενη  που έκανα φεύγοντας από την δουλειά.  Αφού έκλεισα όλες τις πόρτες και έβαλα τον συναγερμό στη διαδρομή κοιτούσα το κλειδί.
Διαπίστωσα πως ενώ ψάχνω τόσο καιρό τον διαχειριστή του δεν αντιλήφθηκα ποσο καλά κάνει την δουλειά του. 
Στο αυτοκινητο στην επιστροφη μου απο το Τusula 50' από Helsinki άκουγα ανά διαστήματα ένα ενοχλητικό ήχο αγνωστου ταυτότητας. Στην επιστροφή διαπίστωσα πως ήταν ο προειδοποητικος ήχος του ηταν του gps που με ενημέρωνε κάθε φορα που περνούσα τις κάμερες με ταχύτητα πάνω του ορίου. Όρια λοιπόν.
Αυτό το κλειδί λοιπόν έχει ένα παρόμοιο σύστημα on  ALERT κάθε που κινδυνεύω να τιμωρηθώ για την Υπερ-βολή μου!  Κλειδώνει ταχύτητες περιορίζοντας με ένα ΜΗ και ξεκλειδώνει μόλις γίνει πληκτικό καλοπιάνοντας με για τους περιορισμούς. Αυτοματισμοί μετά σου λέει ο άλλος.
Ανάμεσα σε κλειδιά και gps γεννιέται και ένας τρίτος συνειρμος που ελπίζω να με οδηγήσει εκεί που θέλω να καταλήξω... Πού σταματούν τα όρια τις αυτοπροστασίας και που ξεκινούν αυτά τις υποκρισίας?  Τι συμβαίνει με μας τους ενηλικους, τελικά τι είναι δύναμη και τι αδυναμία? Να είμαι ή να ελέγχω? Να δίνομε ή να δίνω? Να αφήνομαι ή να αφήνω? Να κρίνομε ή να κρίνω?  Κρίνω ή απλά αντικαθιστώ? 
Περπατώ με γοργό ρυθμό, όλες μου οι σκέψεις εδώ, παρόν μου εδώ, μοναξιά μου εδώ, ζωή μου εδώ, ουρανός εδώ, φθινόπωρο εδώ, μυρωδιά γεματη παρόν. Γεμάτες μέρες τις διασχίζω αδειανη και μόνη. Μονη μου...μια από τις πρώτες μου προτάσεις μόλις ξεκίνησα να αποκτώ άποψη για τα πάντα μονη μου, εγω τσέρω, έπαναλαμβανα μωρο παιδι! 
Τώρα αυτό το μόνη, μου χει γίνει σχεδόν αναγκαίο και με τρομάζει περισσότερο όταν σταματα να με τρομάζει. Βάζω τα χερια στις τζεπες, κοιτώ τον ουρανό πάνω από ολα μου τα ξέρω, πανω απο ολα μου τα θελω.
Κρατώ το κλειδί σφικτά , έφτασα σπίτι.
Κοιτώ ψηλά να πάρω ανάσα για τα 77 σκαλιά που με περημενουν και με έκπληξη διαπιστώνω πως η ανακαίνιση έχει τελειώσει! 
Τα γιγαντιωδη προφυλακτικά έχουν αφαιρεθεί από τα παράθυρα μας. Η αντισύλληψη τελειωσε, καλή λευτεριά ρε!!!Χαμογελώ! Ολη η κούραση της μέρας εχει απλα διαγραφει απο το προσωπο μου, κρατώ το μεγαλο μου χαμόγελο αγκαλιά  και ανεβαίνουμε τροχαδιν τους 4.5 ορόφους !  Ανυπομονώ να Δ Ω ! Ανοίγω όλες τις κουρτίνες. 
Επιτέλους! ΒΛΕΠΩ!
Παρόν και ας ειναι μονο αυτο!
a.n

Poso?

Δεν φοβάσαι ότι όλοι ξέρουν? δεν νιώθεις πως εκτίθεσαι? Ότι αυτά που γραφεις μπορούν να τα διαβάσουν όλοι και ίσως κάποιοι να πουν τι μαλακίες γραφει αυτή? Ότι...ότι και αλλα ότι τι και αν...
 Ερωτήματα ανθρώπινα καθημερινών ανθρώπων που συναντάς  σε ένα καναπέ...
Οι άνθρωποι είμαστε σαν τα ρούχα και εμενα δυστυχώς ποτε δεν μου άρεσε το σιδέρωμα έτσι κυκλοφορώ αναγκαστικά τσαλακωμένη σε ένα κόσμο ατσαλάκωτο και το τίμημα είναι να νιώθω συχνά εξωγήινος και μονη. Αλλα δεν είμαι, γιατί είμαστε πολλοί και πιθανότατα ο κάθε ένας που διαβάζει αυτή την πρόταση να κοιμάται με την μοναξιά ερωμένη του χρονια τώρα. Αυτή σας λέει καλημέρα και αυτή καληνύκτα, αυτή σας λέει άντε σήκω να πας δουλειά, σήκω και πάρε με βόλτα στο δασος σκόρπισε με στον αέρα. Στο λεωφορείο κάθεται πάντα παράθυρο για να σας κοίτα και στο τραπέζι δεν έχει ποτε όρεξη να φάει προτιμά περημενει...
Στις αρχές όταν ξεκίνησα να γράφω δειλά δειλά, είχα μια εφηβική ανησυχία αν τα ρούχα μου πάνε, αλλα μετά το ξεπέρασα. Η ανάγκη μου απλα για μια 'βόλτα' έγινε μεγαλύτερη  από την φοβία της εκθεσης και της προβολής.
 Η ανάγκη μου να μοιραστώ αυτά που σκέφτομαι και η ιδέα ότι ίσως κάποιος να συναντά τα συναισθήματα του στα κείμενα μου και τα παιδικα στιχάκια μου χαρισε την ψεουδαιστηση πως μειώνοντας την μοναξιά κάποιου αλλου μειώνω ετσι και την δικη μου. Αυτή η ψευδαίσθηση λοιπόν μου ήταν αρκετή για να συνεχισω. Ο εγωντρισμος της μοναξιάς μου βρήκε σκηνή και η μοναξιά μου φωνή!
Το γεγονός ότι η σκηνή δεν είχε κανένα θεατή από κάτω στις αρχές έκανε την παράσταση μου πιο οικεία αφού από μικρή έδινα παραστάσεις στον εαυτό μου, γιατί ήμουν και είμαι μεγάλη ψωνάρα!
Μεγαλώνοντας ο ήχος του πληκτρολογίου έγινε φωνή και η εικόνα του υπολογιστή μου παρέα καλή.
Μετράμε εδώ λάθη, έρωτες και επιλογές, ταξιδεύουμε πονάμε κλαίμε και χαιρόμαστε μαζί. Καταγρεφεται! Τι αξια έχουν όλα άμα δεν μπορείς να τα μοιράζεσαι? Τίποτα δεν πολλαπλασιάζεται αν δεν διαιρεθεί πρώτα...
Σήμερα στεκόμουν έξω από το λεωφορείο μέχρι να φάω την σοκολάτα μου διπλα στον καπνιστή, ήμουν πάντα πολύ επικριτική με τους καπνιστές, όμως σήμερα... τι διαφορα είχαμε? Απολύτως καμια! Απολαμβάναμε και οι δυο τους αργους θανάτους μας πριν μπει ο οδηγός μέσα , μια τελευταία τζούρα καρκίνου αυτός και μια μπουκιά εφράγματος και διαβήτη εγώ. Τα χερια μας συνήθως κουβαλάνε ανάμεσα σε πολλά αλλα και τα πάθη μας, ίσως ένα από αυτά να είναι και το blog μου...Ποιος ξέρει, ποιος κρίνει και ποιος μπορεί να πει με σιγουριά? Κανεις... Η μαγεία είναι στην επιλογή και την ελευθερια. Το μικρό μου blog μου θυμίζει πολύ την μικρή μου ζωή, έχω διπλα μου πάντα ότι με χρειάζεται και ότι χρειάζομαι οτιδήποτε άλλο συνήθως απομακρύνεται με ένα μαγικό τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω έτσι στο τέλος βολευόμαστε όλοι με ότι χρειαζόμαστε.
Είναι σκληρό να σκέφτεται κανεις για τον εαυτό του ότι παίρνει ότι του αξίζει αλλα απολαμβάνω την αίσθηση υπεροχης ότι κανεις δεν μπορεί να είναι πιο σκληρός μαζί από ότι έχω εγώ υπάρξει με τον εαυτό μου.
Όλα μπορούν να ανατραπούν και όλα αλλάζουν. Όλα είναι δανεικά όλα προσωρινά όλοι από το ίδιο ύφασμα έχουμε ράψει και από μια στολή και η τιμή αυτής σίγουρα δεν καθορίζεται από το σιδέρωμα! Ξεγυμνωθείτε λοιπόν είναι δωρεάν και δεν μπορεί να σας σκοτώσει παραπάνω από ένα τσιγάρο η μια σοκολάτα! a.n

Χωμα

Σημερα μπαινω στο αεροπλανο με τον μεγαλυτερο μου αδελφο και την μητερα μου. Η νεα μου πατριδα με στελνει στην καμια μου πατριδα. Στην καμια πολη.
 Αποχαιρετω τους φιλους μου απο το σχολειο, τους σποιτονοκυριδες μας την ανοικτοχρωμη κυρια Η και τον αντρα της, που μεχρι τα 5 μου νομιζαν οτι ημουν κοριτσι και μου αγοραζαν κουκλες. Η μητερα μου δεν το πηρε και πολυ καλα την πρωτη φορα, εγω το βρηκα αστειο.
Καθομε στα σκαλια της νεας παλιας καμιας γειτονιας μου και περημενω... κοιτω το ποδηλατο μου, νομιζω ειναι λυπημενο. Αλλα δεν μπορω να το παρω μαζι μας του εξηγησα.
Η Παλαιστινη δεν περημενει κανενα απο μας. Η Δαμασκος ειναι η καμια πολη. Ολοι εχουν φυγει.
Η μητερα μου λεει οτι ο Αλλαχ ειναι μεγαλος και απο δω και περα θα ταξιδευουμε με μεγαλα πλοια και αεροπλανα και δουμε ομορφα καινουρια πραγματα.  Εγω προτιμω το ποδηλατο μου. Τα αεροπλανα κανουν θορυβο και κανουν την καρδια μου να αλλαζει θεση οπως τοτε που εφυγε ο πατερας μας.
Η αδελφη μου μενει στην Σουιδεια και ο πατερας μας στον παραδεισο. Η μητερα λεει οτι η Σουιδεια ειναι τοσο ομορφη που μοιαζει με τον παραδεισο...
Νομιζω ο παραδεισος ομως ειναι πιο ομορφος γιατι ειδα την μητερα να κλαιει ψες.
Υποσχεθηκα στην κ.Η να της στειλω γραμμα σε ενα χρονο να της πω που θα ειμαστε και αυτη εκλαιγε κρυφα μαλλον λυπηθηκε που δεν θα παρω μαζι τις κουκλες της.
Με ποναει η κοιλια μου εχω το σαντουιτς στην τσαντα μου και την κεανιτα,
θα τα φυλαξω...

α.ν

Στην 'μικρη' που μεγαλωσε και εγινε μικρος Αbdullah.
Στην δικη μου μιση 'πατριδα'...των προσφυγων χωμα, τωρα το ιδιο χωμα μας ξε-χωριζει ...

http://www.youtube.com/watch?v=Gx7o2uqB6Gg

ΕΔΩ

Ξαπλώνω σε παγωμένα νερά 

ξεδιψώ αυτο το σώμα που παίζει με την φωτιά

Ενοχικά ερωτευμένη με την ζωή 

την απατώ πάντα πριν το πρωί

ο θάνατος με πολιορκεί

με κάνει να  νιώθω τόσο ελκυστική

είναι η φύση μου ανασφαλής, 

φωτεινη και σκοτεινή

το παιχνίδι αυτό με κάνει ηδονιστικά δυνατή

Μέρες γεμάτες από νίκες μεγάλες μικρές

ζωή τώρα εσύ με ακολουθείς

φτάσε με αν μπορείς

η αλλαγή δύναμη μου η πιο ισχυρή 

με ανασταίνει πριν το πρωί

η ψυχή μου ανυπότακτη μοναχική

φτάσε με αν μπορείς

έχω ξαναλλάξει πρώτου με αφουγκραστείς

φτάσε με αν μπορείς

δεν προλαβαίνεις να με αντιληφθείς

είσαι απλά ένα σκαλί

κι ολο σε ανεβαινω μικρη μου ζωη

ποτε φωτιά ποτε βροχή

αδύναμη δυνατή μην ρωτάς αν έχω κουραστεί

εδώ που με ταξιδεψες σταματησε να φυσά

ο ανεμος απλά με απορροφά

τα λόγια δεν ειναι τρομακτικα

τα χω μάθει όλα από καρδιας

ταπεινες σιωπές πίσω από αυτά

μικρές μεγάλες νίκες 

ξεκουράζονται σε νύκτες αδειανές

γεμίζουν-αδειάζουν αδειες γεματες αποσκευές

το διαβατήριο μου γραφει ονομα επωνυμο ΕΔΩ!

α.ν

Νεα αναρτηση?

Μπα...
α.ν

ΦΩΝΗ

Κομπος στο κενο
ταχυπαλμια σε δανεικο ρυθμο
στο βλεμμα φτερα
στον ηχο oρμητικα νερα
δεν σε κοιτω ζωη
ειναι η μερα τρομακτικα μαγικη
μυριζει  αλλαγη
εισαι δειλη.

Παλμος σε δικο μου ρυθμο
ανησυχα νερα
δεν με κοιτουν
ειναι θολα
σιωπη μου αληθηνη
παντα με διαφορετικη φωνη
προστατευτικη μαγικη
σε αγνοω ζωη
κατοικω στο μακρια
δεν με εχεις αναγκη πια
αφου δεν εχω αναγκη τιποτα πια.

Σιωπη

Σου αφαιρεσα τον λογο
να μην αισθανεσε φοβο
απομακρινα το βλεμμα
σε αφηνω τωρα μονο
κλειδωσα τον δικο μου χωρο
να χωραει εμενα μονο.

Αναμεσα μας κενη θεση
οι ανασφαλειες προτιμουν την μεση
παρεα με τον φοβο
ζω για μενα μονο
κοιμαμαι με την αλλαγη
ξυπνω πριν απο το πρωι
η σιωπη εγινε η πιο δυνατη μου φωνη.

α.ν