Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

30 mε θΡasos

Πολύ θα ήθελα να είχα κάτι πολύ ξεχωριστό και όμορφο να γράψω για τα πρώτα ΑΝΤΑ, κάτι μοναδικό κάτι που θα το διαβάζω στα 60 μου και θα λέω '' ψψψψψ θεα! κοίτα τι έγραψα στα 30 μου! '' Τα πρώτα άντα λοιπόν, και τίποτε το μαγικό δεν έχει συμβεί, ούτε η ζωή μου άλλαξε από τα χθες στα σήμερα, ούτε νιώθω μεγαλύτερη, ή διαφορετική από χθες , ούτε πιο hollywood -sex and the city.  Κάπως έτσι φαντάζομαι θα νιώθουν και οι νιόπαντροι μετά από το τρελό show του γάμου τους και τις φωτογραφίες τους με τις super duper ευτυχισμένες φάτσες τους να πλημμυρίζουν τα social media. Από την άλλη όμως έμπνευση και  ζωή είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από όλα αυτά και όσο και αν προσπαθούμε να την πολιορκήσουμε με likes η ζωή πάντα θα μας ξεπερνά. Το να νομίζει κάποιος ότι κρατα την ζωή του στα χερια του ή τον Θεό από τα @@ είναι σαν να νομίζει κάποιος που ζυγίζει λιγότερο από ένα τόνο ότι μπορεί να σταθεί ακίνητος μέσα στην θάλασσα.
Τα πάντα ρεί και δεν ξέρεις ποτε πως και προς τα που!
Η ζωή η τύχη και η έμπνευση έχουν χεσμένα και τα likes και τα share, υπάρχουν απλά, εκτος εγκεφαλικών οριων και οποτε γουστάρουν μας turbarun και άλλοτε όταν θέλουν την ησυχία τους μας αφήνουν να περιπλανιόμαστε μοναχοι στο σκοτάδι σε διαφορα δρομάκια, μέχρι να διαισθανθούμε το 'ζεστό' έδαφος. Κάποτε φωνάζουν κρύο- ζεστη -ζεστη- ζεστη και το εννοούν και άλλοτε απλά μας δουλεύουν διασκεδάζοντας το.
Σήμερα διαισθάνομαι ότι διασκέδασαν αρκετά αφού είμαι από το πρωί με χαλασμένο θερμοστάτη. Μια ξηρασία στα χείλη και με μια διψα solo στα πλήκτρα.
Αφού δεν είχα λόγια πόσταρα λοιπόν μια φωτογραφία χωρίς make up , με ανακατεμένα τα μαλλιά απο τον αερα να κοιτω τον ηλιο καταματα με μαύρους κύκλους. Ετσι ακριβώς οπως με βρίσκει η ζωή στα 30 μου, πιο αληθινή, με λιγότερες ανασφάλειες, πιο ελεύθερη και πιο δυνατη.
Να μπορώ να κοιτώ τον ήλιο που δύει κατάματα χωρίς να δακρύζω.
Στα 20 μου θυμάμαι είχα πολλούς στόχους.
Στα 30 μου έχω μονο ένα.
Το θράσος της μη ανάγκης.

a.n

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Ελευθερα παρομοια vs αρρωστα ομοια

Μια φορα και ενα καιρο...
Αναμεσα στον ερωτα και την αναγκη μια φυσαλιδα οξυγονου ακροβατουσε ρυθμικα,
αν και η φυσαλιδα ειχε το μεγεθος μιας ανασας
ηταν αρκετη για να συντηρει την φλογα της ελευθεριας,
της υπαρξης που την φιλοξενούσε,
καθε που η υπαρξη εισεπνεε
η φυσαλίδα αφινε την ουρα της εξω
απλα για να υπενθιμιζει στην υπαρξη την δικη της αναγκη για υπαρξη
καθε που εκπνεε εδινε πνοη στη φλογα της ελευθεριας
ετσι μεταξυ υπαρξης και φιλοξενουμενης η ισορροποια βρισκοταν στο μοιρασμα μιας φυσαλιδας οξυγονου,
η αναγκη και ο ερωτας αν και παρομοια
ειχαν στο αναμεσο τους την φλογα της ελευθεριας
και η υπαρξη κ η φιλοξενουμενη της ισοροποια.

Σημερα...
Διασχιζω αρρωστες υπάρξεις οπου η αναγκη και ο ερωτας δεν ξεχωριζουν γιατι η φυσαλιδα οξυγονου εγκλωβιστικε ετσιθελιστικα απο φοβο για πολυ καιρο στην υπαρξη που την φιλοξενουσε
με αποτελεσμα την απολυτη σιωπη
στον ρυθμο της ουρας που εδινε πνοη στην φλογα της ελευθεριας
και εκει που παλια ξεχωριζα την αναγκη απο τον ερωτα απο το φωτεινο αναμεσο τους
σημερα δεν βλεπω παρα μονο καπνο
καθως η οψη της αναγκης και του ερωτα
απο ελευθερα παρομοια
εχουν γινει δυο αρρωστα όμοια.
Αυτο και αν ειναι λυπηρο.



α.ν


Φραντζολα και ελια

Νευμα βγαλμενο απο αλλη εποχη αυτης του οπως επιθυμειτε δεσποινης , σε επιθυμω για παντα. Για το υπολοιπο ταξιδι μας. Φραντζολες κ ελιες πηρ...