ΠAYSEIS ΛEΞEIS

Oδηγωντας για το σπιτι τυχαια πεφτω πανω ενα τραγουδακι το οποιο σχεδον με εξαναγκασε να ξεσκονισω λιγο τις γωνιες της μαγκωμενης μου συνειδητοτητας. Ελαττωνω ταχυτητα, δυναμωνω την ενταση και κλινω το παραθυρο, το ενα γιατι το αλλο ειναι κολλημενο -οπως και πολλα αλλα σε αυτη την δεκαετια. Συγκεντρωνομε στους στιχους και απορω για το μεγεθος της σεισμικης δονησης που συντελειται μεσα μου. "Εχετε το δικαιωμα να παραμεινετε σιωπηλοι οτι πειτε θα χρησιμοποιηθει εναντιον σας στο δικαστηριο" Παραθετω τους στιχους και επιστρεφω δρυμητερη. "Σκέψου να υπήρχε ένα πλάσμα εκεί ετοιμοπόλεμο για σενα εκεί τη θέση σου να πάρει στην προσβολή μέσα στην λύπη, στο θυμό, στην πληγή για να τη βγάζεις πάντα εσύ καθαρή Να, τι σημαίνει «Σ' αγαπώ», τι θα πει Σ' αγαπώ θα πει σού δίνω μέσα μου χώρο δίνω την ψυχή σαν να είναι απλό δώρο Σ' αγαπώ θα πει θα ειμ' εγώ ο άνθρωπός σου Σ' αγαπώ θα πει μ' αρέσει να 'σαι ο εαυτός σου Μέσα στα μάτια σου με βλέπω αλλι...

Ποσες φορες αραγε αντεχει η ψυχη να ερωτευτει τον ανεμο? Ποσες τον ηλιο? Ποσες τον φεγγαρι? Ποσες το σκοταδι και αλλες τοσες την σιωπη? Ποσες αντεχει να σκλαβωθει απλα για να ξαναλευτερωθει? Ποσα βραδια αντεχει το ερειπωμενο σωμα με ξενο νανουρισμα να κοιμηθει? Ποσες μερες πρεπει η μακιγιαρισμενη αληθεια να γεμισει, ποση καρδια σε τσογο να σκορπισει? Σε ποσα κυμματα με φτερα να κολυμπησει, ποσους ηλιους τυφλα να ευχαριστησει σε ποσα φεγγαρια μουγγα να τραγουδησει? Ποσα σκοταδια και σιωπες πρεπει μονη να φωτισει? Ποσο αντεχει η ψυχη το τοσο,  ποσο φοβαται το οσο, ποσο αντεχει να δικαιολογειται με το αλλα, και ποσο ακομα αντεχει να τρεμει αυτο το αν? α.ν