Πολύ θα ήθελα να είχα κάτι πολύ ξεχωριστό και όμορφο να γράψω για τα πρώτα ΑΝΤΑ, κάτι μοναδικό κάτι που θα το διαβάζω στα 60 μου και θα λέω '' ψψψψψ θεα! κοίτα τι έγραψα στα 30 μου! '' Τα πρώτα άντα λοιπόν, και τίποτε το μαγικό δεν έχει συμβεί, ούτε η ζωή μου άλλαξε από τα χθες στα σήμερα, ούτε νιώθω μεγαλύτερη, ή διαφορετική από χθες , ούτε πιο hollywood -sex and the city. Κάπως έτσι φαντάζομαι θα νιώθουν και οι νιόπαντροι μετά από το τρελό show του γάμου τους και τις φωτογραφίες τους με τις super duper ευτυχισμένες φάτσες τους να πλημμυρίζουν τα social media. Από την άλλη όμως έμπνευση και ζωή είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από όλα αυτά και όσο και αν προσπαθούμε να την πολιορκήσουμε με likes η ζωή πάντα θα μας ξεπερνά. Το να νομίζει κάποιος ότι κρατα την ζωή του στα χερια του ή τον Θεό από τα @@ είναι σαν να νομίζει κάποιος που ζυγίζει λιγότερο από ένα τόνο ότι μπορεί να σταθεί ακίνητος μέσα στην θάλασσα.
Τα πάντα ρεί και δεν ξέρεις ποτε πως και προς τα που!
Η ζωή η τύχη και η έμπνευση έχουν χεσμένα και τα likes και τα share, υπάρχουν απλά, εκτος εγκεφαλικών οριων και οποτε γουστάρουν μας turbarun και άλλοτε όταν θέλουν την ησυχία τους μας αφήνουν να περιπλανιόμαστε μοναχοι στο σκοτάδι σε διαφορα δρομάκια, μέχρι να διαισθανθούμε το 'ζεστό' έδαφος. Κάποτε φωνάζουν κρύο- ζεστη -ζεστη- ζεστη και το εννοούν και άλλοτε απλά μας δουλεύουν διασκεδάζοντας το.
Σήμερα διαισθάνομαι ότι διασκέδασαν αρκετά αφού είμαι από το πρωί με χαλασμένο θερμοστάτη. Μια ξηρασία στα χείλη και με μια διψα solo στα πλήκτρα.
Αφού δεν είχα λόγια πόσταρα λοιπόν μια φωτογραφία χωρίς make up , με ανακατεμένα τα μαλλιά απο τον αερα να κοιτω τον ηλιο καταματα με μαύρους κύκλους. Ετσι ακριβώς οπως με βρίσκει η ζωή στα 30 μου, πιο αληθινή, με λιγότερες ανασφάλειες, πιο ελεύθερη και πιο δυνατη.
Να μπορώ να κοιτώ τον ήλιο που δύει κατάματα χωρίς να δακρύζω.
Στα 20 μου θυμάμαι είχα πολλούς στόχους.
Στα 30 μου έχω μονο ένα.
Το θράσος της μη ανάγκης.
a.n
Τα πάντα ρεί και δεν ξέρεις ποτε πως και προς τα που!
Η ζωή η τύχη και η έμπνευση έχουν χεσμένα και τα likes και τα share, υπάρχουν απλά, εκτος εγκεφαλικών οριων και οποτε γουστάρουν μας turbarun και άλλοτε όταν θέλουν την ησυχία τους μας αφήνουν να περιπλανιόμαστε μοναχοι στο σκοτάδι σε διαφορα δρομάκια, μέχρι να διαισθανθούμε το 'ζεστό' έδαφος. Κάποτε φωνάζουν κρύο- ζεστη -ζεστη- ζεστη και το εννοούν και άλλοτε απλά μας δουλεύουν διασκεδάζοντας το.
Σήμερα διαισθάνομαι ότι διασκέδασαν αρκετά αφού είμαι από το πρωί με χαλασμένο θερμοστάτη. Μια ξηρασία στα χείλη και με μια διψα solo στα πλήκτρα.
Αφού δεν είχα λόγια πόσταρα λοιπόν μια φωτογραφία χωρίς make up , με ανακατεμένα τα μαλλιά απο τον αερα να κοιτω τον ηλιο καταματα με μαύρους κύκλους. Ετσι ακριβώς οπως με βρίσκει η ζωή στα 30 μου, πιο αληθινή, με λιγότερες ανασφάλειες, πιο ελεύθερη και πιο δυνατη.
Να μπορώ να κοιτώ τον ήλιο που δύει κατάματα χωρίς να δακρύζω.
Στα 20 μου θυμάμαι είχα πολλούς στόχους.
Στα 30 μου έχω μονο ένα.
Το θράσος της μη ανάγκης.
