Εύκολα ο άνθρωπος πετά έξω από την ζωή του ανθρώπους, τερματίζει σχέσεις/φιλίες, κόβει κάθε επαφή και προσποιήτε πως δεν σήμαιναν τίποτα για αυτόν , πως έχει την δύναμη να είναι ελεύθερος και να βγάζει από την ζωή του οτιδήποτε δεν έχει πλέων ανάγκη.
Είναι και κάποιοι πιο 'ισχυροί και παντοδύναμοι', που κάνουν πως δεν τους γνωρίζουν πια, πως δεν τους γνώρισαν ποτε, πως δεν τους αγάπησαν ποτε, πως δεν τους δόθηκαν ποτε,πως δεν αντάλλαξαν πότε για λιγο τα κομμάτια τους. Καταφερνουν και προσποιούνται πως όλα ήταν ένα ψέμα πως ΤΩΡΑ όλα είναι καλύτερα. Ένα τώρα ανάγκης.
Αυτό το τώρα όμως ποσο σίγουροι είναι ότι τους ανήκει και για ποσο?
Σήμερα τσάκωσα τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι πραγματικα ποσο ασήμαντη είμαι και ότι όλα αυτά που έχω ζήσει, με τον τρόπο με τον οποιο τα αντιλαμβάνομαι και νιώθω, ότι είναι υπαρκτά μονο μέσα μου. Μες το νου μου ενα πραγμα... Οταν εγώ σταματήσω να υπάρχω στην μορφή που είμαι σήμερα, είτε με τρόπο κυριολεκτικό είτε μεταφορικό, τίποτε από όλα όσα έχω αντιληφθεί ότι έχω ζήσει δεν θα υπάρχουν, αφού από τη στιγμή που η αντίληψη μου αλλάζει ή τερματίζεται, αυτόματα οτιδήποτε έχω ζήσει αλλάζει άρα δεν θα ξαναϋπάρξει όπως υπήρχε. Ακόμα και αν κατέγγραφα καθημερινά χωρίς ανάσα ένα λεπτομερές ημερολόγιο δεν θα μπορούσα ποτε να απαθανατίσω την αντίληψη μου αντικειμενικά και αλάθητα.
Η αντίληψη μας ίσως είναι ίσως σπουδαιότερη και από την ίδια μας τη ζωή , γιατί ακόμα και αν εξακολουθούμε να αναπνέουμε, πχ διασωληνωμενοι, αυτό δεν σημαίνει πως θα υπάρχουμε κιόλας. Αν δηλαδή για σένα δεν μπορεις να υπάρχεις, τι σημασία έχει αν υπάρχεις για τους άλλους? Το αντίθετο μπορεί να συμβαίνει συχνά, δλδ το να μην υπαρχεις για τους αλλους, αλλα όσο υπάρχεις για εσένα έστω και ασήμαντος τότε σίγουρα υπάρχεις! Κάτι τέτοιο θα ήθελε να πει και ο Καρτέσιος με το cogito έργο sum αλλα δεν εξηγήθηκε σταράτα τοτε. ;)
Όπως και να χει η ζωή μας κάποτε θα τελειώσει και όταν συμβεί, πάει και η αντίληψη σου ότι υπάρχεις, με τον τρόπο που υπάρχεις τώρα- άρα όπως και να το κάνουμε αργά ή γρήγορα είτε προσποιείσαι ότι δεν υπάρχουν κάποιοι για σένα είτε όχι μια μέρα σίγουρα δεν θα υπάρχει κανένας από τους δυο. Τζάμπα προσποίηση. ΧΑ!
Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν θα τολμήσεις να ισχυρισθείς, λίγο πριν την τελευταία σου πνοή, ότι όλο αυτό που έζησες δεν ήταν αληθινό, όπως έκανες κατα καιρους κατα τη διάρκεια της μικρης- μεγαλης ζωης σου? Λίγο πριν αποχωριστείς απ' ότι πίστευες ως το πιο σημαντικό, να φλερταρει με το ανύπαρκτο. Ετσι απλα η ζωη σου να σε απορριπτει, εσενα που υπηρξες τοσο παντοδυναμος καποτε?
Θα λειτουργήσεις το ίδιο? Θα αμφισβητήσεις την υπαρξη ολόκληρης σου της ζωής, όπως έκανες και με μια παλιά σου σχέση, ή με μια φιλια που δεν είχες πλέων ανάγκη? Γιατί μια μερα η ζωή δεν θα σε έχει άλλο ανάγκη.
Ποσο σίγουρος/η θα είσαι πως όλα αυτά που ζεις τώρα δεν θα αποτελέσουν μια μέρα στο τελευταίο ανοιγόκλεισμα σου το μεγαλυτερο σου ψέμα?
Ποσο σίγουρος/η είσαι πως η ίδια σου η ζωή δεν θα σταθεί μια μέρα απέναντι σου με το ίδιο σκληρό ύφος και θα προσποιηθεί ότι δεν σε γνωρίζει πια?
Κάποτε ένιωσες παντοδύναμος/η πράττοντας ανάλογα και με κάνει να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν γνώριζες οτι ήδη ήξερα το πόσο ασήμαντοι/ες ήμασταν και οι δυο?
a.n
