Εύκολα ο άνθρωπος πετά έξω από την ζωή του ανθρώπους, τερματίζει σχέσεις/φιλίες, κόβει κάθε επαφή και προσποιήτε πως δεν σήμαιναν τίποτα για αυτόν , πως έχει την δύναμη να είναι ελεύθερος και να βγάζει από την ζωή του οτιδήποτε δεν έχει πλέων ανάγκη. Είναι και κάποιοι πιο 'ισχυροί και παντοδύναμοι', που κάνουν πως δεν τους γνωρίζουν πια, πως δεν τους γνώρισαν ποτε, πως δεν τους αγάπησαν ποτε, πως δεν τους δόθηκαν ποτε,πως δεν αντάλλαξαν πότε για λιγο τα κομμάτια τους. Καταφερνουν και προσποιούνται πως όλα ήταν ένα ψέμα πως ΤΩΡΑ όλα είναι καλύτερα. Ένα τώρα ανάγκης. Αυτό το τώρα όμως ποσο σίγουροι είναι ότι τους ανήκει και για ποσο? Σήμερα τσάκωσα τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι πραγματικα ποσο ασήμαντη είμαι και ότι όλα αυτά που έχω ζήσει, με τον τρόπο με τον οποιο τα αντιλαμβάνομαι και νιώθω, ότι είναι υπαρκτά μονο μέσα μου. Μες το νου μου ενα πραγμα... Οταν εγώ σταματήσω να υπάρχω στην μορφή π...
(simeia stixis kai orthografia opote to epithimun- eleutheri i sxesi mas)