Ποτάμι εσύ

Τι ερωτευόμαστε τελικά αυτό ή εαυτό?
Ένα αυτό μη πραγματικό μια όαση σε αφυδατωμένο εαυτό.
Τι ειναι αυτο που πεθυμάς τελικά αυτόν ή τον αγνοούμενο σου εαυτό?
μια ψευδαίσθηση ο έρωτας μια διάσχιση εαυτού που το εγώ ξαναερωτευτε το πληγωμένο εγω.
Θα τα καταφερει αυτη την φορα να ξεδιψάσει απ τις ριζες του?
Η βροχή μοιάζει σ αυτόν
και το ποτάμι με βροχή δεν ξεδιψά
κάτω απο τις ρίζες σου τρέχει η πηγή
παράλληλα με το ποτάμι σου και την πληγή
δεν υπήρχες ποτέ εσυ!
α.ν

Άδειο φεγγάρι

Σαν την σελήνη τριγυρνώ γύρω απ την ζωή φορώντας χίλιες μάσκες.
 Είναι η ροζ η ρομαντική και η άλλη στην μέση μοιρασμένη, είναι και η πιο φωτεινή που σου φεγγει να βγεις απο την σκια, μα η αόρατη είναι η αγαπημένη.
Η μάσκα που αφήνει τους λύκους δίχως στόχο στο ουρλιαχτό και εμένα δίχως εγώ να περιπλανιόμαστε μαζί με μοναδικό οδηγό το ένστικτο και ενα πνιγμένο εαυτό.
Αυτοί σε αγέλη και γω στο κενό σιωπηλοι κ αόρατοι σε όλα τα αστέρια απολαμβάνουμε την θεα της ζωής όντας ενα φεγγάρι αδειανό που παρατηρεί το απέραντο κενό με αμέτρητα τίποτα σαν πεσμένα αστέρια στα χέρια.
 Η μάσκα του κανενός εαυτου ναι αυτή είναι πιο η αγαπημένη  μην με ρωτήσεις ποια είμαι γιατί δεν βλέπω, απ τις εκλείψεις μου εχω καταχωριθεί ως διεγραμμενη.
 Μια μάσκα τιμωρός του υπολοίπου της ύπαρξης μου υπογραμμίζει την θυσία που απαιτει η συλλογή μου.
Α.Ν