ΠAYSEIS ΛEΞEIS

ΤΙ είναι τέχνη ? Γιατί οι τέχνη μπορεί να αγγίξει μυριάδες κόσμο και τον κάθε ένα με διαφορετικό τρόπο? Τι έχει να κερδίσει ο άνθρωπος από την τέχνη και γιατί την έχει τόση ανάγκη?  Γιατί ανατριχιάζουμε με αυτήν, γιατί δακρύζουμε γιατί μαγευόμαστε, γιατί την ερωτευόμαστε γιατι δεν μπορούμε η ζήσουμε χωρίς αυτή? Γιατί οι άθρωποι που κάνουν τέχνη μαραίνονται χωρίς αυτή, γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν να ζήσουν να αναπνεύσουν μακρυα της? Μια δροσερή ανάσα στο άγνωστο, το ατέλειωτο τέλειο, στην μια και ασύλληπτη κοινή αλήθεια, σε μια κοινή γνώση που προϋπήρχε πριν τον άνθρωπο, πριν την ύλη, πριν τους ηχους, πριν το κενό, πριν την σιωπή! Μια συμπιεσμένη κατάσταση του πόνου του κόσμου όλου, του ερωτα, της θλίψης, της οργής ,του θυμου, της εξέλιξης, της αδικίας, σε ένα έργο που επικοινωνεί μέσα από το βλέμμα αυτού που κρυφοκοιτάζει μέσα σε αυτή την χαραμάδα και αναγεννιέται σε μια στιγμή ένωσης με το ασύλληπτο και ακολουθεί μια μανιώδες ηδονιστική και ανώφελη προσπάθεια για επεξήγηση και...

Ειχα στοιχειωσει τα φετινα μου χριστουγεννα προκαταβολικα γιατι ημουν σιγουρη πως για πρωτη φορα θα ζουσα αυτο που συμβαινει σε γενεθλια και γιορτες οπου οι κοινωνικες απαιτησεις και αυτα τα ψυχαναγκαστικα πρεπει ευτυχειας μας υπερβαινουν και στο τελος μας καταπλακωνουν!   Με το που μπηκαν τα πρωτα στολιδια στους δρομους ξεκινησα να αγχωνομε πώς θα αντιμετωπιζα αυτα τα τεραστια χριστουγεννα για πρωτη φορα μετα απο χρονια, με καινουρια δεδομενα, που δεν θυμιζουν τπτ απο την παλια μου ζωη, αντιθετα στην φετινη οντισιον μου εχουν γεναιοδωρα ''κοττίσει'' τον πιο κοντρα ρολο της ζωης μου!   Πλησιαζουν οι μερες, αναβουν τα λαμπακια στολιζω το δεντρο και παρατηρω σιωπηλα αυτο το μαγικο άυλο συννεφακι -που με εχει ταξιδεψει απο τα εγκατα μεχρι το φεγγαρι - και συνειδητοποιω οτι αρνητε καμωματικα να συννεφιασει!! Περημενω με ανυπομονοσια την χριστουγενιατικη μου μελαγχολια, δανειζομε την μεγαλυτερη ομπρελα που υπαρχει και στεκομε καρτερικα με ολο μου το θαρρος απο κατω της...

Σε κατηγορώ για την φωτιά μου που εγκλώβισες σ ενα μπαλονι στον τυφωνα, για την διψα μου που επνιξες μεσα σε ενα νεκρο υφαιστειο στον ωκεανο, για τον ανυποτακτο θυμο μου που γειωσες κατω απο ενα πετραδακι στη σεληνη και την λατρεμενη υπερβολη μου που γκρεμασες στο τελος ενος κυκλου... α.ν