Xastouki

Από περιέργεια, μαζοχισμό και κουτσομπολιό ψάχνω να δω το video όπου η δημοκρατία δέχεται ένα χαστούκι στον αέρα χωρίς αλεξίπτωτο! 

Το χαστούκι όμως δεν πόνεσε, δεν πλήγωσε ούτε ξάφνιασε γιατί δεν γραφει ιστορία απλά την επαναλαμβάνει...

 Δεκαετία του 90, διαδρομή λάρνακα - τρόοδος, σε ένα κόκκινο lada με δυο 'εξοστρακισμένους' κομμουνιστές στις θέσεις των μεγάλων, λιγο πριν την σκηνη που θα με στιγματίσει για πάντα όταν ο ουτε καν 5 μικρος μου αδελφος μας ξαφνιαζει όλους οταν μπαίνει το τραγουδι 'ακορντεόν'. Η συγκινηση του μας αφίνει άφωνους. 

Πως μπορούσε ενα πεντάχρονο να κατανοήσει έννοιες όπως φασισμός και να στεναχωρεθεί...?

Κομμουνιστής γεννιέσαι ή γίνεσαι? Κλισέ ή ανεξήγητο γεγονός?

 Η διαδρομή μύριζε βενζίνη, πεύκο και ελευθερια μια ελευθερια που μεγαλώνοντας διαπίστωσα πως την πληρώνω ακριβότερα από όλα μου τα λάθη! 

Βλέπετε το να γεννιέσαι αριστερός ή όπως μας έχουν ταπελώσει 'κομμουνιστής' ή αν προτιμάτε 'πούστοκουμμουνιστης' και να μεγαλώνεις σαν κομμουνιστής, αλλα να μην ψηφίζεις πάντα σαν κομμουνιστής, είναι μια διαδρομή μοναχική και πληγώνει όσο και η στεγνή αντίληψη  της αληθειας. 

Η διαφορα ενός κομμουνιστή με το ενός μη κομμουνιστή είναι παρόμοια με αυτην της θάλασσας και του γλυκού νερού. Όσο αλάτι και να βάλεις στο γλυκό νερό δεν θα μυρίσει ποτε θάλασσα παρόλα αυτά δεν παύουν να είναι και τα δυο νερό. 

Δεν υπήρξα ποτε εδονοπουλο, δεν ψήφιζα για 'το κόμμα', δεν κράτησα ποτε κόκκινη σημαία, δεν φόρεσα μπλούζα του che, γιατί απλά δεν χρειάστηκε, γιατί έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω σαν κομμουνιστής έτσι το επιλέον marketing ήταν περιττό. 

Δεν είμαι σίγουρη για το αν η λέξη κομμουνιστής είναι αυτό που είμαι, η αν απλά είναι ένα κομμάτι μου αλλά αυτό που είμαι είναι κάπως έτσι..

Αγαπώ χωρίς αντάλλαγμα και συμφέρον, η ηθική έχει την ίδια τιμή κάτω από όλες τις περιστάσεις, δεν ποδοπατώ τον διπλανό μου για να ανεβώ στην κορυφή αλλά προτιμώ να τον πάρω παρέα μαζί μου -ρισκάροντας να μην ανεβώ ποτε- αναλαμβάνω την ευθύνη. Δεν δέχομαι την αδικία αλλα την ξεμπροστιάζω, δεν ανεχομαι να προσβάλουν κανένα προστά μου γιατί δεν καταδέχομαι να ανήκω σε αυτό το τιποτένιο είδος μικρού ανθρώπου που καλύπτει τις ανασφάλειες του μειώνοντας τον άλλο. 

Όταν έχω χρήματα τα ξοδεύω και τα μοιράζομαι γιατί αλλιώς δεν έχουν καμια αξια, μου είναι αδιάφορο αν έχεις 1 ευρώ ή 1 000 000, όταν γελάσεις θα καταλάβω πόσα πραγματικά αξίζεις.

Δεν λέω ψέματα γιατί είναι τσάμπα άγχος, έχω αρκετό άγχος για όλα όσα συμβαίνουν δεν χρειάζομαι άλλο!

 Η διαφορετικότητα είναι ομορφιά και η αδυναμία προοπτική.

 Όταν φταίω ζητω συγγνώμη και όταν λυπάμαι κλαίω.

 Κάποτε κλαίω και για ποδοπατημένα ιδανικά και αξιες.

Επιτρέπω στην τέχνη να με παρασύρει, στην μουσική να με ταράξει και στις ταινίες να με ταξιδέψουν.

 Δεν ντρέπομαι για τον αθεράπευτο ρομαντισμό μου είναι προνόμιο μου, αν δεν μπορείς να το δείς είναι κρίμα.

 Όταν αγαπώ διαιρούμε και όταν ερωτεύομαι πολλαπλασιάζομε! Όταν συμβαίνουν και τα δυο ταυτόχρονα συγχύζομαι ευχάριστα! 

Όταν θυμώνω βράζω, φωνάζω και αλλάζω χρώματα και όταν νιώθω αδύνατη και αβοήθητη ζητω βοήθεια, γιάτι όσες φορές μου την έχουν ζητήσει αισθάνθηκα ωραία που την χάρισα. 

 Δεν θέλω να είμαι φτωχιά για να λέω ότι ανήκω στην εργατική τάξη για να έχω δικαίωμα να βρίζω τους πλουσιους και μια καλή δικαιολογία για να μιζεριάζω αντίθετα θέλω να βγάλω πολλά λεφτά για να μπορώ να κάνω ταξίδια,  και να κάνω όσα και ότι δώρα θέλω χωρίς να σκέφτομαι το νοίκι και την δόση! 

Δεν μου αρέσει η μοναξιά της ξενιτειάς αλλα την αντέχω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή, είναι ο δικός μου δρόμος και προσπαθώ να απολαύσω την διαδρομή. 

Δεν είμαι άθεη έχω θεο, απλά έχουμε μια ελεύθερη σχέση , δεν με έχει τιμωρήσει ποτε και ας μην ήμουν πάντα 'σωστή, με αφήνει να γράφω το όνομα του με μικρό και χώρις τονο και να προσευοχομαι με δικά μου λόγια σε όλους τους χώρους κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν ζητα νομίσματα για να τον προσκυνήσω ούτε οι εκπρόσωποι του καμουφλάρονται με χρυσαφένιους ασήκωτους σταυρούς κ με κόμπους υπιοκρισιας στα μουσία. 

Είμαι ένας κομμουνιστής χωρίς κόμμα και ένας θεϊστής χωρίς εκκλησια ένας κατ' επιλογήν απόκληρος πολίτης της μικρής μου πατρίδας, ένας σχεδόν ελεύθερος άνθρωπος.

Γιαυτό και τον φασισμό δεν τον ανέχομαι όχι γιατί είμαι σχεδόν ελεύθερη αλλα γιατί προσπαθώ να είμαι άνθρωπος! 

Ο φασισμός βλέπετε δεν έχει να κάνει με πολιτική ούτε με ιδεολογία έχει να κάνει με την απομάκρυνση του ανθρώπου από την ελευθερια και την ανθρωπιά του. 

Είναι ένας καρκίνος που εξαπλώνεται όταν η δημοκρατία νοσεί και δυστυχώς η μικρή μου πατρίδα νοσεί!

Ξημερώνει κάθε μέρα όλο και πιο μακριά από την αλήθεια της, τροφοδοτεί μια κοινωνία που η αξιοκρατία έχει πάει περίπατο, η παιδεία έχει περιθωριποιηθει και η τέχνη έγινε hobby μονο των πλουσιων.

Ο φανατισμένος οπαδός που βρυχάται σαν αιμοβόρο λυσσασμένο λιοντάρι σε στενό κλουβί  και οι μισθωτούς μαδίτες θηριοδαμαστές, μου προκαλουν δυσφορία και ντροπή και απλά επιβεβαιώνουν την επιλογή μου να απομακρυνθώ από την μικρή αυτή κοινωνία που νοσεί!

 Μια κοινωνία που γυαλίζει με μανία τα ακριβά της αυτοκίνητα για ένα καθρέυτισμα ζήλιας που θα ικανοποιήσει την επιφανειακή της μικρότητα στα ξέφρενα σαββατοκύριακα γάμων που τα φακελάκια δίνουν ρέστα. Ω ναι! Οι πανηγυριώτικοι γάμοι και αυτά τα ψυχαναγκαστικά fashion show σε κόκκινα χαλια, μονο το σήμα της επανάληψης απουσιάζει από το video γάμου, ένα επαναληπτικό επεισόδιο παλιάς σαπουνόπερας, η Μπάρμπι και ο Κen, ο Ριτς και η Μπρουκ  η χιονάτη και οι 7 παράνυμφοι , μια αγάπη που εγκαινιάζεται με παράλογα δάνεια και τελειώνει με εξώγαμα και δικαστήρια!
 Η αναμασημένη τσιχλα του κυπριακού ικανοποιεί μονο το σάλιο των κομματόσκυλων και χρησιμεύει μονο για  τσιχλοφούσκες λαϊκισμού. Τα γερασμένα συνθήματα υπάρχουν για να υπενθυμίζουν την ξεχασμένη της γεύση και κατά συνέπεια να τονίζουν το χάσμα ανάμεσα στην αλήθεια και τα παραμυθια. 

Κυπριακή μικρή μου κοινωνία του ελαμ και του ακελ, του Μακαριου και του Γρίβα, της ομόνοιας και του αποέλ του εγωκεντρισμού και της ξενομανίας, του υλισμού και του show, η ιστορία σου σε στοιχειώνει και ο φανατισμός σου σε τυφλώνει!

 Μικρή μου κοινωνία που δέχεσαι ακόμα τον φασισμό κάτω από ελληνική σημαία, την χούντα σαν ιδεολογία και την προδοσία σε τραγούδια που διδάσκεις σε σχολεια! Μικρή μου κοινωνία που 10 χρονια στα θρανία μου μαθαίνεις διαστρεβλωμένη ιστορία, κοντόφθαλμη θρησκεία και δυσλεκτική παπαγαλία. 
Εγώ ήθελα να μάθω  τέχνη, φιλοσοφία, ψυχολογία, μουσική και κοινωινιολογια, να ωριμάσει της σκέψης και της κρίσης μου η ελευθέρια! 

Μικρή μου κοινωνία το χαστούκι έπεσε αλλα δεν πόνεσε και έρχεται να χαστουκίσει το μικρό νησί σου αλλα δεν έρχεται από τον φασίστα της χρήσης αυγής ούτε από τον βολεμένο σου κοντόπαχο παπαγάλο ελαμιτη, έρχεται από την προδομένη σου δημοκρατία και την ανύπαρκτη σου παιδεία.

 Έρχεται από την έλλειψη αξιοκρατίας και την απληστία. Την επιφάνεια και την χρυσοθηρία το ξεπούλημα και την καλοφαγία! Το βόλεμα και την μαλακια! 

Γιατί ο φασισμός είναι σύμπτωμα ενος μύκητα που εξαπλώνεται σε ένα σώμα που το ανοσοποιητικο του σύστημα καταρρέει γιατί τα παυσίπονα έχουν λήξει!

Μικρή μου κοινωνία ο φασίστας που ανέχεσαι και του επιτρέπεις να κρατα ελληνική σημαία και να ασπάζεται φιλόπατρις καμουφλάρωντας αδέξια τον φασισμό του πίσω από την λέξη έθνος  ενώ δεν ξέρει τι πάει να πει έθνος αφού δεν έχει την καν την βασική παιδεία. 

Αυτό το καρκίνωμα λοιπόν που χρονια τροφοδοτείς είναι ανίκανο να δει να ακούσει να προσφέρει, είναι ανίκανο να δουλέψει να παράγει, είναι ανίκανο να αγαπήσει, είναι ανίκανο να εξελιχθεί, είναι υπόδουλο του φανατισμού του και των ψυχαναγκασμών του.

Είναι ένα άρρωστο σώμα που σου ρουφά το αίμα και σε τραβα στον πάτο, είναι ένα σύμπτωμα που σου υπενθυμίζει ότι έχεις ένα καρκίνωμα που εξαπλώνεται διαρκώς φανερώνοτας σου όλες σου τις αδυναμίες και παραλείψεις του παρατημένου και αποτυχημένου σου συστήματος. 

Ο φασισμός δεν είναι πολιτική ιδεολογία είναι ψυχική ασθένεια και δεν αντιπαρχετε του κομμουνισμού αλλα του ανθρωπισμού. Ο φασισμός είναι αρρώστια που χρήζει ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Ακόμα και αν όλοι οι κομμουνιστές γίνονταν σαπούνια δεν θα μπορούσαν ποτε να ξεπλύνουν την βρώμα του φασισμού γιατί για να βγείς από το σκοτάδι καθαρός πρέπει πρώτα να έχεις ματια να βλέπεις και για να έχεις μάτια πρέπει πρώτα να έχεις υπάρξει έστω και για μια στιγμή συν-άνθρωπος!

Αννίτα Nικόλα