ΠAYSEIS ΛEΞEIS

Στην αρχη ερωτευεσε τον ερωτα, επειτα την φιγουρα στον καθρευτη που στολησαν τα παιδικα σου πινελα αναμεσα στα δακτυλα της ενηλικης σου απαιτησης και ενω ζωγραφιζεις διψασμενος η αναγκη σου δεν σταματα να ξεδιψα χορευοντας στον ρυθμο των παιδικων σου θελω. Μεχρι την πρωτη βροχη. Η νερομπογια σιγα σιγα αλλιωνεται, σε μουντζωνει, τρομαζεις  για λιγο και ξαναβρεχει, θυμωνεις γιατι σε λερωνει μεχρι που αυτο που μενει στον καθρευτη εισαι μονο εσυ. Γυμνος εσυ, μονο εσυ. Πουθενα αυτος. Αντεχεις να αγαπησει αυτο που βλεπεις; Αυτο που δεν βλεπεις ομως; Αντεχεις; Ηρθε η ωρα να τον γνωρισεις. Δεν ειναι το χρωμα ουτε το πινελο. Δεν ειναι η βροχη ουτε το χωμα. Δεν ειμαι το μουντζωμα της ευτυχιας σου ουτε η ευτυχια σου. Ειμαι ενας ολοκληρος καινουριος και αγνωστος κοσμος παρομοιος μα ποτε ομοιος. Δεν σε γεμιζει σε συμπληρωνει, δεν σε δενει σε απελευθερωνει. Δεν χρειαζεσε κατι παραπανω γιατι εισαι ηδη καλυτερος. α.ν

"Οι απαισιόδοξοι είναι απλά οι αισιόδοξοι με περισσότερες πληροφορίες" Κάπου το άρπαξε το μάτι μου και χαμογέλασα... Έχω σιωπήσει σκέφτομαι... Έχω κλείσει τα ματια και έχω αναπαυτεί στον 165cm καναπέ μου πληκτρολογώντας  μηνύματα στον εαυτό μου σε αυτό το σάπιο μήλο που αρνείται θεληματικά να ξεψυχήσει εκφράζοντας έτσι την συμπόνια του για την χρόνια πενία μου. Διαβάζω για ομαδικούς βιασμούς στις φυλακες και κάνω scroll down ,  βλέπω ένα σκύλο καρφωμένο με ξύλα σε ένα πάσσαλο και κάνω απόκρυψη δημοσίευσης, ακούω για αυτοκτονίες διαφθορά και κλείνω την tv, διαβάζω για καταχρήσεις εξουσίας, ανεργία , οικονομική κρίση, απελπισία και γυρίζω σελίδα στις διατροφικές συμβουλές, οδηγώ και βάζω cd πριν τις ειδήσεις και ψάχνω το φεγγάρι μασουλωντας την τσιχλα πιο δυνατά για να μην ακουω τις ενοχές μου που σιωπώ σε τόση ασχημία. Σιωπώ και επιτρέπω.  Κάποτε έχω και υγιεις εκρήξεις δεν λέω αλλα όσο μεγαλώνω λιγοστεύουν και ανησυχώ ότι αυτό είναι ο θάνατος. Μήπως αυτοκτονώ ...