Είναι κάποια πρωινά που εύχεσαι να ήσουν απλά λιγοτερο δυνατή. Να επέτρεπες στην προσωρινή ύπαρξη σου την αδυναμία να ξυπνάς νεκρή και απλα να υπάρχεις σαν ενα βότσαλο στον πάτο ενος ορμητικου ποταμιου, χωρίς λύσεις, χωρις αποφάσεις, χωρίς ελπιδες, όνειρα, χωρίς κουράγιο, χωρίς πίστη. Απλα να μπορούσες να αποδεκτεις με ευκολία οτι σήμερα είναι μια μέρα που είσαι στα πατώματα χωρίς ενοχές και χωρις την αναγκη να λογοδοτησεις στα μέσα σου. Αλλά δεν μπορείς, αυτή η τόσο απλη και απαραίτητη ανάγκη για ελάχιστη ισσοροποια σου φαίνεται απαράδεκτη και οσο την παλεύεις τοσο σε καθηλώνει γιατί το σωμα σου χρειάζεται το διάλειμμα απο το υπόλοιπο της ζωης σου. Γιατί γεννήθηκες με αυτο το σώμα και αυτη την ψυχή και οφείλεις να τα τιμήσεις, αυτή είναι η μελωδια σου τα υπόλοιπα απλά χόρεψαν στον ρυθμό της. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του μελωδία. Αυτή το δώρο και η κατάρα του. Είναι λοιπόν πιο δύσκολο αυτά τα μελανά πρωινά να είσαι μια γενναία γυναικα που έχει επισκεφθεί κα...
(simeia stixis kai orthografia opote to epithimun- eleutheri i sxesi mas)