Simeia kai oria

Ανάμεσα σε σκέψεις και συζητήσεις μεταξυ της μια λέξης και της άλλης παρακολουθώ την ανεξέλεκτη σκυταλοδρομία ανάμεσα στα σημεία και τα όρια μου. Κινουμενοι κώνοι στις άσφαλτο και οι σόλες μου να έχουν πάρει φωτιά, καπνοί βγαινουν από τα αυτιά. Τα σημεία και τα όρια μου, η ανακοίνωση έγραφε για αυτη την βδομάδα "μετακινουμενο τμημα" όπως εκείνες οι μετακινουμένες βδομάδες του λυκείου που γέμιζαν τους διαδρομους ερωτηματικά, με μια βαλίτσα και ένα τσαλακωμενο χάρτη στα χέρια να ψαχνουμε για μια 'ταξη' στην άτακτη ζωή μας, εκείνες και εγώ...δεν διαφέρουμε και πολυ.
Μονό που τελευταια αποφάσισα πως 10 χρονιά 'μετακινουμένο' ήταν αρκετά για να αποφασίσω πως θέλω να ξέρω που βρίσκονται οι κώνοι , τα σημεία και τα όρια μου! Ξυπολητη στην βρόχη ξεκίνησα την μετακόμιση για αλλη μια φορα, σηκώνω τους κώνους και  τους μετακινώ εκεί που με βολεύει. Μέχρι εκεί που βλέπω ...από οπού και αν κοιτάξω. Κοντά σε μένα και όχι στα μετρά του καθένα! Ξερω πλεων πως δεν υπαρχει αγιος βασιλης και πως  δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, ομως μπορώ να αλλάξω τον τρόπο που εγω τον αντιλαμβανομε. Δεν μπορώ να αποφασισω για τα σημεια και τα ορια των υπολοιπων αλλά μπορώ να κρατώ τσίλιες στα δικά μου. Δεν μπορω να αλλαξω κανενα αλλα μπορω να επιλεξω για μενα ποιος θα ειναι καποιος και ποιος ο κανενας...
 Η αγένεια και η ειλικρινεια είναι σαν τον δεξιό και τον αριστερό άμα τους ντοπάρεις και τους δυο συναντιονται και μοιαζουν τοσο που δεν διακρινεις την διαφορα. Συχνά οι άνθρωποι συγχιζουμε το δικαιωμα να λεμε την γνωμη μας με αυτο της αγενειας, και τον ορο θαρρος με αυτο της θρασυδειλιας!
Οι θρασύδειλοι, ενα συχνο φαινομενο, απο τον καιρο που κρυφτηκαμε ολοι πισω απο τους υπολογιστες και τα κοινωνικα στερεοτυπα μας. Στην καθημερινοτητα απο την αλλη είναι εύκολο να ξεχωρισουν, συνήθως κοιτάνε στην σκιά σου γιατί φοβουνται να σε κοιτάξουν στα ματια, εκει που ειναι η φωτια σου. Είναι γενικοτερα αντιπαθεις στους περισσοτέρους και δεν έχουν καμιά αίσθηση του χιούμορ. Ως επι των πλειστων γλείφτες και καταπιεσμένοι. Aπαντουν συνήθως με ρητορικές ερωτήσεις γιατί δεν αντεχουν την απάντηση αφού εχουν συνηθησει  να ακούνε μονο την φωνή τους.
Συνηθως ειναι ατομα που δεν εχουν έχουν αγαπηθει γιαυτο και ειναι δυσκολο να αγαπησουν. Ειναι ανταγωνιστικοι και τσιγγουνιδες εχουν την αισθηση ότι δεν υπάρχει αρκετό για όλους και καποιος φανταστικος εχθρος τους εχει βαλει στο ματι.
Τους αρέσει να υποτιμούν τους γύρω τους, περνώντας εκδίκηση για το κενό τους. Ειναι περιθωριοποιημενοι γιατι το επιδιωκουν κατα βαθως αφου αυτο ειναι και η δικαιολογια  στον κομπλεξισμο και τον θυμο τους.
Καθε που πυρπολειται ο θυμος τους ψαχνουν για το επόμενο θυμα τους μεχρι να κανουν την λαθος επιλογη.  Σήμερα το λαθος ημουν εγω, γιατι η πινακιδα μου εγραφε μετακίνηση κώνων και το πρόστιμο ειναι ακριβό.
α.ν

Ανίατο μου παραμυθι!

"Όταν εισαι στο σωστό δρόμο το νιωθεις"

 Απλά το ξέρεις, ακόμα και αν στέκεσαι γυμνός με άδεια χερια και περιορισμένη ορατότητα μια αίσθηση ηρεμίας και ασφαλειας σε αγκαλιάζει. Μοιάζει σαν ερωτας που μόλις ανακάλυψες πως μπορείς να υπάρξεις και χωρίς αυτόν, ο ερωτισμός σου αρκεί, μια ελευθερια χωρίς όρια, η δύναμη στην αδυναμία, η ησυχία στην ανησυχία. Ο ερωτισμός νίκησε τον ερωτα!

Από όσο με θυμάμαι έχω υπάρξει ερωτευμένη , ο πρώτος μου ερωτας ήταν στο νηπιαγωγείο, και μετά ακολούθησαν ένα σωρό, τους θυμάμαι όλους! Μικρούς μεγάλους...Μελαχρινούς καστανους, ξανθούς, ψηλούς κοντούς, αδυνατους κανονικούς. Η αλήθεια δεν ερωτεύτηκα ποτε ζουμερούς, μάλλον γιατί υπήρξα εγώ αρκετά ζουμερή και για τους δυο μας. Για όλους ήμουν σίγουρη πως θα τους παντρευτώ όταν μεγάλωνα και όταν ανακάλυπτα πως δεν συμμεριζονταν την ίδια άποψη με μένα έκλαιγα τόσο μέχρι να αποκοιμηθώ και να ξυπνήσω στο καινούριο μου παραμύθι που λατρεύω να υπάρχω. Ήρωες του όλοι γύρω μου και γω άλλοτε ο πρωταγωνιστής και άλλοτε ο κομπάρσος. Σαν κομπάρσος έχω ζήσει τα καλύτερα παραμυθια γιατί έμαθα περισσοτερα απο οσα με πονεσαν. Το άσπρο φόρεμα κρεμαστηκε σε ένα όνειρο παιδικό και τα σκαλιά της εκκλησιας έγιναν κυλιόμενες αεροδρομίου, παντρεύτηκα το ταξίδι και παρεμεινα ερωτευμενη και πιστη στον ερωτισμό γύρω μου.
Ξεδιψω κοιτωντας διπλα μου και συναντώ τον άνθρωπο μέσα μου στο γύρω μου.

Αγαπω τη μεταμφιεσμενη του αδυναμια, τον κοιτω να τρέχει και όταν δεν αντέχει άλλο να τρέχει παει και κρυβεται! Καποτε συναντιομαστε στις ιδιες κρυψωνες. Μου αρεσει να κοιτω τις αποσκευες του. Κουβαλά μαζί του πάντα ότι χρειάζεται για να ζήσει το παραμύθι του, σπαθι, αλεξιπτωτο, σωσσιβιο, ωτοασπίδες , παρωπίδες... τα χρησιμοποιά οταν χρειάζεται για όσο χρειάζεται. Ενας γενναιος φοβισμενος υπερασπιστης του παραμυθιου του. Γύρω του έχει τειχη σαν και αυτά του facebook και μέσα σε αυτά βασιλεύει σαν πραγματικός βασιλείας. Είναι φιλόδοξος και εγωκεντρικός, δεν φοβάται την αρχή αλλα το τέλος.  Πορτα πισω απο την πορτα, ιστορια με 100 παραθυρακια. Τα μεθυσμένα βραδια χορεύει με τα φαντάσματα του και ξορκίζει το παρελθόν του και στην καθημερινότητα του τρέχει να προλάβει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του. Ο άνθρωπος διπλα μου, μέσα μου γύρω μου. Όλοι ίδιοι και διαφορετικοί. Η ομορφιά στην ελευθερια και την επιλογή. Ερωτισμός !μια λέξη που λατρεύω και δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει σε άλλες γλώσσες. Τραγούδι, ζωή, τοπίο μαγεία, γνώση, εμπειρία, στιγμή, φύση,  άνθρωποι δημιουργία. Ο ερωτισμός που δεν χώρισα και δεν με χώρισε ποτε. Ποιος άνθρωπος είμαι σήμερα και ποιον θα ερωτευτώ? 

Καλημέρα  σε ενα αλλο Σημερα! Μια ζωη γεματη Σημερα! 

a.n