Όλα τα ταξίδια ξεκινούν με ενθουσιασμό, όνειρα, λίστες και προγραμματισμό και στην πορεία βλέπεις μονο την διαφορα...
Ξαναδιαβάζω το πρώτο μου 'παύσεις λέξεις' και διακρίνω αυτή την διαφορα ανάμεσα στις παύσεις και τις λέξεις μου. Ολα είναι ενα αναμεσο, του τοτε του τωρα του αυριο. Του ειμαι, ημουν θα είμαι. Το αναμεσο.
Εκεί που κριβεται όλη η αλήθεια μας και συνειδητοποιώ...
Αγαπητέ μου αναγνώστη απολογουμε γιατί δεν έγραψα ποτε για σένα πάντα έγγραφα για μένα ...έτσι χωρις δικαιολογια γιατί μάλλον ήθελα παρέα...
Κάθε κείμενο μια φωτογραφία, μια στιγμή, μια ιστορία, ένας κύκλος, ένα συναίσθημα που απλά δεν θες να πέσει και να χαθεί στο κενό.
Ο φόβος του αποχωρισμού, μην αποχωριστείς την στιγμή, μην την χάσεις και πάνω από όλα ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ: τι έζησες, τι αισθάνθηκες, τι σκέφτηκες, ποιος ήσουν, ποιος είσαι και ποιος θα ήθελες να είσαι?
Πια είμαι , ποιος είσαι? Ξέρεις? Φοβάμαι πως τελικα ίσως κανεις δεν ξέρει γιατί με το που βγαίνει αυτό που θεωρείς αλήθεια και χρησιμοποιά για όχημα την λέξη για να ταξιδέψει εξατμιζεται στην πορεια και αυτό που απομένει είναι απλά το ταξίδι της αληθειας σου μέσα από την παύση με όχημα την λέξη. Περίπλοκο.
Όλοι είμαστε ψεύτες? Ίσως απλα κυνηγοί, κάποιοι κυνηγούμε την αλήθεια ενω κάποιοι άλλοι το ψέμα . Η διαφορα μας δεν είναι στο αποτέλεσμα αλλα στην πρόθεση, ποτε δεν ήταν το αποτέλεσμα και αν έγινε κακώς έγινε.
Δεν γίνετε δεν θες να πιστέψεις πως δεν έχετε γνωριστεί ποτε δεν γίνετε να ζούμε όλη μας την ζωή στην πρόθεση κυνηγώντας το αποτέλεσμα ...ναι δεν γίνετε, κάποτε έχουμε γνωριστεί...κάπου κάποτε στο αναμέσο, σε ένα βλέμμα, σε μια κοινή σκέψη, σε ένα άγγιγμα, σε ένα συναίσθημα, σε ένα κύμα ρίγους, στην κοινή μας συνειδητότητα.
Γραφεις, διαβάζεις, μιλάς, απαντάς, δανεικές κατασκευεσμενες ιστορίες, είσαι και συ σαν και εμένα...απλά κατασκευάζεις μια παρέα...κάθε φορα αυτή που έχεις ανάγκη παραπάνω γιατί είμαστε όλοι αργά ή γρηγόρα ξανά μονάχοι.
Η μέρα ξημέρωσε, ο ήλιος είναι εκεί στην ίδια θέση, το φεγγάρι και αυτό κάπου εκεί και γύρω του όλα τα αστερια μα δεν βλέπω τίποτα απο όλα αυτά που υπάρχουν , που υπήρχαν και θα υπάρχουν γιατί είναι πολύ φωτεινά αλλά έχει συννεφιά.
Φωτεινές συννεφιες κάπως έτσι μοιάζει και η αλήθεια μας όταν χρησιμοποιούμε τις λέξεις για να την φτάσουμε, είναι πάντα εκεί αλλα δεν την βλέπουμε ποτε γυμνή, κρύβεται πίσω από τις φωτεινές μας συννεφιές.
Κατασκευάζω ακόμα μια φωτεινή συννεφιά έτσι για παρέα, για λίγο, για μένα, για σένα, για να έχω αύριο κάτι να διαβάσω, κάτι να θυμηθώ, κάτι καινούριο να δω, ίσως αύριο να μπορέσω να δω πίσω από το σύννεφο και καταφέρω να δω τον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστερια και να είναι όλα στην θέση τους και εγώ στην μέση στο αναμέσο!
Αν οχι?
Δεν εχω λέξη.
Δεν εχω λέξη.
Η αληθεια εχει ηδη εξατμιστει!
a.n