Κουβαδακι ερωτα

Κρατουσε το κοκκινο της κουβαδακι κοιτωντας τον ωκεανο καταματα με τις δυο καμαρωτες της βλεφαριδες να ανατριχιαζουν στον ανεμο.

Ενα κρεμαστο χαμογελο κουνιοταν αναποδα στα χειλη της, τα λιωμενα δακρυα της γυαλιζαν στην αγκαλια των ηλιακτιδων και τα ροζ μακρια δακτυλα της μετρουσαν τις λυσεις που αδυνατουσε το μυαλο να σχηματισει...

Πως θα καταφερνε να χωρεσει ολο τον ωκεανο σε αυτο το τοσο δα κουβαδακι?

Τοποθετησε την σιωπη της απαλα πανω στο κυμα και περιμενε την απαντηση δαγκωνοντας προσεκτικα το εσωτερικο απο τα μαγουλα της...

Ενας περαστικος θαυμασε την παιδικη της αφελια ξαπλωμενη στο κυμα και αποφασησε να της χαρισει το μυστικο που του ειχε πριν χρονια ομολογησει το ιδιο κυμα:

-Ξερεις, ο ωκεανος ειναι ο ερωτας που δεν καταφερε ποτε να χωρεσει σε κουβαδακι...

-Τι εννοεις?  αποκρηθηκε αυτη...

-Ο ωκεανος δεν χωραει στο κουβαδακι σου οχι γιατι ειναι μικρο αλλα γιατι αυτο δεν το αντεχει. Ετσι και ο ερωτας, γιαυτο γλυστρησε μεσα στον ωκεανο γιατι μονο αυτος τον αντεχει.

-Θες να πεις πως ο ωκεανος ειναι ο ερωτας που δεν χωρεσε σε κανενα κουβαδακι και αυτο οχι λογω χωρητικοτητας αλλα λογω αντοχης?

-Ακριβως αυτο!

-Τι πρεπει να κανω τοτε για να αντεξει το κουβαδακι μου ολο αυτο τον ωκεανο ερωτα μεχρι να τον παρω σπιτι ?

- Τιποτα. Απλα να μαθεις στο σπιτι κολυμπι...

α.ν

Παράδεισος

Κου κου...?

Τι και αν αυτος ειναι ο παραδεισος?

Σταματα να περιμενεις, τιποτα δεν προκειται αλλαξει.

ΜΟΝΟ ΕΣΥ!

Εχεις οτι χρειαζεσαι! 

Διαλεξε τον παραδεισο σου και απλα ζησε!

α.ν

Φεγγαρενια

Κατεβηκε απο το βαγονι χωρις καμια αποσκευη, εξουθενωμενη απο το ταξιδι κρατουσε στα δυο της χερια το καλυτερο κομματι απο το χαμογελο της τυλιγμενο σε μια γουστοζικη χαρτοπετσετα για την μικρη της ανιψια που την περημενε εκει απο την προηγουμενη τους  ζωη. 

Αφου την ειδε την πλησιασε γονατισε μπροστα της προσφεροντας της το κρατημενο χαμογελο απο την τελευταια της αποστολη. 

Την κοιταξε μεσα στα δυο τεραστια -διδυμα φεγγαρια- ματια της και της ψιθυρισε μια μελωδια στο αυτι:

- Κοιτα πριν πεθανεις να τρομαξεις εστω και μια φορα απο ευτυχεια.

Μια καινουρια αποστολη ειχε μολις ξεκινησει...

α.ν

Η χιππης που φορουσε μασκαρα...

Παρατηρησα το πληθος και για αλλη μια φορα μου φανηκε οτι ολοι εμοιαζαν...
Γιατι ο ανθρωπος να εχει αυτη την αναγκη να μοιαζει παντα σε κατι που βρισκεται εξω απο αυτον και οχι μεσα σ αυτον? Ειναι η αναγκη για αποδοχη, ειναι ο φοβος της απορριψης ?
Φοβος.
''Μην παρεις ποτε μια αποφαση απο φοβο και αναγκη'', ισως η καλυτερη συμβουλη που εχω δωσει ενα βραδυ σε μια αγνωστη σε ενα μπαρ.
Κοιταξα καλυτερα και παρατηρησα τοσες τελειες ατελειες, τοση γενναιοδωρια ομορφιας, μια μαζικα μασκαρεμενη ομορφια επιμελως κρυμμενη ακομα και απο τους ιδιους τους εαυτους τους.
Μια χιππης που φορουσε μασκαρα.
Ο φοβος του να μην εισαι...
α.ν

In a relationship with...

Ερωμενη της μοναξιας,

συντροφος ελευθεριας

ενοχη ξενης σκιας

συνηθεια απουσιας

δεν μετρησα απλα αναμετρηθηκα

με αυτα που λογαριαζω.
Δεν μεγαλωσα απλα πλησιασα
σε ολα οσα μοιαζω.