Κρατουσε το κοκκινο της κουβαδακι κοιτωντας τον ωκεανο καταματα με τις δυο καμαρωτες της βλεφαριδες να ανατριχιαζουν στον ανεμο.
Ενα κρεμαστο χαμογελο κουνιοταν αναποδα στα χειλη της, τα λιωμενα δακρυα της γυαλιζαν στην αγκαλια των ηλιακτιδων και τα ροζ μακρια δακτυλα της μετρουσαν τις λυσεις που αδυνατουσε το μυαλο να σχηματισει...
Πως θα καταφερνε να χωρεσει ολο τον ωκεανο σε αυτο το τοσο δα κουβαδακι?
Τοποθετησε την σιωπη της απαλα πανω στο κυμα και περιμενε την απαντηση δαγκωνοντας προσεκτικα το εσωτερικο απο τα μαγουλα της...
Ενας περαστικος θαυμασε την παιδικη της αφελια ξαπλωμενη στο κυμα και αποφασησε να της χαρισει το μυστικο που του ειχε πριν χρονια ομολογησει το ιδιο κυμα:
-Ξερεις, ο ωκεανος ειναι ο ερωτας που δεν καταφερε ποτε να χωρεσει σε κουβαδακι...
-Τι εννοεις? αποκρηθηκε αυτη...
-Ο ωκεανος δεν χωραει στο κουβαδακι σου οχι γιατι ειναι μικρο αλλα γιατι αυτο δεν το αντεχει. Ετσι και ο ερωτας, γιαυτο γλυστρησε μεσα στον ωκεανο γιατι μονο αυτος τον αντεχει.
-Θες να πεις πως ο ωκεανος ειναι ο ερωτας που δεν χωρεσε σε κανενα κουβαδακι και αυτο οχι λογω χωρητικοτητας αλλα λογω αντοχης?
-Ακριβως αυτο!
-Τι πρεπει να κανω τοτε για να αντεξει το κουβαδακι μου ολο αυτο τον ωκεανο ερωτα μεχρι να τον παρω σπιτι ?
- Τιποτα. Απλα να μαθεις στο σπιτι κολυμπι...
α.ν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου