Epivates kai fygades

Που πας?

Φεύγω

Πάλι?

Πάλι.

Γιατί?

Γιατί αυτό ξέρω να κάνω καλύτερα.

Ξέρεις λένε πως μόνο οι δειλοί φεύγουν.

Ετσι λένε?

Έτσι και χειρότερα...γιατι γελάς?

Γιατί το βρίσκω αστείο... 

Ποιό?

Την φράση ''έτσι λένε'' 

Για πόσο θα φεύγεις?

Για όσο χρειάζεται...

Για που?

Όταν φτάσω θα σου πώ...

Δεν κουράστηκες να φεύγεις?

Κουράστηκα λίγο...

Σταμάτα!

Όταν σταματήσει το βοτσαλάκι να κυλά ξέρεις τι συμβαίνει?

Ριζώνει?

Χορταριάζει γύρω γύρω και χάνεται...από βοτσαλάκι γίνεται ένα με το λιβάδι.

Τι κακό έχει να γίνεσαι ένα με το υπόλοιπο?

Ξεχνάς ποιός είσαι...προσαρμόζεσαι, παρασύρεσαι, συμβιβαζεσαι, εγκλωβιζεσαι και σιγά σιγα απλά δεν είσαι, χάνεσαι ξεχνιέσαι και μια μερα συνειδητοποιεις πως το λιβάδι σε εξουσιάζει και θεωρεί πως του ανοίκεις το χειρότερο απο όλα όμως ειναι που....θεωρεί πως εξάρτασαι απο αυτό! 

Τρομερο!

Ναι ναι, εως αρρωστημένο θ έλεγα!

Πως νιώθεις?

Αναπνέω....

Τι να κανεις τόσο οξυγόνο όταν είσαι μονος?

Το μοιράζομαι με το καινούργιο μου άγνωστο υπόλοιπο.

Κατάλαβα ....ελευθερια?

Η κατάρα του φυγά.

Το τίμημα όμως?

Μμμ η μοναξιά θαρρώ....

Φύγε τότε τρέξε !

Από την μοναξιά?

Ναι γιατί όχι αφού αυτό ξέρεις να κανεις καλύτερα...

Άκου με καλά μικρή...από την μοναξιά σου μην τρέξεις ποτε να φύγεις!

Γιατί?

Γιατί είναι η μονη που δεν σε πρόδωσε και δεν θα σε προδώσει ποτε!

Δεν "καταλαβαίνω"...

Ούτε εγώ και αυτή είναι η μαγεία της, η πληρότητα του κενού της ...και τώρα φεύγω...

Περίμενε!

Όχι. Δεν περιμένω πια. Φιλιά να προσέχεις !

α.ν