ΠAYSEIS ΛEΞEIS

Ποσο αντιπαθής μου είναι οι τίτλοι, τοποθετούνται πάντα τόσο μακριά από τις αλήθειες, βρίσκονται πάντα κάπου πολύ βολικά, σε απόσταση ασφαλειας από δύσφορες καταστάσεις, ανέπαφοι από τον καθημερινό ρεαλισμό που τσαλακώνεται στο κρεβάτι με την ζωή. Σιδερωμένοι, φρεσκοξυρισμένοι τίτλοι, δήθεν τρόποι, δήθεν "αντιδιθεν" στερεότυπα, ένα διψασμένο ψέμα και μια εξαναγκαστική υποκρισία είναι όλα στριμωγμένα πάνω στον ογκόλιθο της ταφόπλακας του Κώδικα της Σύγχρονης Ανθρώπινης Επιβίωσης. Ζηλεύω το μεράκι και την βροχή πιο πολύ από ποτέ, μοίαζουν σαν δύο σταγόνες νερό και ας ανήκουν το ένα στον άνθρωπο και το άλλο στη φύση, έχουν την ίδια ιδιότητα- ξεδίψουν την ζωή. Τώρα παντού αφυδάτωση.... a.n

Σταματας να γραφεις και σταματούν όλα, σαν να σταματα η μουσική από τη ζωή σου. Οι σκέψεις σου δεν έχουν κανένα λόγο να αναπαράγονται. Γεννιούνται απλά για να πεθάνουν μέσα στη μαυρίλα των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου σου δίνοντας μια μάχη επιβίωσης του επικρατέστερου αρνητικού σεναρίου. 'Οσο χειρότερο τόσο μεγαλύτερη η λύτρωση στο τέλος. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να το χωρέσουν σε μια ορολογία, σε ένα κουτί για να μπορέσει να γίνει συνεργάσιμο και άλλοι θα το απελάσουν στα έγκατα της ψυχής τους μεχρι την επόμενη φορά. Το χειρότερο ειναι η προσπάθεια των υπολοίπων που πασχίζουν να πείσουν οτι ολα ειναι τόσο απλά,( μα είναι αλλα μονο για οση ωρα δεν είναι) μέχρι που γεννιέται και η μεγαλύτερη των όλων "αυταπάρνηση" ότι το ροζ μπορεί να κυριαρχήσει και ο κόσμος σου όλος φωτίζεται υπο το "φιλτρο" της τέλεια αρτιμελούς λογικής του απόλυτου σωστού και κάπου εκει ξεκινά το ενδιάμεσο να γεμίζει κρύο απο την απόσταση . Ταξιδευουν τα δυο είναι σου τόσο μακριά το ε...

Κλέφτρα καρδια ότι τα ματια σου αγγίξουν εσύ το κλέβεις δεν χωράει ούτε ανάσα πια σε μια ραγισμένη γροθιά τόση πικρή ομορφιά δεν χωράει καίγεται ολοζώντανη μέσα σου η φωτιά. a.n

Καλησπέρα, Ονομάζομαι αυτό και δεν έχω γένος είμαι ένα ουδέτερο ον που απλά υπάρχω σε ένα γυναικείο σώμα με μια θηλυκή καρδια και μια ανδρική ψυχή, σε ένα νεκραναστημενο σώμα που αναπνέει άρρυθμα από το πρωί. Ήμουν πάντα ελεύθερο μέχρι που αποφάσισα να ζήσω. Η μοίρα, με θηλυκή καρδια, διάλεξε με τον θάνατο, με την αντρική ψυχή, την αρχή της βδομάδας για " την ωρα μου". Διάλεξαν την Κυριακή αλλα το μεγάλο μου αυτό δεν του αρέσει  μήτε το τέλος μήτε η αρχή, γιατί ειναι όμοια, έτσι προτίμησε  την Τετάρτη που είναι μια αδιάφορη μέση, για κάποιους μισή και για άλλους το ήμισυ αλλα με καμία όμοια.. Χαρακτηρίζω το μεγάλο εγώ μου μίζερο και μοιρολατρικό για να γίνω κατανοητό παρόλο που το ίδιο  δεν πιστεύει ούτε στον θάνατο ούτε στην ζωή ούτε στον Θεο ούτε στον μή Θείο μα ούτε στην μοίρα.  Η ελευθερία που το οριζει δεν έχει πίστη ούτε ταυτότητα ούτε παρουσία ούτε απουσία ... όλα αυτά είναι απλά ανάμνηση μιας δανεικής γνώσης και η γνώση ειναι επίγεια αφου αποτελει μι...