Μαθήματα ενηλικίωσης

Τι κρίνετε πίσω από την θυμο κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, πίσω από την οργή πίσω από την σιωπή, πίσω από λόγια μαχαιρια, την αδιαφορία, την παραίτηση, την απόρριψη, την έντονη κριτική, τον αυτασαρκασμο, το χιούμορ, την επίθεση, την άμυνα την εσωστρέφεια την ντροπή ή την υπερβολική προβολή;
Μια ιστορία, ένας ερωτας, μια αγάπη, ένας εφιάλτης, μια προδοσία, μια απιστία, μια δύσκολη παιδική ηλικία,  ένα όνειρο προδομένο, μια χαμένη ελπίδα, μια ανεκπλήρωτη προσδοκία, απογοήτευση, αποτυχία αμέτρητες μοναδικές ιστορίες από μοναδικούς περίπλοκους απλούς  ανθρώπους.
Ζητείται ελπίς !
Είναι η φύση μας περιπλοκη ή απλά απίστευτα απλή?
Είναι άβυσσος οι ψυχές μας ή απλά μια βαρκούλα με τρύπια πανιά?
Ας πάρουμε για δεδομένο ότι όλοι μας έχουμε πληγωθεί, ότι όλοι μας έχουμε μια σκοτεινή ιστορία, ότι όλοι έχουμε ανασφάλειες, ότι κάθε που ασκούμε κριτική είναι η προβολή των δικών μας παθών που δεν ανεχόμαστε στους εαυτούς μας, πως ο θυμος μας είναι πόνος και η αδιαφορία μας φόβος. Η επίθεση μας άμυνα η κυκλοθυμία ανασφάλεια και ο εγωισμός μας ανάγκη για επιβίωση.
Είμαστε αυτά που ζήσαμε, οι άνθρωποι που γνωρίσαμε, τα φίλτρα που μας δανείσανε.
Πολεμάμε αυτά που φοβόμαστε και κρίνουμε αυτά που δεν ανεχόμαστε σε μας.
Άλλωστε πως μπορείς να αναγνωρίσεις κάτι αν δεν το έχεις πρώτα γνωρίσει; Είμαστε ότι βλέπουμε.
Αυτοκαταστροφικοί, μαζόχες, σαδιστές, από όλα έχει ο μπαξές!
Εκεί που όλα ξεκινούν να πάνε καλά βγαίνουν οι άπιστοι Θωμακιδες και κουτσομπολευουν πως αποκλείεται... κάτι τρέχει, ξεκινάς να  ανυσηχας και πειθεις τον εαυτο σου πως ειναι διαισθηση, ψάχνεις για κακους ιωνους για να επιβεβαιώσεις την φοβία που σε λυτρώνει ώστε να επικρατεί ισορροπία. Για να γίνουν τα απλά περίπλοκα, γιατί μονο έτσι νιώθεις ζωντανός έτσι έμαθες να σκοτώνεις την πλήξη. Χιλιοφορεμένα ρούχα, όλα δεδομένα.Φταίει η χαμηλή εκτίμηση ή υψηλή απαίτηση;
Βγάλε τα ακουστικά ξεχνα τις οδηγείς χρήσης, είναι για πέταμα, χαμήλωσε το ανάστημα σου και συναντήσου με το φοβισμένο παιδί μέσα σου.
Τι θέλεις? Τι φοβάσαι? Τι ελπίζεις και προπάντων σε τι έπαψες να ελπίζεις?
Ο λύκος δεν υπήρχε ποτε γιατί απλά κατοικούσε πάντα μέσα σου.
a.n

Το χερι

Απόγευμα κυριακής μυρωδια απο φρεσκοκουρεμενο γρασίδι στην διαδρομή, από τις αγαπημένες μου μυρωδιές ανάμεσα σε αυτές του φρέσκου ψωμιού, του καφέ, της θάλασσας και της βροχής στο χώμα.
Δροσούλα και μια υποψία μπόρας στον αέρα, περπατάμε για την στάση λεωφορείου μαζί με την συγκάτοικο μου, δεν έχουμε αργήσει. Σήμερα την έχω εκπλήξει, πρώτον νιώθω κουρασμένη κάτι που δεν συνηθίζεται, δεύτερον έχω ξυπνήσει μετά από αυτήν, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί και τρίτον είμαι στην ώρα μου επίσης φαινόμενο σπάνιο. Η απάντηση μου λοιπόν στην δήλωση της ότι είμαι ένας χαμαιλέων όλο εκπλήξεις ήταν αρκετή για να ξεζουμίσω το συνειρμό του χαμαιλέων και να επεκταθώ σε αυτόν του κανένα.
Ποια είμαι τελικά, ποια ήμουν και ποια γίνομαι? Είμαι ότι βλέπω γύρω μου ή η κυκλοθυμία μέσα μου? Δανείζομαι τα σαββατοκύριακα λίγο από το όλα και ξοφλώ τις πέμπτες με τα τίποτα. Είμαι ένας κανένας με μια ντουλάπα γεμάτη από υποψηφιους εαυτούς έτοιμους για εγκατάσταση και απόρριψη.
Παρατηρώντας τις αλλαγές σήμερα το απόγευμα αναρωτιέμαι αν είμαι το αποτέλεσμα των αλλαγών ή oi αλλαγές είναι το αποτέλεσμα των πολλών μου εγώ. Κατηγορώ τον ευατό μου εγωκεντρικό για να απαλλαγω προσωρινά από την ανασφάλεια να το κάνει πρώτος κάποιος άλλος χαρίζοντας μου την ψευδαίσθηση του ελεγχου. Δημιουργώ επίσης και μια καλύτερη επιχειρηματολογία υπεράσπισης μου που θα με λυτρωσει από τις ενοχες του εγωκεντρισμού μου. Η τιμή ξεπουλήματος τις ενοχης μου φλερτάρει ύπουλα με την ηθική και  κερδίζει την δικη με το επιχείρημα τις απουσίας δικαιώματος μου να ασχοληθώ, να παρατηρήσω και να αναλύσω  κάποιον σε αυτό τον βαθμό και ότι το δικαίωμα μου περιορίζεται ηθικά μονο στην επιφυλακτική σύγκριση. 
Κλείνω την ντουλάπα, και κοιτώ το κανένα εγώ μου αλλα δεν νιώθω άβολα με την γύμνια του γιατί ίσως τελικά το θέμα μας να μην είναι η στολή αλλα η επιλογή... , δεν είμαστε τίποτα παραπάνω παρα η κατεύθυνση στην αλλαγή.
a.n

Τα χερια ενος φαντασματος

Παντα ειχα αδυναμια στα χερια των ανθρωπων ισως γιατι ειναι απο τα πρωτα πραγματα που κοιταμε μολις γεννηθουμε και συνεχιζουμε να τα παρκολουθαμε καθως γερναμε. 
Καθε φορα που τα βρισκω λιγο σκουρα τα χρησιμοποιω στο μεγιστο ειτε για να καθαρισω το σπιτι, ειτε το μυαλο μου. 

Τα μπλεκω, τα ξημπλεκω, τα κοιτω, τα ξανακοιτω, τα περιεργαζομε και αναρωτιεμε, οτι για να μπορω να τα βλεπω και να νιωθω τοτε μαλλον αυτο που ζω ειναι αληθινο και δεν ονειρευομε. 

Κατακριβειαν, θα μπορουσα να ζωγραφισω τα δακτυλα μου και με κλειστα τα ματια απο τις ωρες που εχω ξοδεψει πρατηρωντας τα, μετρωντας απο την πρωτη μερα γεννησης μου μεχρι σημερα. 

Στην αριστερη παλαμη κατω απο τον αντιχειρα οι νευρες μου σχηματιζουν μια μικρη καρδια, καποτε ειχα σκευτει να την τονιζα με ενα τατουαζ αλλα συντομα αλλαξα γνωμη, οπως και με ολα πραγματα στην ζωη μου.

 Η αληθεια ειναι οτι απο τα δακτυλα καταλαβαινω πολλα για τους αλλους, αν τα ματια ειναι το βιβλιο τοτε θα ελεγα πως τα χερια ειναι οι σελιδες.

Σημερα ειχα μια ωραια συναντηση στο δρομο με ενα σκειτμπορντα. 

Κρατουσα τον χαρτη και κοιτουσα τον ουρανο. Μαλλον εμοιαζα πως δεν μπορουσα να βρω τον δρομο για το φεγγαρι παρα για τις ενοικιασεις αυτοκινητων ...

Με προσπερνα με φορα αγκιστρονωντας με με την ακρη του ματιου του, σταματα και νεταρει καλυτερα. 

Ισως να σκευτηκε οτι αυτη για να κρατα τον χαρτη και να βλεπει τον ουρανο κατι θα ξερει. Με ρωτησε αν παω στο φεστιβαλ, του λεω οχι και απαντα: επειδη φαινετε οτι εχεις χαθει και γω του απαντω μα εχω χαθει. Μου λεει φερε να δω τον χαρτη σου και καπως ετσι μου εξηγησε πως να παω, με συνοδευε για λιγο ενω σιγομουρμουριζε μια μελωδια επειτα ανεβηκε στην σανιδα του και χαθηκε!
 Ομως προλαβα να κλεψω λιγες σελιδες απο το βιβλιο του. 
Τα χερια του ηταν ελαφρως μαυρισμενα απο τον λιγοστο ηλιο που εχει αυτη η χωρα που εχω μετακομισει το σωμα μου. Τα νυχια του φρεσκοκομενα και ειχε ενα σχινακι στο δεξι χερι. Αλανι, καλιτεχνικη φυση και κυριος. Θα μπορουσε να ηταν ενας συχρονος ιπποτης για μια συγχρονη πριγκιπισσα, αλλα αυτη θα ηταν καποια αλλη σκευτηκα....και εκει με κτυπησε ο κεραυνος. Δεν ειμαι πλεων πριγκιπισσα, αποληθηκα σε καποια φαση και δεν το πηρα ειδηση. Η αιτια, ε μαλλον γιατι δεν με χωρουσε πλεων ο κορσες.

Κοιτω τα δικα μου χερια , φρεσκοκομενα νυχια, φαγωμενες παρανυχιδες, κοκκινιλα και μικρη πληγη απο φανταστικη φαγουρα στο δεξι χερι, ελαφρως μαυρισμενα αλλα καλα ενυδατωμενα. 
Αγχος, τελειομανια, ανησυχια. Ενα ψυχαναγκαστικα χαμενο αγριμι σκευτηκα. Μια συγχρονη Νταινα που δραπετευσε αλλα σκοτωθηκε.
 Ενα φαντασμα με χερια ή τα χερια ενος φαντασματος, ποιο απο τα δυο?

Θα κοιμηθω με το φως ανοικτο...

Τα χερια μου μολις πληκτρολογησαν, καληνυκτα!

mou moiazw

Ola lene feugw

kai gw sto twra menw

ola lene allazw

kai egw olo me sena moiazw

ola fwnazun ela
ma sto keno me vgazun

ola lene proxwra
k oloi sto epitopu sixnazun
sto keno arazw
me ton euato m tromazw
ola fwnazun allazw
ma egw mono se sena moiazw
su moiazw
mou moiazw...

Ασπρο - μαυρο - γκρι

Ωρα 22.20 πλην 15 ' που παει μπροστα  22.05. Κοιταω το λευκο μου μπλογκ και την λευκη μου σκεψη. Τα δυο μου χερια στο πληκτρολογιο περημενουν τις σκεψεις μου να τα χορεψουν ομως δεν κουνιουνται...σιωπη. Με κοιτας και σε κοιτω τι αλλο να σου πω?
Τι να γραψω που δεν το εχω πει? Ξεκηνω δειλα με ενα κλικ, ακολουθει αλλο ενα κλικ κλικ χωρις κανενα κλικ ομως αυτος ο γαμος θα ναι λευκος! Αποφασιζω να γκρινιαξω μεχρι το διαζυγιο..
Ποναω, πλατη αριστερο ποδι χερι και αριστερο ημισφαιριο εγκεφαλου.  Η αριστερα μου αποψε νοσει, ο κουμμουνισμος καταρρει... Το σαββατοκιριακο με εκτοξευσε και η δευτερα με προσγειωσε σε ενα λευκο τοπιο, με μαυρες σκεψεις. Ο καιρος βροχερος και ο χειμωνας λεει μπονζιουρ ζιε σουι γκρι, γκρεμοτζακιζοντας με, αρχες Αυγουστου. Νομιζω μου λειπεις...λες γιαυτο να ποναω? Εφευρεσα ενα πονο για να μου θυμιζει την παρουσια στην απουσια σου? Λευκη αρνηση και λευκη επανασταση. Λευκα αιμοσφαιρια σε απεργια! Αδυναμια μου ξεβαφεις τον απελευθερωτικο αγωνα. Δουλευω τον εαυτο μου τοσο καλα μην μου το χαλας.. Λευκα συναισθηματα και μαυρες σκεψεις σε γκρι βροχερες μερες...
Ενα θερμομετρο να πεισω την συγκατοικο μου οτι πεθαινω. 35.7 θερμοκρασια ειναι αρκετο να την πεισω για υποθερμια το κεφαλι μου θα εκραγει ή ειναι η καταραμενη αυθυποβολή?...  Ι γκουγκλ ιτ  μα δεν βρισκω το 'απο τι'? οι σκοτεινες μου αναζητησεις με οδηγουν μονο σε λευκα συμπερασματα και αδιεξοδα...γεια σας σβηνω μαζι με την λευκη μου οθονη η ντραμα κουιν φοραει τα λευκα της ονειρα.good white λευκη φατσουλα, ξετυλιγω την λευκη σημαια σε μαυρο background με γκρι συννεφακια!