Τα χερια ενος φαντασματος

Παντα ειχα αδυναμια στα χερια των ανθρωπων ισως γιατι ειναι απο τα πρωτα πραγματα που κοιταμε μολις γεννηθουμε και συνεχιζουμε να τα παρκολουθαμε καθως γερναμε. 
Καθε φορα που τα βρισκω λιγο σκουρα τα χρησιμοποιω στο μεγιστο ειτε για να καθαρισω το σπιτι, ειτε το μυαλο μου. 

Τα μπλεκω, τα ξημπλεκω, τα κοιτω, τα ξανακοιτω, τα περιεργαζομε και αναρωτιεμε, οτι για να μπορω να τα βλεπω και να νιωθω τοτε μαλλον αυτο που ζω ειναι αληθινο και δεν ονειρευομε. 

Κατακριβειαν, θα μπορουσα να ζωγραφισω τα δακτυλα μου και με κλειστα τα ματια απο τις ωρες που εχω ξοδεψει πρατηρωντας τα, μετρωντας απο την πρωτη μερα γεννησης μου μεχρι σημερα. 

Στην αριστερη παλαμη κατω απο τον αντιχειρα οι νευρες μου σχηματιζουν μια μικρη καρδια, καποτε ειχα σκευτει να την τονιζα με ενα τατουαζ αλλα συντομα αλλαξα γνωμη, οπως και με ολα πραγματα στην ζωη μου.

 Η αληθεια ειναι οτι απο τα δακτυλα καταλαβαινω πολλα για τους αλλους, αν τα ματια ειναι το βιβλιο τοτε θα ελεγα πως τα χερια ειναι οι σελιδες.

Σημερα ειχα μια ωραια συναντηση στο δρομο με ενα σκειτμπορντα. 

Κρατουσα τον χαρτη και κοιτουσα τον ουρανο. Μαλλον εμοιαζα πως δεν μπορουσα να βρω τον δρομο για το φεγγαρι παρα για τις ενοικιασεις αυτοκινητων ...

Με προσπερνα με φορα αγκιστρονωντας με με την ακρη του ματιου του, σταματα και νεταρει καλυτερα. 

Ισως να σκευτηκε οτι αυτη για να κρατα τον χαρτη και να βλεπει τον ουρανο κατι θα ξερει. Με ρωτησε αν παω στο φεστιβαλ, του λεω οχι και απαντα: επειδη φαινετε οτι εχεις χαθει και γω του απαντω μα εχω χαθει. Μου λεει φερε να δω τον χαρτη σου και καπως ετσι μου εξηγησε πως να παω, με συνοδευε για λιγο ενω σιγομουρμουριζε μια μελωδια επειτα ανεβηκε στην σανιδα του και χαθηκε!
 Ομως προλαβα να κλεψω λιγες σελιδες απο το βιβλιο του. 
Τα χερια του ηταν ελαφρως μαυρισμενα απο τον λιγοστο ηλιο που εχει αυτη η χωρα που εχω μετακομισει το σωμα μου. Τα νυχια του φρεσκοκομενα και ειχε ενα σχινακι στο δεξι χερι. Αλανι, καλιτεχνικη φυση και κυριος. Θα μπορουσε να ηταν ενας συχρονος ιπποτης για μια συγχρονη πριγκιπισσα, αλλα αυτη θα ηταν καποια αλλη σκευτηκα....και εκει με κτυπησε ο κεραυνος. Δεν ειμαι πλεων πριγκιπισσα, αποληθηκα σε καποια φαση και δεν το πηρα ειδηση. Η αιτια, ε μαλλον γιατι δεν με χωρουσε πλεων ο κορσες.

Κοιτω τα δικα μου χερια , φρεσκοκομενα νυχια, φαγωμενες παρανυχιδες, κοκκινιλα και μικρη πληγη απο φανταστικη φαγουρα στο δεξι χερι, ελαφρως μαυρισμενα αλλα καλα ενυδατωμενα. 
Αγχος, τελειομανια, ανησυχια. Ενα ψυχαναγκαστικα χαμενο αγριμι σκευτηκα. Μια συγχρονη Νταινα που δραπετευσε αλλα σκοτωθηκε.
 Ενα φαντασμα με χερια ή τα χερια ενος φαντασματος, ποιο απο τα δυο?

Θα κοιμηθω με το φως ανοικτο...

Τα χερια μου μολις πληκτρολογησαν, καληνυκτα!