ΠAYSEIS ΛEΞEIS

 Αραγε ποιος διαβάζει τις σιωπες σε ενα κόσμο τοσο εκκωφαντικό Δεν υπάρχει ο χρονος Δεν υπάρχεις εσυ. Παντου πολλοι. Και πισω απο τη σκια της κρυμμενη αυτή Σκιά απο το υπόλοιπο των αναπαντητων γιατι... Δεν της αρεσε ποτε η σιωπη Μια μετρια ασφαλης επιλογη Σε ενα κοσμο εκκωφαντικων αμετρητων αναπαντητων γιατι , αναρωτιέται γιατι αυτή? Θα αντέξει μεχρι το τέλος της διαδρομής? Γιατι ισως ναι μπορεί Χαππι εντινγκ σε μια κενη διαδρομη Απο γενναιοδωρια σε λαθος εποχη. Α.ν

Τι ερωτευόμαστε τελικά αυτό ή εαυτό? Ένα αυτό μη πραγματικό μια όαση σε αφυδατωμένο εαυτό. Τι ειναι αυτο που πεθυμάς τελικά αυτόν ή τον αγνοούμενο σου εαυτό? μια ψευδαίσθηση ο έρωτας μια διάσχιση εαυτού που το εγώ ξαναερωτευτε το πληγωμένο εγω. Θα τα καταφερει αυτη την φορα να ξεδιψάσει απ τις ριζες του? Η βροχή μοιάζει σ αυτόν και το ποτάμι με βροχή δεν ξεδιψά κάτω απο τις ρίζες σου τρέχει η πηγή παράλληλα με το ποτάμι σου και την πληγή δεν υπήρχες ποτέ εσυ! α.ν

Σαν την σελήνη τριγυρνώ γύρω απ την ζωή φορώντας χίλιες μάσκες.  Είναι η ροζ η ρομαντική και η άλλη στην μέση μοιρασμένη, είναι και η πιο φωτεινή που σου φεγγει να βγεις απο την σκια, μα η αόρατη είναι η αγαπημένη. Η μάσκα που αφήνει τους λύκους δίχως στόχο στο ουρλιαχτό και εμένα δίχως εγώ να περιπλανιόμαστε μαζί με μοναδικό οδηγό το ένστικτο και ενα πνιγμένο εαυτό. Αυτοί σε αγέλη και γω στο κενό σιωπηλοι κ αόρατοι σε όλα τα αστέρια απολαμβάνουμε την θεα της ζωής όντας ενα φεγγάρι αδειανό που παρατηρεί το απέραντο κενό με αμέτρητα τίποτα σαν πεσμένα αστέρια στα χέρια.  Η μάσκα του κανενός εαυτου ναι αυτή είναι πιο η αγαπημένη  μην με ρωτήσεις ποια είμαι γιατί δεν βλέπω, απ τις εκλείψεις μου εχω καταχωριθεί ως διεγραμμενη.  Μια μάσκα τιμωρός του υπολοίπου της ύπαρξης μου υπογραμμίζει την θυσία που απαιτει η συλλογή μου. Α.Ν

Τα δυο μου Φι. Η φωτιά και η φωλιά μου. Ορκισμένα να πολεμουν το ενα το άλλο. Μια μάχη επικράτειας με νικητή την αρχή. Το ενα έχει ρίζες και το άλλο πανιά. Καθε φορά σκοτώνονται αγκαλιά πνιγμενα σε γελια και κλαματα άλλα δεν παραδέχονται ποτε την ήττα τους. Τα δυο Φι της ζωης μου το ενα με ριζωνει και το αλλο με ξεριζωνει. Το βλαστάρι ειχε στη βαση ριζες και στην κορυφή φτερα. Είναι τα αχωριστα δυο παιδιά μου. Α.ν

Είναι κάποια πρωινά που εύχεσαι να ήσουν απλά λιγοτερο δυνατή.  Να επέτρεπες στην προσωρινή ύπαρξη σου την αδυναμία να ξυπνάς νεκρή και απλα να υπάρχεις σαν ενα βότσαλο στον πάτο ενος ορμητικου ποταμιου, χωρίς λύσεις, χωρις αποφάσεις,  χωρίς ελπιδες, όνειρα, χωρίς κουράγιο,  χωρίς πίστη.  Απλα να μπορούσες να αποδεκτεις με ευκολία οτι σήμερα είναι μια μέρα που είσαι στα πατώματα χωρίς ενοχές και χωρις την αναγκη να λογοδοτησεις στα μέσα σου. Αλλά δεν μπορείς, αυτή η τόσο απλη και απαραίτητη ανάγκη για ελάχιστη ισσοροποια σου φαίνεται απαράδεκτη και οσο την παλεύεις τοσο σε καθηλώνει γιατί το σωμα σου χρειάζεται το διάλειμμα απο το υπόλοιπο της ζωης σου. Γιατί γεννήθηκες με αυτο το σώμα και αυτη την ψυχή και οφείλεις να τα τιμήσεις, αυτή είναι η μελωδια σου τα υπόλοιπα απλά χόρεψαν στον ρυθμό της. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του μελωδία. Αυτή το δώρο και η κατάρα του. Είναι λοιπόν πιο δύσκολο αυτά τα μελανά πρωινά να είσαι μια γενναία γυναικα που έχει επισκεφθεί κα...

Τέλεια μου μανία το πιο γλυκό μου ψέμα εσύ Κ αν απο όμοια τελειότητα γίναμε εμείς Με ψέμα μολύσμενη θα ταν κ η πηγή Καρκινωμα που σκεπάζει πάσα αληθεια  καμιά αληθεια δεν επιβιωνει αρτιμελής Ψαχνεις να βρεις το εσυ μες το εμεις Μολυνεις το ατελες μου αληθινό φως  με θανατηφορο ψεμα για να χεις λογο να ζεις Ψαχνω να βρω το εγω πισω απο το εσυ Αλλα το μόνο που βρίσκω ειναι ακομα μια αντιγραφή Παρτο αποφαση δεν ξεκίνησε κανείς με διαφανές χαρτί Ισως ξεκινησαν απο ενα κουρασμένο γιατί Μεχρι που το γιατι εγινε σιγα σιγα μονο εσυ και εσυ και εσυ και εσυ... Πουθενα εγω και εσυ μαζι. Μου 'πε ο πατερας μου παιδι οτι θα μεινω μονη για να ακουσω ολα τα επειδη στα αμέτρητα μου γιατι. Ερωτηματικό. Δεν μου αρεσει η αντιγραφη. Διψω για καθαρη πηγη! Γιατι, επειδη, γιατι, επειδη, τελειομανια μου με κρατας νεκρη μεχρι το πρωι. Το τελος ηρθε και δεν ησουν εκει. Τελεια μανια μου ψευδαίσθηση τοσο αληθινή ακομα η θαλασσα μολύνθηκε και θελει να χορεψει τα κυμματα ...

Τι κι αν το τέλος της ζωης μας δεν είναι ο θάνατος Τι κ αν απο θανατο ξεκινήσαμε και στη γεννηση τελιωνουμε?  Η παραλληλα γεννιομαστε κ πεθαινουμε? Αναγκη ο χρονος και μήτε η αρχή μήτε το τέλος τον οριζουν  ζωη και μη ζωη στο ιδιο κρεβάτι κοιμουνται και ξυπνουν σε σφικτη αγκαλιά μαζι θανατος κ ζωη.  Σαν εραστες που αναπνέουν μεσα απο γυμνά κορμια να λιωνουν μεσα στα ματια τους και να γινονται ενα  Ανασα που ξεψυχα νερο κ φωτια Γέννησή και θάνατος χορεύουν αντικριστά Ζωη και θάνατος δεν ζησαν ποτε χωριστα Γυμνα κορμια που υπηρξαν απο παντα σφικτη αγκαλια Που λιωσαν απο ερωτα και απο παραλληλα εναλλαξ γιναν το ωραιοτερο παραλληλο ενα. Α.ν

Η Ζωή μου μοιάζει με οξύμωρο καμβά  σχήματα αλλάζει με θράσος ανέμου σε πυρκαγιά Το ένα σχήμα μαχαίρι αιματηρό Το άλλο τρυφερο σαν αγγέλου φτερο Η φωνή δίχως έρωτα δεν έχει μίλια Όπου κοιτάξω μονο σκιά Σχήμα οξύμωρο η ψυχή Χωρίς έρωτα μήτε θράσος μήτε γιορτή Έρωτας ο πολεμιστής Των τεράτων ψυχρός εκτελεστής Τώρα ζωή   Άβυσσος με βουνά γιατί.  Κάθε που ο έρωτας σωπαίνει  Σωπαινει ολη η γη Η σκέψη μου μενει ορφανή. Α.Ν

H psixi kathe p mesa tis thanato sfragizei mia nekriki galinia iremia anavlizei. Melwdia nekrikis sighs kykneio asma likou pu etoimazete n ormixei. Min tis dwseis maxairi na aminthei astin avoithiti gimni ase ston liko ti timi me to thanato tis na anametrithei k Isws o thanatos tin erwteutei k ti psixi tu liku sta dio tis matia aiwneia na sfragisei. a.n

'Ετοιμη να βάλει τα κλάματα κοιτούσε μια το τζάμι και μια τον γερασμένο αγνώριστο άνθρωπο που στεκόταν μπροστά της. Ανάμεσα τους η ζωή και ο θάνατος χόρευαν το τελευταίο βάλς. Το βουητό του αργού θανάτου κάλυπτε σαν πρωινή ομίχλη την σχέση τους. Κτύπησε το χέρι της στο τζάμι με δύναμη λιγότερη απο την οργή της αγανάκτησης της και μεγαλύτερη απο την υπομονή της.  ''Δεν μπορείς να πάς δεν βλέπεις; είναι γυαλί... '' Τίποτα δεν ήταν στην θέση του, όπως θα έπρεπε. Ούτε αυτή , ουτέ οι σκέψεις της, ούτε η ζωή της ούτε το μυαλό του άντρα που την μεγάλωσε. Μια δυσφορία αταξίας που δεν μπορούσε να ελέγξει.  Καθόταν φανερά καταπιέσμενη στο λεπτοκαμωμένο σχεδόν ασθενικό κορμί της σε μια μεγάλη προσπαθεία σχεδόν αλτρουιστική να μην εκδηλώσει τον πόνο, να μην λακίσει στα μάτια του ενώ το κάθε κύταρο της σκιζόταν στα δύο, το ένα ήθελε να ορμίξει στον θάνατο και το άλλο να εξαφανιστεί. Η ενοχή της επιθυμίας τέλους υπόβοσκε και στις δυο επιλογές. Ο πόνος ράγιζε το φώς της αφή...