Τελος διαδρομής

 Αραγε ποιος διαβάζει τις σιωπες σε ενα κόσμο τοσο εκκωφαντικό
Δεν υπάρχει ο χρονος
Δεν υπάρχεις εσυ.
Παντου πολλοι.
Και πισω απο τη σκια της κρυμμενη αυτή
Σκιά απο το υπόλοιπο των αναπαντητων γιατι...
Δεν της αρεσε ποτε η σιωπη
Μια μετρια ασφαλης επιλογη
Σε ενα κοσμο εκκωφαντικων αμετρητων αναπαντητων γιατι , αναρωτιέται γιατι αυτή?
Θα αντέξει μεχρι το τέλος της διαδρομής?
Γιατι ισως ναι μπορεί
Χαππι εντινγκ σε μια κενη διαδρομη
Απο γενναιοδωρια σε λαθος εποχη.
Α.ν

Ποτάμι εσύ

Τι ερωτευόμαστε τελικά αυτό ή εαυτό?
Ένα αυτό μη πραγματικό μια όαση σε αφυδατωμένο εαυτό.
Τι ειναι αυτο που πεθυμάς τελικά αυτόν ή τον αγνοούμενο σου εαυτό?
μια ψευδαίσθηση ο έρωτας μια διάσχιση εαυτού που το εγώ ξαναερωτευτε το πληγωμένο εγω.
Θα τα καταφερει αυτη την φορα να ξεδιψάσει απ τις ριζες του?
Η βροχή μοιάζει σ αυτόν
και το ποτάμι με βροχή δεν ξεδιψά
κάτω απο τις ρίζες σου τρέχει η πηγή
παράλληλα με το ποτάμι σου και την πληγή
δεν υπήρχες ποτέ εσυ!
α.ν

Άδειο φεγγάρι

Σαν την σελήνη τριγυρνώ γύρω απ την ζωή φορώντας χίλιες μάσκες.
 Είναι η ροζ η ρομαντική και η άλλη στην μέση μοιρασμένη, είναι και η πιο φωτεινή που σου φεγγει να βγεις απο την σκια, μα η αόρατη είναι η αγαπημένη.
Η μάσκα που αφήνει τους λύκους δίχως στόχο στο ουρλιαχτό και εμένα δίχως εγώ να περιπλανιόμαστε μαζί με μοναδικό οδηγό το ένστικτο και ενα πνιγμένο εαυτό.
Αυτοί σε αγέλη και γω στο κενό σιωπηλοι κ αόρατοι σε όλα τα αστέρια απολαμβάνουμε την θεα της ζωής όντας ενα φεγγάρι αδειανό που παρατηρεί το απέραντο κενό με αμέτρητα τίποτα σαν πεσμένα αστέρια στα χέρια.
 Η μάσκα του κανενός εαυτου ναι αυτή είναι πιο η αγαπημένη  μην με ρωτήσεις ποια είμαι γιατί δεν βλέπω, απ τις εκλείψεις μου εχω καταχωριθεί ως διεγραμμενη.
 Μια μάσκα τιμωρός του υπολοίπου της ύπαρξης μου υπογραμμίζει την θυσία που απαιτει η συλλογή μου.
Α.Ν

Τα δυο Φι

Τα δυο μου Φι.
Η φωτιά και η φωλιά μου.
Ορκισμένα να πολεμουν το ενα το άλλο.
Μια μάχη επικράτειας με νικητή την αρχή.
Το ενα έχει ρίζες και το άλλο πανιά.
Καθε φορά σκοτώνονται αγκαλιά πνιγμενα σε γελια και κλαματα άλλα δεν παραδέχονται ποτε την ήττα τους.
Τα δυο Φι της ζωης μου το ενα με ριζωνει και το αλλο με ξεριζωνει.
Το βλαστάρι ειχε στη βαση ριζες και στην κορυφή φτερα.
Είναι τα αχωριστα δυο παιδιά μου.
Α.ν

Rive Gauche

Είναι κάποια πρωινά που εύχεσαι να ήσουν απλά λιγοτερο δυνατή.  Να επέτρεπες στην προσωρινή ύπαρξη σου την αδυναμία να ξυπνάς νεκρή και απλα να υπάρχεις σαν ενα βότσαλο στον πάτο ενος ορμητικου ποταμιου, χωρίς λύσεις, χωρις αποφάσεις,  χωρίς ελπιδες, όνειρα, χωρίς κουράγιο,  χωρίς πίστη.  Απλα να μπορούσες να αποδεκτεις με ευκολία οτι σήμερα είναι μια μέρα που είσαι στα πατώματα χωρίς ενοχές και χωρις την αναγκη να λογοδοτησεις στα μέσα σου. Αλλά δεν μπορείς, αυτή η τόσο απλη και απαραίτητη ανάγκη για ελάχιστη ισσοροποια σου φαίνεται απαράδεκτη και οσο την παλεύεις τοσο σε καθηλώνει γιατί το σωμα σου χρειάζεται το διάλειμμα απο το υπόλοιπο της ζωης σου. Γιατί γεννήθηκες με αυτο το σώμα και αυτη την ψυχή και οφείλεις να τα τιμήσεις, αυτή είναι η μελωδια σου τα υπόλοιπα απλά χόρεψαν στον ρυθμό της. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του μελωδία. Αυτή το δώρο και η κατάρα του. Είναι λοιπόν πιο δύσκολο αυτά τα μελανά πρωινά να είσαι μια γενναία γυναικα που έχει επισκεφθεί καθε σκοτεινή γωνιά της και κουβαλα αυτη την γνώση καθε μέρα σαν τα πιο πολύτιμα εφόδια της επιβίωση της. Ειναι δύσκολο γιατί όπως και την δύναμη ετσι και τον θυμό , την αγάπη, τον έρωτα την θλίψη και την οργή ολα τα αισθάνεσαι πολυ πιο δυνατά, γιατι μπορείς...γιατι αντέχεις.  Σπανια θα επιτρέψεις στην αδυναμία να διαγραφεί στο πρόσωπό σου, πρώτα θα λυγίσει το σώμα και μετά το πρόσωπο και όταν και αν αυτό λυγίσει θα φροντίσεις να το κρύψεις να μην το δει το φως και σκοτείνιασει. Γιαυτό εσύ που ξέρεις τόσο καλά να κρύβεσαι πίσω απο την αυτοπεποίθηση και την δύναμη σου ξέρεις να διαβάζεις με άνεση τους άλλους σαν ανοικτό βιβλιο. Σπάνια αρρωσταίνεις και μιζεριαζεις γιατι δεν ανεχεσαι να χάνεις τον ελεγχο απο ασθένεια και μιζέρια. Οταν πέφτεις και πονάς δεν κλαις, θυμώνεις σαν πληγωμενο λιοντάρι. Απόλυτος έλεγχος τοσο στην αυτοκαταστροφή οσο και στην φροντίδα. Δίνεις ευκαιρίες αλλα δεν ξεχνάς ποτε τις λεπτομέρειες. Συχνά προσκαλείς με γάντι τις μάσκες να πέσουν. Εκπλήσσεσαι καθε φορα με το πόσα αντέχεις να υπομενεις, δεν το κανεις απο αδυναμία στα όρια αλλα γιατι μαζεύεις εφόδια. Δεν επιτρεπεις να μπουν στην καρδία σου ψυχές χωρις να γνωριστείς με τα σκοτάδια τους πρώτα. Η γνώση ειναι η μόνη σου δύναμη γιαυτο φροντίζεις να απομακρύνεις ολα τα φίλτρα.  Η αγάπη σου δεν εχει όρια και οταν αγαπήσεις αγαπάς για πάντα. Εξολοθρευεις μονο αφου εχεις επιτρέψει να ηττηθεις αμέτρητες φορες παντα με ασπίδα ενα καθρευτη. Λίγοι αντέχουν την όψη τους στον καθρευτη, γεννά το μισος ή το φιλότιμο.
Γιαυτο ειναι δύσκολο να συγκατοικας στο ιδιο σωμα με μια τετοια γυναικα και ειναι κατι πρωινα που σου υπενθυμιζουν τον βαθμό δυσκολίας τους.
Rives gauche! Ανυποτακτη οχθη που δεν μπορεις να περάσεις εύκολα απέναντι.
Μέχρι που εμφανίζεται αυτός που τόσο σου μοιάζει.
 Αισθάνεται αμεσως την οικειότητα και τον κίνδυνο. Η διαφάνεια τον κολακεύει αλλα πολυ σύντομα θωρακίζεται μέσα σε υψηλά τείχη. Μολις ανακαλύψει την δύναμη σου δεν θέλει να σε πολιορκισει αλλα να σε εξολοθρευσει.
 Γιατι αυτος ειναι πολεμοχαρης, δεν αντέχει να ζήσει με την "ηττα", γιατι σαν αρσενικό τον έχουν μαθει να "νικα" θελει την απόλυτη παντοδυναμία, θελει να χυθεί αίμα γιατί του αρεσει το τέλος γιατί ετσι ξερει πως νικα, γιατί οτι πιο δυνατό ειναι απειλητικό και δεν σηκώνει απο απειλές το ανδρικό εγώ του. Δεν μπορεί όμως να σε πολιορκισει ζωντανή πρέπει να σε σκοτωσει,  αυτη ειναι η παγιδα που ο εγωισμος του δεν τον αφήνει να δει. Σε κερδίζει μόνο νεκρή και το κάνει, γιατι η ανάγκη του να κερδίσει ειναι πιο δυνατή, απ την αλλη εσυ δεν φοβάσαι να πεθάνεις... ετσι πεθαίνεις και πεθαίνει και η μάχη του μαζί. Υπηρχε παντα βεβαια η επιλογη της συμμαχίας και την διεύρυνση  της αυτοκρατοριας, αλλα η  μεταφραση υπηρξε παντα διαστροφικη. Έκανε τα πάντα για να σε υποταξει γιατι οπως και σε εσενα ετσι και αυτον σας σαγηνεύει ο απόλυτος ελεγχος, εκανε τα παντα για να σε κάνεις πιο" θηλυκό", πιο ευάλωτη και ευπλαστη πιο ανασφαλη, γιατι σαν σκια κανεις το εγω να φαίνεται πιο μεγαλο, γιατι η εξουσία τον τρεφει αλλα τώρα δεν υπάρχει μητε συμμαχία μήτε μαχη, είστε και οι δυο νεκροί πλάι σε ορμητικη οχθη σε ενα τυχαιο πρωινο που επέλεξε να μην ζήσει.
Το πρωινό σε περιμένει στο ψυγείο.

 R.G

Διαφανές

Τέλεια μου μανία το πιο γλυκό μου ψέμα εσύ

Κ αν απο όμοια τελειότητα γίναμε εμείς

Με ψέμα μολύσμενη θα ταν κ η πηγή

Καρκινωμα που σκεπάζει πάσα αληθεια 

καμιά αληθεια δεν επιβιωνει αρτιμελής

Ψαχνεις να βρεις το εσυ μες το εμεις

Μολυνεις το ατελες μου αληθινό φως 

με θανατηφορο ψεμα για να χεις λογο να ζεις

Ψαχνω να βρω το εγω πισω απο το εσυ

Αλλα το μόνο που βρίσκω ειναι ακομα μια αντιγραφή

Παρτο αποφαση δεν ξεκίνησε κανείς με διαφανές χαρτί

Ισως ξεκινησαν απο ενα κουρασμένο γιατί

Μεχρι που το γιατι εγινε σιγα σιγα μονο εσυ και εσυ και εσυ και εσυ...
Πουθενα εγω και εσυ μαζι.

Μου 'πε ο πατερας μου παιδι οτι θα μεινω μονη για να ακουσω ολα τα επειδη στα αμέτρητα μου γιατι.
Ερωτηματικό.
Δεν μου αρεσει η αντιγραφη.
Διψω για καθαρη πηγη!
Γιατι, επειδη, γιατι, επειδη, τελειομανια μου με κρατας νεκρη μεχρι το πρωι. Το τελος ηρθε και δεν ησουν εκει.

Τελεια μανια μου ψευδαίσθηση τοσο αληθινή

ακομα η θαλασσα μολύνθηκε και θελει να χορεψει τα κυμματα σε ευθεια γραμμη

Τα συννεφα σε συμμετρικα κουτακια

Ανθρωποι που αντιγραφουν του κοσμου τα ματαια τελεια σου εσυ.
Ξημέρωσε μια τέλεια αυγή. 

Α.Ν

Παράλληλο ενα

Τι κι αν το τέλος της ζωης μας δεν είναι ο θάνατος

Τι κ αν απο θανατο ξεκινήσαμε και στη γεννηση τελιωνουμε? 

Η παραλληλα γεννιομαστε κ πεθαινουμε?

Αναγκη ο χρονος και μήτε η αρχή μήτε το τέλος τον οριζουν

 ζωη και μη ζωη στο ιδιο κρεβάτι κοιμουνται και ξυπνουν σε σφικτη αγκαλιά μαζι θανατος κ ζωη.

 Σαν εραστες που αναπνέουν μεσα απο γυμνά κορμια να λιωνουν μεσα στα ματια τους και να γινονται ενα 

Ανασα που ξεψυχα νερο κ φωτια

Γέννησή και θάνατος χορεύουν αντικριστά

Ζωη και θάνατος δεν ζησαν ποτε χωριστα

Γυμνα κορμια που υπηρξαν απο παντα σφικτη αγκαλια

Που λιωσαν απο ερωτα και απο παραλληλα εναλλαξ γιναν το ωραιοτερο παραλληλο ενα.

Α.ν

Η Ζωή μου μοιάζει με οξύμωρο καμβά 

σχήματα αλλάζει με θράσος ανέμου σε πυρκαγιά

Το ένα σχήμα μαχαίρι αιματηρό

Το άλλο τρυφερο σαν αγγέλου φτερο

Η φωνή δίχως έρωτα δεν έχει μίλια

Όπου κοιτάξω μονο σκιά

Σχήμα οξύμωρο η ψυχή

Χωρίς έρωτα μήτε θράσος μήτε γιορτή

Έρωτας ο πολεμιστής

Των τεράτων ψυχρός εκτελεστής

Τώρα ζωή  

Άβυσσος με βουνά γιατί. 

Κάθε που ο έρωτας σωπαίνει 

Σωπαινει ολη η γη

Η σκέψη μου μενει ορφανή.

Α.Ν

Eptasfragisto

H psixi kathe p mesa tis thanato sfragizei mia nekriki galinia iremia anavlizei.
Melwdia nekrikis sighs kykneio asma likou pu etoimazete n ormixei.
Min tis dwseis maxairi na aminthei astin avoithiti gimni ase ston liko ti timi me to thanato tis na anametrithei k Isws o thanatos tin erwteutei k ti psixi tu liku sta dio tis matia aiwneia na sfragisei.
a.n

Aόρατοι άνθρωποι

'Ετοιμη να βάλει τα κλάματα κοιτούσε μια το τζάμι και μια τον γερασμένο αγνώριστο άνθρωπο που στεκόταν μπροστά της. Ανάμεσα τους η ζωή και ο θάνατος χόρευαν το τελευταίο βάλς. Το βουητό του αργού θανάτου κάλυπτε σαν πρωινή ομίχλη την σχέση τους. Κτύπησε το χέρι της στο τζάμι με δύναμη λιγότερη απο την οργή της αγανάκτησης της και μεγαλύτερη απο την υπομονή της.

 ''Δεν μπορείς να πάς δεν βλέπεις; είναι γυαλί... ''

Τίποτα δεν ήταν στην θέση του, όπως θα έπρεπε. Ούτε αυτή , ουτέ οι σκέψεις της, ούτε η ζωή της ούτε το μυαλό του άντρα που την μεγάλωσε. Μια δυσφορία αταξίας που δεν μπορούσε να ελέγξει. 

Καθόταν φανερά καταπιέσμενη στο λεπτοκαμωμένο σχεδόν ασθενικό κορμί της σε μια μεγάλη προσπαθεία σχεδόν αλτρουιστική να μην εκδηλώσει τον πόνο, να μην λακίσει στα μάτια του ενώ το κάθε κύταρο της σκιζόταν στα δύο, το ένα ήθελε να ορμίξει στον θάνατο και το άλλο να εξαφανιστεί. Η ενοχή της επιθυμίας τέλους υπόβοσκε και στις δυο επιλογές. Ο πόνος ράγιζε το φώς της αφήνοντας ένα εκκωφαντικό θόρυβο προσγείωσης σε κάθε λέξη σύγχισης και απόγνωσης του που δεν μπορούσε να επικοινωνήσει αυτό που του συνέβαινε. Ήταν και οι δύο αβοήθητοι με την διαφορά οτι μόνο ο ένας απο τους δυο τους το γνώριζε.
Δεν ήμουν σιγούρη αν ήθελα περισσοτέρο να την αγκαλίασω ή να την παρατηρήσω;
Τελικά έκανα το δεύτερο.

α.ν