EΞI MATιES !

Αυτό που βλέπω δεν είναι αυτό που κοιτώ,
αυτο που κοιτώ δεν μοιάζει με αυτό που ξέρω και αυτο που ξέρω δεν είναι πουθένα.
Δεν είσαι εδώ,  κοιτάζω μα δεν σε βρίσκω.
Εξι ματίες κάθε που βραδυάζει, έξι ματιές σου ρίχνω και η νύκτα κρυφοκοιτάζει.
Έξι διαδρομές μου είναι  αρκετές για να συνειδητοποιήσω αυτό που ήδη ξέρω αυτό που κάθε μέρα κοιτώ μα δεν βλέπω.
Δεν είσαι εδώ σε κοιτώ μα δεν σε βλέπω.
Μια διαδρομή μου δίνει το κλειδί στο σκαλοπάτι σου να  ρθώ,
για να σε δώ πιο καθάρα,
με τα βλέφαρα μου ερμητικά κλειστά.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~




Η πόλη που βαρέθηκα
Αυτή η πόλη που βαρέθηκα να την περπάτω, βαρέθηκα να την κοίτω.
Το απογευμά ρομαντική, το βράδυ τόσο ανιαρή, το πρωί τουριστική και το μεσημέρι οικογενειακή!
Με κούρασε να την κοιτώ και στους δρόμους της να τρυγυρνώ, έμαθα κάθε σοκάκι, κάθε λακούβα και παλιοπετραδάκι!
 Τραγικό!
Μια χάλια πόλη σαν αυτή που όπου και αν πάω πίσω με  κάλει, όπου και αν βρέθω αυτή την άθλια πόλη αναπολώ.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Διάβασα κάτι και μου άρεσε: 


Ρομαντικό είναι μια γλυκειά μελαγχολία!


 Α.Ν

H AΠAITHΣH EINAI ΓENOYS 8ΗΛYKOY!

 Ακροβατώντας ανάμεσα στις απαιτήσεις και τις ενοχές που μου φόρτωσε το ωραίο μου φύλο αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου αν ήμουν άνδρας.

Ευτυχώς για αυτό το ταξίδι ένα ‘αν’ και ένα ‘θα’ μου είναι αρκετά.

 Αν ήμουν άνδρας λοιπόν, οι συναισθηματικές εκρήξεις καθώς και οι ψυχαναγκαστικές απαιτήσεις από τον εαυτό μου και από την ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετικές ίσως και απούσες, πιθανότατα να συναντούσα την ευτυχία πολύ πιο εύκολα και οι υπαρξιακοί μου προβληματισμοί να τελείωναν με το τέλος ενός ποδοσφαιρικού αγώνα .

 Οι ατέλειες στο σώμα μου θα ήταν χαριτωμένες και εξαιτίας της χοντρής μου φωνής όλες οι προτάσεις μου θα είχαν μια διαφορετική “βαρύτητα” .

 Όταν θύμωνα θα ήμουν απλά βαρύς και όταν γινόμουν αγενής θα υπήρχε πάντα μια γυναίκα να δικαιολογεί την αγένεια μου. Αν το ντύσιμο μου ήταν άθλιο, θα ήμουν απλά κουλ και αν οι τρίχες της κεφαλής μου φωσφόριζαν στο λυκόφως θα ήμουν σέξι. Αν στις πρώτες μου ρυτίδες κυλούσε ο Δούναβης,  θα ήμουν έμπειρος και αν είχα μια ουλή στο πρόσωπο θα ήμουν ο braveheart! 

Αν το σπίτι μου θύμιζε εμπόλεμη ζώνη και ήμουν εργένης δεν θα ήταν έκπληξη για κανένα, αν ήμουν παντρεμένος, θα έφταιγε η γυναίκα μου.

Αν πήγαινα με τσαλακωμένα ρούχα στη δουλειά παρομοίως.

Η διαφορές μας λοιπόν εμφανείς και η διαπίστωση πως το ωραίο μου φύλο το πληρώνω ακριβά ζητωκραυγάζει μαζοχιστικά, υπάρχει όμως αιτία για όλα αυτά και αν ναί, ποιος φταίει; Η άτιμη κοινωνία που λατρεύω να κατηγορώ ή εγώ που της επιτρέπω να με παρασύρει; Μπορώ να κάνω την μικρή μου επανάσταση χωρίς να πληγώ ή μήπως αν περάσω κατευθείαν στην επίθεση, θα κατηγορηθώ για  φεμινιστική υπερβολή;

 Τελικά, το στερεότυπο της ιδανικής γυναίκας είναι πολύ πιο φορτωμένο από αυτό του ιδανικού άνδρα; Αν ναι, άραγε οι φοβερές μου απαιτήσεις να μην είναι εν τέλει δικές μου;

Μήπως αλληλοπροβάλλουμε τις απαιτήσεις μας παίζοντας κρυφτό με τις αδυναμίες των ανδρών, βρίσκοντας το κιόλας συναρπαστικό που προηγούμαστε γιατί έχουμε διαρκώς κάτι να προσμένουμε;

Με τις ενοχές όμως τι γίνετε; Αυτές σίγουρα μου ανήκουν δεν είναι υιοθετημένες! Ομολογώ πως ήμουν ανεύθυνη και δεν πήρα προφυλάξεις όταν με κυρίευαν ανελέητα οι απαιτήσεις. Γιατί τόση συνείδηση, τόσο αυτομαστίγωμα; Είναι και αυτό κοινωνικό προϊόν ή απλά εγκεφαλικό, να ανησυχώ; 

Ίσως αυτή η σχέση με τις απαιτήσεις και τις ενοχές μου να είναι παρόμοια με αυτήν ανάμεσα στους απαιτητικούς οπαδούς τους David Lynch και την δίψα τους για ακόμα μια ταινία, αριστούργημα σουρεαλισμού όπου όλα, είναι αλλά δεν είναι, όπου οι απαιτήσεις έχουν χαρακτήρα και οι ενοχές παλμό, όπου το συναίσθημα έχει χρώμα και οι λεπτομέρειες αξία!

Από την άλλη, πιθανότατα οι ίδιες απαιτήσεις και οι ενοχές που μας σκλαβώνουν να είναι και αυτό που πυροδοτεί την πρόοδο και την εξέλιξη μας.

Πολύ σύντομα το ταξίδι μου με διαβατήριο ένα ‘αν’ και ένα ‘θα’

με προσγειώνει απότομα σε ένα παρόν που συχνά ξεχνώ να βρίσκομε, υπενθυμίζοντας μου πως ότι βρίσκεται στο μυαλό μου δεν κατοικεί απαραίτητα και στο παρόν μου. Πως είναι διασκεδαστικό να ταξιδεύω αλλά πρέπει να θυμάμαι να αδειάζω που και που τις υπερφορτωμένες αποσκευές μου και να απολαμβάνω τον εαυτό μου και την στιγμή που ρέει.

Αν όμως δεν μπορώ να το κάνω αυτό, θα αντέξω την απαίτηση και την ενοχή του να μην το κάνω;

Α.Ν

ΠAYSEIS KAI LΕΞEIS!

Ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα στον θόρυβο και τις σκέψεις, μια παύση, μια σιωπή σε παρακολουθεί!

Τις προάλλες παρακολουθούσα προσεκτικά τις λέξεις και ανακάλυψα πως η παύση αναμέσα σε αυτές, δεν είναι ποτέ όμοια με καμία άλλη και δεν έχει πάντα την ίδια σημασία! Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον είναι κατα πόσο μια παύση ή ακομά και η σιωπή μπορεί να προσθέσει ή να ξεγυμνώσει τις λέξεις που την συνοδεύουν!

Αναρωτήθηκα κατα πόσον λαμβάνω υπόψη τις παύσεις στην καθημερινή μου επικοινωνία! Αυτό που συνειδητοποιήσα είναι αυτό που χρόνια τώρα ακούμε  στο τέλος κάθε καβγά να μας κατηγορούν οι άντρες- οτι δεν ακούμε! Ασφαλώς !

 Η απάντηση βρίσκεται λοιπον σε αυτες τις ρομαντικές παύσεις και σε όλα αυτά που δεν λέγονται, τα οποία όταν υπερτερούν και το νόημα τους δεν συμβαδίζει με αυτο των λέξεων βγάζουμε τις παρωπίδες απο τα μάτια και γινόμαστε κουφάλογα! Κάπου εδω βρίσκεται και η παγίδα- παραγοντας φαντασία που μπορεί να αποβεί καταστροφικό οταν η σεναριολογία πέρνει την σκυτάλη ! Κατί ασφαλως που λατρευουμε καταβάθως να κάνουμε απο τον καιρό της σίντι και της μπάρμπι!

Στο θέμα μας.

Στην προσπαθεια μας να επικοινωνήσουμε καλύτερα απορροφούμε όλα τα εξωτερικά ερεθισμάτα για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα ! Στην περίπτωση που οι λέξεις δεν συνάδουν με το σύνολο τότε η ψηφος πάει στον Αλκινο "... με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις πως να σου πώ το σ αγαπώ να το πιστέψεις" Τελικά μήπως οι σχέσεις των ανθρώπων να ηταν πιο αληθινές αν δεν υπήρχαν οι λέξεις;

Το συμπέρασμα μου είναι πως η αλήθεια βρίσκετε κάπου στο ανάμεσο, το πιο σημαντικό στη επικοινωνια είναι ο σεβασμός στην σιωπή, στις λέξεις και στις παύσεις γιατί εκεί βρίσκεται η αληθινή επικοινωνία!

Παύσεις και λέξεις ισοπαλία ! 

Α.Ν

Taξiδi eγina!

Οι λέξεις είναι το μέσο για να επικοινωνήσουμε είναι όμως και το μέσο για να κρυφτούμε και να παραπλανήσουμε!

Έχω ιδιαιτέρη αδυναμία στις λέξεις γιατί πάντα έχουν κάτι καινούριο να μου πούν, είναι ανυπότακτες και δεν ανήκουν σε κανένα ούτε καν σε αυτόν που τις ξεστομίζει!

Ο λόγος όμως που τις θαυμάζω περισοτέρο είναι γιατί είναι σαν μαγικές αποσκευές που αναλόγως με τον ταξιδώτη τους αλλάζουν και προορισμό και εγώ είμαι ανθρωπος που ΛΑΤΡΕΥΕΙ τα ταξίδια!!!

Α.Ν

MAΓIKES SYNANTHSEIS STON AYTOKINHTOΔROMO!

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ....
Τρίτη βράδυ, αυτοκινητόδρομος Λευκωσία-Λάρνακα, προορισμός home sweet home, αποστολή φόρτωμα μπαταριών !
Καθώς οδηγούσα επιστρέφοντας σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά, κοίταζα τα αστέρια, (Ω νάι! Για αυτό αν δείτε ένα μαύρο γκολφάκι βουλωμένο στην αριστερή πίσω γωνία: Προσοχή!)Εκεί λοιπόν που κοίταζα τα αστέρια συνειδητοποίησα, ότι ίσως ένα από αυτά να είναι ένας άλλος ήλιος κάποιου άλλου γαλαξία ο οποίος να φωτίζει μια άλλη γή και μια άλλη τρελάρα οδηγό εκείνης της γης να σκέφτηκε κάποτε το ίδιο πράγμα με μένα κοιτάζοντας την δική μας γη!
Τότε συνειδητοποίησα κάτι πολύ θλιβερό! Πως δεν είμαι το κέντρο του κόσμου! Ούτε μένω στο κέντρο του κόσμου!
Τα τεράστια σπίτια που χρειάζονται κόποι και θυσίες χρόνων για να ξοφληθούν, οι πολυπληθείς εξαντλητικοί γάμοι και τα φακελάκια που ανταλλάζουν χέρια κάθε Σαββατοκύριακο, τα πρωτοκλασάτα αυτοκίνητα, οι λουσάτες γκόμενες με υπερπαραγωγή νύχι, ο φανατισμένος πατριώτης που αρνείται το ξεπούλημα της πατρίδας άλλα δεν μαυρίζει ποτέ άχρηστους πολίτικους γιατί τον βολεύουν, ένας πανικός για μια ύλη, για μια βιτρίνα και όλα αυτά για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε τι;
Ποσό χρόνο πρέπει να θυσιάσουμε ακόμη δουλεύοντας υπερωρίες μακριά από τον σύντροφο μας, από το παιχνίδι των παιδιών μας, ποσά παιδικά μας όνειρα θα πετρώσουν, πόσες γιορτές, ταξίδια, ηλιόλουστες μέρες, χαχανητά και εκδρομές θα τσιμεντωθούν από ένα παρανοϊκό εγωκεντρισμό του θέλω να φαίνομαι και όχι να είμαι!
Η ανάγκη να νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου οι πιο ωραίοι, οι πιο πλούσιοι, οι πιο δημοφιλής, οι πιο πατριώτες, οι πιο χουβαρντάδες μας έχει οδηγήσει σε ένα παρανοϊκό αγώνα υλισμού, ανταγωνισμού και άκρατου εγωκεντρισμού!
Μια παρανοϊκή κούρσα που φλομώνει στη σκόνη του χρόνου το πιο απλό και πιο σημαντικό πράγμα! Την ζωή!
Το μονό που αρκεί είναι μια ‘μαγική’ συνάντηση για να μας υπενθυμίσει την ματαιότητα όλων αυτών! Η φύση έχει προνοήσει για μας και έχει σκορπίσει παντού τέτοιες τυχαίες συναντήσεις άλλα επιμένουμε να εθελοτυφλούμε.
Μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά, πάτησα γκάζι, δυνάμωσα το ράδιο, άνοιξα τα παράθυρα και απόλαυσα τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά, σκορπίζοντας όλη την αρνητική ενέργεια στον αυτοκινητόδρομο, κοίταξα τον ουρανό και συναντήθηκα με ένα αστέρι!
Κάτι τέτοιο φαντάζομε νιώθει και ένας γλάρος κάθε φορά που συναντιέται με ένα ψάρι! Κανένα από τα δυο δεν μπορεί να διανοηθεί πως κάτι μπορεί να ζει και να αναπνέει κάτω από το νερό ή να πέτα στον αέρα όμως καθημερινά έχουν τέτοιες μικρές μαγικές συναντήσεις που τους υπενθυμίζουν πως ο κόσμος τους δεν είναι το κέντρο του κόσμου και η ευλογιά και στα δυο είναι η ίδια η ζωή και η απόλαυση της κάθε στιγμής μέσα σ’ αυτή! Ευχαρίστησα το αστέρι και συνέχισα τον δρόμο μου!

Α.Ν