Ακροβατώντας ανάμεσα στις απαιτήσεις και τις ενοχές που μου φόρτωσε το ωραίο μου φύλο αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου αν ήμουν άνδρας.
Ευτυχώς για αυτό το ταξίδι ένα ‘αν’ και ένα ‘θα’ μου είναι αρκετά.
Αν ήμουν άνδρας λοιπόν, οι συναισθηματικές εκρήξεις καθώς και οι ψυχαναγκαστικές απαιτήσεις από τον εαυτό μου και από την ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετικές ίσως και απούσες, πιθανότατα να συναντούσα την ευτυχία πολύ πιο εύκολα και οι υπαρξιακοί μου προβληματισμοί να τελείωναν με το τέλος ενός ποδοσφαιρικού αγώνα .
Οι ατέλειες στο σώμα μου θα ήταν χαριτωμένες και εξαιτίας της χοντρής μου φωνής όλες οι προτάσεις μου θα είχαν μια διαφορετική “βαρύτητα” .
Όταν θύμωνα θα ήμουν απλά βαρύς και όταν γινόμουν αγενής θα υπήρχε πάντα μια γυναίκα να δικαιολογεί την αγένεια μου. Αν το ντύσιμο μου ήταν άθλιο, θα ήμουν απλά κουλ και αν οι τρίχες της κεφαλής μου φωσφόριζαν στο λυκόφως θα ήμουν σέξι. Αν στις πρώτες μου ρυτίδες κυλούσε ο Δούναβης, θα ήμουν έμπειρος και αν είχα μια ουλή στο πρόσωπο θα ήμουν ο braveheart!
Αν το σπίτι μου θύμιζε εμπόλεμη ζώνη και ήμουν εργένης δεν θα ήταν έκπληξη για κανένα, αν ήμουν παντρεμένος, θα έφταιγε η γυναίκα μου.
Αν πήγαινα με τσαλακωμένα ρούχα στη δουλειά παρομοίως.
Η διαφορές μας λοιπόν εμφανείς και η διαπίστωση πως το ωραίο μου φύλο το πληρώνω ακριβά ζητωκραυγάζει μαζοχιστικά, υπάρχει όμως αιτία για όλα αυτά και αν ναί, ποιος φταίει; Η άτιμη κοινωνία που λατρεύω να κατηγορώ ή εγώ που της επιτρέπω να με παρασύρει; Μπορώ να κάνω την μικρή μου επανάσταση χωρίς να πληγώ ή μήπως αν περάσω κατευθείαν στην επίθεση, θα κατηγορηθώ για φεμινιστική υπερβολή;
Τελικά, το στερεότυπο της ιδανικής γυναίκας είναι πολύ πιο φορτωμένο από αυτό του ιδανικού άνδρα; Αν ναι, άραγε οι φοβερές μου απαιτήσεις να μην είναι εν τέλει δικές μου;
Μήπως αλληλοπροβάλλουμε τις απαιτήσεις μας παίζοντας κρυφτό με τις αδυναμίες των ανδρών, βρίσκοντας το κιόλας συναρπαστικό που προηγούμαστε γιατί έχουμε διαρκώς κάτι να προσμένουμε;
Με τις ενοχές όμως τι γίνετε; Αυτές σίγουρα μου ανήκουν δεν είναι υιοθετημένες! Ομολογώ πως ήμουν ανεύθυνη και δεν πήρα προφυλάξεις όταν με κυρίευαν ανελέητα οι απαιτήσεις. Γιατί τόση συνείδηση, τόσο αυτομαστίγωμα; Είναι και αυτό κοινωνικό προϊόν ή απλά εγκεφαλικό, να ανησυχώ;
Ίσως αυτή η σχέση με τις απαιτήσεις και τις ενοχές μου να είναι παρόμοια με αυτήν ανάμεσα στους απαιτητικούς οπαδούς τους David Lynch και την δίψα τους για ακόμα μια ταινία, αριστούργημα σουρεαλισμού όπου όλα, είναι αλλά δεν είναι, όπου οι απαιτήσεις έχουν χαρακτήρα και οι ενοχές παλμό, όπου το συναίσθημα έχει χρώμα και οι λεπτομέρειες αξία!
Από την άλλη, πιθανότατα οι ίδιες απαιτήσεις και οι ενοχές που μας σκλαβώνουν να είναι και αυτό που πυροδοτεί την πρόοδο και την εξέλιξη μας.
Πολύ σύντομα το ταξίδι μου με διαβατήριο ένα ‘αν’ και ένα ‘θα’
με προσγειώνει απότομα σε ένα παρόν που συχνά ξεχνώ να βρίσκομε, υπενθυμίζοντας μου πως ότι βρίσκεται στο μυαλό μου δεν κατοικεί απαραίτητα και στο παρόν μου. Πως είναι διασκεδαστικό να ταξιδεύω αλλά πρέπει να θυμάμαι να αδειάζω που και που τις υπερφορτωμένες αποσκευές μου και να απολαμβάνω τον εαυτό μου και την στιγμή που ρέει.
Αν όμως δεν μπορώ να το κάνω αυτό, θα αντέξω την απαίτηση και την ενοχή του να μην το κάνω;
Α.Ν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου