ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ....
Τρίτη βράδυ, αυτοκινητόδρομος Λευκωσία-Λάρνακα, προορισμός home sweet home, αποστολή φόρτωμα μπαταριών !
Καθώς οδηγούσα επιστρέφοντας σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά, κοίταζα τα αστέρια, (Ω νάι! Για αυτό αν δείτε ένα μαύρο γκολφάκι βουλωμένο στην αριστερή πίσω γωνία: Προσοχή!)Εκεί λοιπόν που κοίταζα τα αστέρια συνειδητοποίησα, ότι ίσως ένα από αυτά να είναι ένας άλλος ήλιος κάποιου άλλου γαλαξία ο οποίος να φωτίζει μια άλλη γή και μια άλλη τρελάρα οδηγό εκείνης της γης να σκέφτηκε κάποτε το ίδιο πράγμα με μένα κοιτάζοντας την δική μας γη!
Τότε συνειδητοποίησα κάτι πολύ θλιβερό! Πως δεν είμαι το κέντρο του κόσμου! Ούτε μένω στο κέντρο του κόσμου!
Τα τεράστια σπίτια που χρειάζονται κόποι και θυσίες χρόνων για να ξοφληθούν, οι πολυπληθείς εξαντλητικοί γάμοι και τα φακελάκια που ανταλλάζουν χέρια κάθε Σαββατοκύριακο, τα πρωτοκλασάτα αυτοκίνητα, οι λουσάτες γκόμενες με υπερπαραγωγή νύχι, ο φανατισμένος πατριώτης που αρνείται το ξεπούλημα της πατρίδας άλλα δεν μαυρίζει ποτέ άχρηστους πολίτικους γιατί τον βολεύουν, ένας πανικός για μια ύλη, για μια βιτρίνα και όλα αυτά για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε τι;
Ποσό χρόνο πρέπει να θυσιάσουμε ακόμη δουλεύοντας υπερωρίες μακριά από τον σύντροφο μας, από το παιχνίδι των παιδιών μας, ποσά παιδικά μας όνειρα θα πετρώσουν, πόσες γιορτές, ταξίδια, ηλιόλουστες μέρες, χαχανητά και εκδρομές θα τσιμεντωθούν από ένα παρανοϊκό εγωκεντρισμό του θέλω να φαίνομαι και όχι να είμαι!
Η ανάγκη να νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου οι πιο ωραίοι, οι πιο πλούσιοι, οι πιο δημοφιλής, οι πιο πατριώτες, οι πιο χουβαρντάδες μας έχει οδηγήσει σε ένα παρανοϊκό αγώνα υλισμού, ανταγωνισμού και άκρατου εγωκεντρισμού!
Μια παρανοϊκή κούρσα που φλομώνει στη σκόνη του χρόνου το πιο απλό και πιο σημαντικό πράγμα! Την ζωή!
Το μονό που αρκεί είναι μια ‘μαγική’ συνάντηση για να μας υπενθυμίσει την ματαιότητα όλων αυτών! Η φύση έχει προνοήσει για μας και έχει σκορπίσει παντού τέτοιες τυχαίες συναντήσεις άλλα επιμένουμε να εθελοτυφλούμε.
Μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά, πάτησα γκάζι, δυνάμωσα το ράδιο, άνοιξα τα παράθυρα και απόλαυσα τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά, σκορπίζοντας όλη την αρνητική ενέργεια στον αυτοκινητόδρομο, κοίταξα τον ουρανό και συναντήθηκα με ένα αστέρι!
Κάτι τέτοιο φαντάζομε νιώθει και ένας γλάρος κάθε φορά που συναντιέται με ένα ψάρι! Κανένα από τα δυο δεν μπορεί να διανοηθεί πως κάτι μπορεί να ζει και να αναπνέει κάτω από το νερό ή να πέτα στον αέρα όμως καθημερινά έχουν τέτοιες μικρές μαγικές συναντήσεις που τους υπενθυμίζουν πως ο κόσμος τους δεν είναι το κέντρο του κόσμου και η ευλογιά και στα δυο είναι η ίδια η ζωή και η απόλαυση της κάθε στιγμής μέσα σ’ αυτή! Ευχαρίστησα το αστέρι και συνέχισα τον δρόμο μου!
Α.Ν
Τρίτη βράδυ, αυτοκινητόδρομος Λευκωσία-Λάρνακα, προορισμός home sweet home, αποστολή φόρτωμα μπαταριών !
Καθώς οδηγούσα επιστρέφοντας σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά, κοίταζα τα αστέρια, (Ω νάι! Για αυτό αν δείτε ένα μαύρο γκολφάκι βουλωμένο στην αριστερή πίσω γωνία: Προσοχή!)Εκεί λοιπόν που κοίταζα τα αστέρια συνειδητοποίησα, ότι ίσως ένα από αυτά να είναι ένας άλλος ήλιος κάποιου άλλου γαλαξία ο οποίος να φωτίζει μια άλλη γή και μια άλλη τρελάρα οδηγό εκείνης της γης να σκέφτηκε κάποτε το ίδιο πράγμα με μένα κοιτάζοντας την δική μας γη!
Τότε συνειδητοποίησα κάτι πολύ θλιβερό! Πως δεν είμαι το κέντρο του κόσμου! Ούτε μένω στο κέντρο του κόσμου!
Τα τεράστια σπίτια που χρειάζονται κόποι και θυσίες χρόνων για να ξοφληθούν, οι πολυπληθείς εξαντλητικοί γάμοι και τα φακελάκια που ανταλλάζουν χέρια κάθε Σαββατοκύριακο, τα πρωτοκλασάτα αυτοκίνητα, οι λουσάτες γκόμενες με υπερπαραγωγή νύχι, ο φανατισμένος πατριώτης που αρνείται το ξεπούλημα της πατρίδας άλλα δεν μαυρίζει ποτέ άχρηστους πολίτικους γιατί τον βολεύουν, ένας πανικός για μια ύλη, για μια βιτρίνα και όλα αυτά για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε τι;
Ποσό χρόνο πρέπει να θυσιάσουμε ακόμη δουλεύοντας υπερωρίες μακριά από τον σύντροφο μας, από το παιχνίδι των παιδιών μας, ποσά παιδικά μας όνειρα θα πετρώσουν, πόσες γιορτές, ταξίδια, ηλιόλουστες μέρες, χαχανητά και εκδρομές θα τσιμεντωθούν από ένα παρανοϊκό εγωκεντρισμό του θέλω να φαίνομαι και όχι να είμαι!
Η ανάγκη να νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου οι πιο ωραίοι, οι πιο πλούσιοι, οι πιο δημοφιλής, οι πιο πατριώτες, οι πιο χουβαρντάδες μας έχει οδηγήσει σε ένα παρανοϊκό αγώνα υλισμού, ανταγωνισμού και άκρατου εγωκεντρισμού!
Μια παρανοϊκή κούρσα που φλομώνει στη σκόνη του χρόνου το πιο απλό και πιο σημαντικό πράγμα! Την ζωή!
Το μονό που αρκεί είναι μια ‘μαγική’ συνάντηση για να μας υπενθυμίσει την ματαιότητα όλων αυτών! Η φύση έχει προνοήσει για μας και έχει σκορπίσει παντού τέτοιες τυχαίες συναντήσεις άλλα επιμένουμε να εθελοτυφλούμε.
Μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά, πάτησα γκάζι, δυνάμωσα το ράδιο, άνοιξα τα παράθυρα και απόλαυσα τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά, σκορπίζοντας όλη την αρνητική ενέργεια στον αυτοκινητόδρομο, κοίταξα τον ουρανό και συναντήθηκα με ένα αστέρι!
Κάτι τέτοιο φαντάζομε νιώθει και ένας γλάρος κάθε φορά που συναντιέται με ένα ψάρι! Κανένα από τα δυο δεν μπορεί να διανοηθεί πως κάτι μπορεί να ζει και να αναπνέει κάτω από το νερό ή να πέτα στον αέρα όμως καθημερινά έχουν τέτοιες μικρές μαγικές συναντήσεις που τους υπενθυμίζουν πως ο κόσμος τους δεν είναι το κέντρο του κόσμου και η ευλογιά και στα δυο είναι η ίδια η ζωή και η απόλαυση της κάθε στιγμής μέσα σ’ αυτή! Ευχαρίστησα το αστέρι και συνέχισα τον δρόμο μου!
Α.Ν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου