ΠAYSEIS ΛEΞEIS

Παρασκευή βραδυ, έξω βρέχει, στην πόρτα "γκρεμμασμενα" τα πρώτα μου φθινοπωρινά φύλλα. Τα έκλεψα από ένα δέντρο και μετά ξεκίνησα να τρέχω με το σακίδιο στον ωμο και τις βροχές στα μαλλιά με ομπρέλα την ενοχική μου χαρά. Τα θέλω όλα δικά μου όλα! Όλο το χρώμα του φθινοπώρου δικό μου! Δεν το χορταίνω! Μεταμόρφωση χρωμάτων νιώθω πως αλλάζει χρώμα η ψυχή μου όταν βρίσκομαι ανάμεσα τους! Μια βδομάδα γεμάτη χρώμα. Σαν να πέρασε μηνας κι όμως ήταν μονο μια βδομάδα γεμάτη, δημιουργική και παραγωγική. Δεν ήθελα να σταματήσω να δουλεύω ακόμα και αν έφτανα στα όρια  μου. Κάπου εδώ είναι τα καινούρια μου έλεγα και είχα δίκαιο πολύ σύντομα συστηνόμουν στα καινούρια μου. Το κεφάλι μου ακόμα κουδουνίζει ευχάριστα από τις πολλές συστάσεις. Το Helsinki με ανταμοιβει κάθε μέρα και με κάτι μικρό-καινούριο. Τελικά σε ότι μέρα και να ξυπνήσω σε οποια εποχή κάτι όμορφο-μικρό-καινούριο με περιμένει να το αντικρίσω να γίνει δικό μου. Τα ματια δεν δανείζονται τελικά και οι λέξεις μου αδυνατούν ν...

Θα ήθελα να γράψω για μια σκέψη που έκανα στην διάβαση πριν την μεγάλη ανηφόρα αλλα δεν μπορώ να θυμηθώ που την τακτοποίησα, οπόταν θα ξεκινήσω με την την τακτοποημενη  που έκανα φεύγοντας από την δουλειά.  Αφού έκλεισα όλες τις πόρτες και έβαλα τον συναγερμό στη διαδρομή κοιτούσα το κλειδί. Διαπίστωσα πως ενώ ψάχνω τόσο καιρό τον διαχειριστή του δεν αντιλήφθηκα ποσο καλά κάνει την δουλειά του.  Στο αυτοκινητο στην επιστροφη μου απο το Τusula 50' από Helsinki άκουγα ανά διαστήματα ένα ενοχλητικό ήχο αγνωστου ταυτότητας. Στην επιστροφή διαπίστωσα πως ήταν ο προειδοποητικος ήχος του ηταν του gps που με ενημέρωνε κάθε φορα που περνούσα τις κάμερες με ταχύτητα πάνω του ορίου. Όρια λοιπόν. Αυτό το κλειδί λοιπόν έχει ένα παρόμοιο σύστημα on  ALERT κάθε που κινδυνεύω να τιμωρηθώ για την Υπερ-βολή μου!  Κλειδώνει ταχύτητες περιορίζοντας με ένα ΜΗ και ξεκλειδώνει μόλις γίνει πληκτικό καλοπιάνοντας με για τους περιορισμούς. Αυτοματισμοί μετά σου λέει ο άλλος. Ανάμεσ...

Δεν φοβάσαι ότι όλοι ξέρουν? δεν νιώθεις πως εκτίθεσαι? Ότι αυτά που γραφεις μπορούν να τα διαβάσουν όλοι και ίσως κάποιοι να πουν τι μαλακίες γραφει αυτή? Ότι...ότι και αλλα ότι τι και αν...  Ερωτήματα ανθρώπινα καθημερινών ανθρώπων που συναντάς  σε ένα καναπέ... Οι άνθρωποι είμαστε σαν τα ρούχα και εμενα δυστυχώς ποτε δεν μου άρεσε το σιδέρωμα έτσι κυκλοφορώ αναγκαστικά τσαλακωμένη σε ένα κόσμο ατσαλάκωτο και το τίμημα είναι να νιώθω συχνά εξωγήινος και μονη. Αλλα δεν είμαι, γιατί είμαστε πολλοί και πιθανότατα ο κάθε ένας που διαβάζει αυτή την πρόταση να κοιμάται με την μοναξιά ερωμένη του χρονια τώρα. Αυτή σας λέει καλημέρα και αυτή καληνύκτα, αυτή σας λέει άντε σήκω να πας δουλειά, σήκω και πάρε με βόλτα στο δασος σκόρπισε με στον αέρα. Στο λεωφορείο κάθεται πάντα παράθυρο για να σας κοίτα και στο τραπέζι δεν έχει ποτε όρεξη να φάει προτιμά περημενει... Στις αρχές όταν ξεκίνησα να γράφω δειλά δειλά, είχα μια εφηβική ανησυχία αν τα ρούχα μου πάνε, αλλα μετά το ξεπέρασ...

Σημερα μπαινω στο αεροπλανο με τον μεγαλυτερο μου αδελφο και την μητερα μου. Η νεα μου πατριδα με στελνει στην καμια μου πατριδα. Στην καμια πολη.  Αποχαιρετω τους φιλους μου απο το σχολειο, τους σποιτονοκυριδες μας την ανοικτοχρωμη κυρια Η και τον αντρα της, που μεχρι τα 5 μου νομιζαν οτι ημουν κοριτσι και μου αγοραζαν κουκλες. Η μητερα μου δεν το πηρε και πολυ καλα την πρωτη φορα, εγω το βρηκα αστειο. Καθομε στα σκαλια της νεας παλιας καμιας γειτονιας μου και περημενω... κοιτω το ποδηλατο μου, νομιζω ειναι λυπημενο. Αλλα δεν μπορω να το παρω μαζι μας του εξηγησα. Η Παλαιστινη δεν περημενει κανενα απο μας. Η Δαμασκος ειναι η καμια πολη. Ολοι εχουν φυγει. Η μητερα μου λεει οτι ο Αλλαχ ειναι μεγαλος και απο δω και περα θα ταξιδευουμε με μεγαλα πλοια και αεροπλανα και δουμε ομορφα καινουρια πραγματα.  Εγω προτιμω το ποδηλατο μου. Τα αεροπλανα κανουν θορυβο και κανουν την καρδια μου να αλλαζει θεση οπως τοτε που εφυγε ο πατερας μας. Η αδελφη μου μενει στην Σουιδεια και ο πα...

Ξαπλώνω σε παγωμένα νερά  ξεδιψώ αυτο το σώμα που παίζει με την φωτιά Ενοχικά ερωτευμένη με την ζωή  την απατώ πάντα πριν το πρωί ο θάνατος με πολιορκεί με κάνει να  νιώθω τόσο ελκυστική είναι η φύση μου ανασφαλής,  φωτεινη και σκοτεινή το παιχνίδι αυτό με κάνει ηδονιστικά δυνατή Μέρες γεμάτες από νίκες μεγάλες μικρές ζωή τώρα εσύ με ακολουθείς φτάσε με αν μπορείς η αλλαγή δύναμη μου η πιο ισχυρή  με ανασταίνει πριν το πρωί η ψυχή μου ανυπότακτη μοναχική φτάσε με αν μπορείς έχω ξαναλλάξει πρώτου με αφουγκραστείς φτάσε με αν μπορείς δεν προλαβαίνεις να με αντιληφθείς είσαι απλά ένα σκαλί κι ολο σε ανεβαινω μικρη μου ζωη ποτε φωτιά ποτε βροχή αδύναμη δυνατή μην ρωτάς αν έχω κουραστεί εδώ που με ταξιδεψες σταματησε να φυσά ο ανεμος απλά με απορροφά τα λόγια δεν ειναι τρομακτικα τα χω μάθει όλα από καρδιας ταπεινες σιωπές πίσω από αυτά μικρές μεγάλες νίκες  ξεκουράζονται σε νύκτες αδειανές γεμίζουν-α...

Μπα... α.ν

Κομπος στο κενο ταχυπαλμια σε δανεικο ρυθμο στο βλεμμα φτερα στον ηχο oρμητικα νερα δεν σε κοιτω ζωη ειναι η μερα τρομακτικα μαγικη μυριζει  αλλαγη εισαι δειλη. Παλμος σε δικο μου ρυθμο ανησυχα νερα δεν με κοιτουν ειναι θολα σιωπη μου αληθηνη παντα με διαφορετικη φωνη προστατευτικη μαγικη σε αγνοω ζωη κατοικω στο μακρια δεν με εχεις αναγκη πια αφου δεν εχω αναγκη τιποτα πια.

Σου αφαιρεσα τον λογο να μην αισθανεσε φοβο απομακρινα το βλεμμα σε αφηνω τωρα μονο κλειδωσα τον δικο μου χωρο να χωραει εμενα μονο. Αναμεσα μας κενη θεση οι ανασφαλειες προτιμουν την μεση παρεα με τον φοβο ζω για μενα μονο κοιμαμαι με την αλλαγη ξυπνω πριν απο το πρωι η σιωπη εγινε η πιο δυνατη μου φωνη. α.ν