Παρασκευή βραδυ, έξω βρέχει, στην πόρτα "γκρεμμασμενα" τα πρώτα μου φθινοπωρινά φύλλα. Τα έκλεψα από ένα δέντρο και μετά ξεκίνησα να τρέχω με το σακίδιο στον ωμο και τις βροχές στα μαλλιά με ομπρέλα την ενοχική μου χαρά. Τα θέλω όλα δικά μου όλα! Όλο το χρώμα του φθινοπώρου δικό μου! Δεν το χορταίνω! Μεταμόρφωση χρωμάτων νιώθω πως αλλάζει χρώμα η ψυχή μου όταν βρίσκομαι ανάμεσα τους!
Μια βδομάδα γεμάτη χρώμα. Σαν να πέρασε μηνας κι όμως ήταν μονο μια βδομάδα γεμάτη, δημιουργική και παραγωγική. Δεν ήθελα να σταματήσω να δουλεύω ακόμα και αν έφτανα στα όρια μου. Κάπου εδώ είναι τα καινούρια μου έλεγα και είχα δίκαιο πολύ σύντομα συστηνόμουν στα καινούρια μου. Το κεφάλι μου ακόμα κουδουνίζει ευχάριστα από τις πολλές συστάσεις.
Το Helsinki με ανταμοιβει κάθε μέρα και με κάτι μικρό-καινούριο. Τελικά σε ότι μέρα και να ξυπνήσω σε οποια εποχή κάτι όμορφο-μικρό-καινούριο με περιμένει να το αντικρίσω να γίνει δικό μου. Τα ματια δεν δανείζονται τελικά και οι λέξεις μου αδυνατούν να καθρεφτίσουν την συναισθηματική μου "φθινοπωρινη" πολυχρωμία. Ότι κοιτώ είναι δικό μου! Το ήξερα πως μια μέρα θα γινόμουν πλούσια :)
Κάποιοι λένε πως η μέρα που σταματας να κανεις όνειρα είναι η μέρα που πεθαίνεις, κι όμως ...η μέρα που σταμάτησα να κάνω όνειρα ήταν η μέρα που ξεκίνησα να ζω! Μαγεία και ερωτας!
Ευχαριστώ!
a.n
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου