Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Σιωπη

Σου αφαιρεσα τον λογο
να μην αισθανεσε φοβο
απομακρινα το βλεμμα
σε αφηνω τωρα μονο
κλειδωσα τον δικο μου χωρο
να χωραει εμενα μονο.

Αναμεσα μας κενη θεση
οι ανασφαλειες προτιμουν την μεση
παρεα με τον φοβο
ζω για μενα μονο
κοιμαμαι με την αλλαγη
ξυπνω πριν απο το πρωι
η σιωπη εγινε η πιο δυνατη μου φωνη.

α.ν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Λιτανείες

Ένα ζουμερό, βελούδινο ποδάρακι στα τσαλακωμένα μου μούτρα.   Από τη κίνηση ξέρω πως μαγειρεύεται η γκρίνια πρωί‑πρωί, η κοτσιακαρούα μάνα ...