Κάθε αποχαιρετισμός είναι και ένας μικρός-μεγάλος χωρισμός, και κάθε χωρισμός είναι ένα μικρός-μεγάλος θάνατος. Λένε πως ο άνθρωπος για να ξεπεράσει ένα μεγάλο χωρισμό χρειαζεται περίπου 3 χρονιά όσα δηλαδή περίπου χρειαζεται για να κλείσει μια πληγή που αφήνει πίσω ένας θάνατος κάποιου δικου του ανθρώπου.
Για να ξεπεράσει κανείς ένα αποχωρισμό του αρκεί ίσως απλά η συνειδητοποίηση, και αυτο συνήθως γίνετε πάντα στη σκηνή του εγκλήματος, όταν ανοίγεις την πόρτα, όταν επιστρέψεις στο κοινό σημείο μονός, όταν πληκτρολογήσεις τον αριθμό και είναι λάθος.
Κάτω από την ιδία σκηνή, παρακολουθουμε διαφορετικές παραστάσεις και κρατάμε σημειώσεις για το τέλος, ανταλλάζουμε απόψεις και μοιραζόμαστε συναισθήματα, συμπάσχουμε κάτω από την ιδία αυλαία και μοιραζόμαστε τις φρίκες μας και τα ποπκόρν μας, ανοίγουμε τα εσσωψυχα μας και μετά απομονωνόμαστε στα κουκούλια μας!
Ξεφαντωνουμε, εξερευνουμε, φροντιζουμε, μοιραζομαστε, ανακαλυπτουμε... Επενδύουμε και ονειρευόμαστε παρόλο που ξέρουμε πως η παράσταση θα τελειώσει και τελειώνει...
Στην είσοδο αγκαλιαζόμαστε κοβομαστε με μια καθαρή πληγή στο πάγο, γρήγορο και καθαρό κόψιμο γιατί πονάει πάντα λιγότερο. Η πληγή αυτή θα θρέψει και το σημαδάκι θα θυμίζει πάντα αυτο το πέρασμα. . .
Μέτα από αυτό ίσως το 'ποτέ' ίσως και το 'ξανά'. Επιστρέφεις στην σκηνή του εγκλήματος και δεν υπάρχει κανείς παρά μονό εικόνες, αυτές γίνονται συναισθήματα και αυτά εμπειρίες και οι εμπειρίες γνώση. Ποση γνώση πλέων!
Είσαι ένας συλλέκτης ατελείωτων "ισως/ ποτε/ ξανά" Μια συνεχης προπόνηση για τον δικό σου τερματισμό.
Ο άνθρωπος συγχαινετε τους αποχωρισμους γιατί του θυμίζουν τους χωρισμους , του θυμίζουν ότι το κάθε ίσως ξανά είναι ένα ίσως ποτέ, το κάθε τέλος είναι ένας μικρός θάνατος και πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα ούτε καν το ιδιο του το σώμα που μεσα σε αυτο συγκατοικα με την υπαρξη , την (προσωπιο)κοτητα και το dna του, θυματε πως κάποτε θα το αποχαιρετίσει και αυτό και θα του ομολογήσει ψιθυριστά λίγο πριν... αυτό το "ισως ποτε ξανα".
Παρόλο που έχουμε γεννηθεί για να ζήσουμε περνάμε τις ζωή μας ''πεθαίνοντας''.
Αμέτρητες πληγές στην λίστα αναμονής που περημένουν να θρεψουν, αμέτρητοι άνθρωποι , σταθμοί, λιμάνια η'απλά περαστικοί παρελαύνουν στην παράσταση σου και στην είσοδο παντα αποχαιρετιεσται με μια καθαρή πληγή, ένα σημάδι που θα σου υπενθυμίζει ότι ΣΥΝ-έζησες. Τα ματιά μας είναι μάρτυρες της μεγαλύτερης μας ψευδαίσθησις μιας σύλληψης χωρίς κανένα μετρό αντισύλληψης. Η διαδικασία πρέπει να γίνει μετέπειτα και να είναι συνειδητή και οι περισσότεροι βολευομαστε στη αναβολη γιατί ετσι νομίζουμε ότι πονάει λιγότερο, μέχρι την στιγμή που επιστρέφουμε στην σκηνή και καθόμαστε μονοί και συνειδητοποιούμε ότι η πρεμιέρα ήταν και η τελευταία παράσταση.
Μετανιώνεις για λιγο που δεν κράτησες περισσότερες σημειώσεις, που δεν έβγαλες περισσότερες φωτογραφίες που δεν παρέμεινες συγκεντρωμένος σε όλη την διάρκεια. Δεν υπάρχει επανάληψη, μονό ανάμνηση και το σημαδάκι.
Aπεχθανομαι όλων των ειδών αποχωρισμους, αλλά αν μπορούσα κάνω μια ευχή να μην ξαναποχωριστω τίποτα και ποτέ και κανένα ποτέ ξανά είναι σαν να ζητώ να αποληθώ και απαλλαγώ από το νοίκι και μετά ποιος θα πληρώνει το νοίκι τις ζωής μoυ σε μια περίοδο κρίσης που τα νοίκια μας όλων έχουν ακριβύνει;
Για να ξεπεράσει κανείς ένα αποχωρισμό του αρκεί ίσως απλά η συνειδητοποίηση, και αυτο συνήθως γίνετε πάντα στη σκηνή του εγκλήματος, όταν ανοίγεις την πόρτα, όταν επιστρέψεις στο κοινό σημείο μονός, όταν πληκτρολογήσεις τον αριθμό και είναι λάθος.
Κάτω από την ιδία σκηνή, παρακολουθουμε διαφορετικές παραστάσεις και κρατάμε σημειώσεις για το τέλος, ανταλλάζουμε απόψεις και μοιραζόμαστε συναισθήματα, συμπάσχουμε κάτω από την ιδία αυλαία και μοιραζόμαστε τις φρίκες μας και τα ποπκόρν μας, ανοίγουμε τα εσσωψυχα μας και μετά απομονωνόμαστε στα κουκούλια μας!
Ξεφαντωνουμε, εξερευνουμε, φροντιζουμε, μοιραζομαστε, ανακαλυπτουμε... Επενδύουμε και ονειρευόμαστε παρόλο που ξέρουμε πως η παράσταση θα τελειώσει και τελειώνει...
Στην είσοδο αγκαλιαζόμαστε κοβομαστε με μια καθαρή πληγή στο πάγο, γρήγορο και καθαρό κόψιμο γιατί πονάει πάντα λιγότερο. Η πληγή αυτή θα θρέψει και το σημαδάκι θα θυμίζει πάντα αυτο το πέρασμα. . .
Μέτα από αυτό ίσως το 'ποτέ' ίσως και το 'ξανά'. Επιστρέφεις στην σκηνή του εγκλήματος και δεν υπάρχει κανείς παρά μονό εικόνες, αυτές γίνονται συναισθήματα και αυτά εμπειρίες και οι εμπειρίες γνώση. Ποση γνώση πλέων!
Είσαι ένας συλλέκτης ατελείωτων "ισως/ ποτε/ ξανά" Μια συνεχης προπόνηση για τον δικό σου τερματισμό.
Ο άνθρωπος συγχαινετε τους αποχωρισμους γιατί του θυμίζουν τους χωρισμους , του θυμίζουν ότι το κάθε ίσως ξανά είναι ένα ίσως ποτέ, το κάθε τέλος είναι ένας μικρός θάνατος και πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα ούτε καν το ιδιο του το σώμα που μεσα σε αυτο συγκατοικα με την υπαρξη , την (προσωπιο)κοτητα και το dna του, θυματε πως κάποτε θα το αποχαιρετίσει και αυτό και θα του ομολογήσει ψιθυριστά λίγο πριν... αυτό το "ισως ποτε ξανα".
Παρόλο που έχουμε γεννηθεί για να ζήσουμε περνάμε τις ζωή μας ''πεθαίνοντας''.
Αμέτρητες πληγές στην λίστα αναμονής που περημένουν να θρεψουν, αμέτρητοι άνθρωποι , σταθμοί, λιμάνια η'απλά περαστικοί παρελαύνουν στην παράσταση σου και στην είσοδο παντα αποχαιρετιεσται με μια καθαρή πληγή, ένα σημάδι που θα σου υπενθυμίζει ότι ΣΥΝ-έζησες. Τα ματιά μας είναι μάρτυρες της μεγαλύτερης μας ψευδαίσθησις μιας σύλληψης χωρίς κανένα μετρό αντισύλληψης. Η διαδικασία πρέπει να γίνει μετέπειτα και να είναι συνειδητή και οι περισσότεροι βολευομαστε στη αναβολη γιατί ετσι νομίζουμε ότι πονάει λιγότερο, μέχρι την στιγμή που επιστρέφουμε στην σκηνή και καθόμαστε μονοί και συνειδητοποιούμε ότι η πρεμιέρα ήταν και η τελευταία παράσταση.
Μετανιώνεις για λιγο που δεν κράτησες περισσότερες σημειώσεις, που δεν έβγαλες περισσότερες φωτογραφίες που δεν παρέμεινες συγκεντρωμένος σε όλη την διάρκεια. Δεν υπάρχει επανάληψη, μονό ανάμνηση και το σημαδάκι.
Aπεχθανομαι όλων των ειδών αποχωρισμους, αλλά αν μπορούσα κάνω μια ευχή να μην ξαναποχωριστω τίποτα και ποτέ και κανένα ποτέ ξανά είναι σαν να ζητώ να αποληθώ και απαλλαγώ από το νοίκι και μετά ποιος θα πληρώνει το νοίκι τις ζωής μoυ σε μια περίοδο κρίσης που τα νοίκια μας όλων έχουν ακριβύνει;
a.n
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου