Ερωτήματα ανθρώπινα καθημερινών ανθρώπων που συναντάς σε ένα καναπέ...
Οι άνθρωποι είμαστε σαν τα ρούχα και εμενα δυστυχώς ποτε δεν μου άρεσε το σιδέρωμα έτσι κυκλοφορώ αναγκαστικά τσαλακωμένη σε ένα κόσμο ατσαλάκωτο και το τίμημα είναι να νιώθω συχνά εξωγήινος και μονη. Αλλα δεν είμαι, γιατί είμαστε πολλοί και πιθανότατα ο κάθε ένας που διαβάζει αυτή την πρόταση να κοιμάται με την μοναξιά ερωμένη του χρονια τώρα. Αυτή σας λέει καλημέρα και αυτή καληνύκτα, αυτή σας λέει άντε σήκω να πας δουλειά, σήκω και πάρε με βόλτα στο δασος σκόρπισε με στον αέρα. Στο λεωφορείο κάθεται πάντα παράθυρο για να σας κοίτα και στο τραπέζι δεν έχει ποτε όρεξη να φάει προτιμά περημενει...
Στις αρχές όταν ξεκίνησα να γράφω δειλά δειλά, είχα μια εφηβική ανησυχία αν τα ρούχα μου πάνε, αλλα μετά το ξεπέρασα. Η ανάγκη μου απλα για μια 'βόλτα' έγινε μεγαλύτερη από την φοβία της εκθεσης και της προβολής.
Η ανάγκη μου να μοιραστώ αυτά που σκέφτομαι και η ιδέα ότι ίσως κάποιος να συναντά τα συναισθήματα του στα κείμενα μου και τα παιδικα στιχάκια μου χαρισε την ψεουδαιστηση πως μειώνοντας την μοναξιά κάποιου αλλου μειώνω ετσι και την δικη μου. Αυτή η ψευδαίσθηση λοιπόν μου ήταν αρκετή για να συνεχισω. Ο εγωντρισμος της μοναξιάς μου βρήκε σκηνή και η μοναξιά μου φωνή!
Το γεγονός ότι η σκηνή δεν είχε κανένα θεατή από κάτω στις αρχές έκανε την παράσταση μου πιο οικεία αφού από μικρή έδινα παραστάσεις στον εαυτό μου, γιατί ήμουν και είμαι μεγάλη ψωνάρα!
Μεγαλώνοντας ο ήχος του πληκτρολογίου έγινε φωνή και η εικόνα του υπολογιστή μου παρέα καλή.
Μετράμε εδώ λάθη, έρωτες και επιλογές, ταξιδεύουμε πονάμε κλαίμε και χαιρόμαστε μαζί. Καταγρεφεται! Τι αξια έχουν όλα άμα δεν μπορείς να τα μοιράζεσαι? Τίποτα δεν πολλαπλασιάζεται αν δεν διαιρεθεί πρώτα...
Σήμερα στεκόμουν έξω από το λεωφορείο μέχρι να φάω την σοκολάτα μου διπλα στον καπνιστή, ήμουν πάντα πολύ επικριτική με τους καπνιστές, όμως σήμερα... τι διαφορα είχαμε? Απολύτως καμια! Απολαμβάναμε και οι δυο τους αργους θανάτους μας πριν μπει ο οδηγός μέσα , μια τελευταία τζούρα καρκίνου αυτός και μια μπουκιά εφράγματος και διαβήτη εγώ. Τα χερια μας συνήθως κουβαλάνε ανάμεσα σε πολλά αλλα και τα πάθη μας, ίσως ένα από αυτά να είναι και το blog μου...Ποιος ξέρει, ποιος κρίνει και ποιος μπορεί να πει με σιγουριά? Κανεις... Η μαγεία είναι στην επιλογή και την ελευθερια. Το μικρό μου blog μου θυμίζει πολύ την μικρή μου ζωή, έχω διπλα μου πάντα ότι με χρειάζεται και ότι χρειάζομαι οτιδήποτε άλλο συνήθως απομακρύνεται με ένα μαγικό τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω έτσι στο τέλος βολευόμαστε όλοι με ότι χρειαζόμαστε.
Είναι σκληρό να σκέφτεται κανεις για τον εαυτό του ότι παίρνει ότι του αξίζει αλλα απολαμβάνω την αίσθηση υπεροχης ότι κανεις δεν μπορεί να είναι πιο σκληρός μαζί από ότι έχω εγώ υπάρξει με τον εαυτό μου.
Όλα μπορούν να ανατραπούν και όλα αλλάζουν. Όλα είναι δανεικά όλα προσωρινά όλοι από το ίδιο ύφασμα έχουμε ράψει και από μια στολή και η τιμή αυτής σίγουρα δεν καθορίζεται από το σιδέρωμα! Ξεγυμνωθείτε λοιπόν είναι δωρεάν και δεν μπορεί να σας σκοτώσει παραπάνω από ένα τσιγάρο η μια σοκολάτα! a.n
"Xegimnwtheite loipon einai dwrean kai den mporei na sas skotwsei parapanw apo ena tsigaro h mia sokolata!" -- Polla Like sto sumperasma sou, exeis dikio alla den einai eukolo..
ΑπάντησηΔιαγραφή