ΠAYSEIS ΛEΞEIS

Πίσω από την πόρτα πάλι εσύ κτυπάς και σου ανοίγει αυτή. άσπρο εγώ μαύρο αυτή. δεν με λογαριάζει είναι ναρκισσιστικα εγωκεντρική ποτέ θύμα ποτέ  φονική. δε αποφασίζει η φύση της είναι τροπική πριν μιλήσεις σε είχε ήδη ερωτευτεί. δεν την νοιάζει ξέρει πως έχει ήδη καεί μονό έτσι νοιώθει ζωντανή δεν σωπαίνει δεν ήρεμα κλαίει, γελά, μισά, αγαπά με νερό δεν ξεδίψα παραδίνεται σε ότι έχει χρώμα φωτιάς γελά όταν κτυπά όλους εκτός από μένα ξεγελά. Έχω κουραστεί να ξέρω, να με αφορά. Πίσω από την πόρτα ξανά εσύ λιώνει μονό για σένα μιλά την κανείς λέει και χαμογελά για λίγο μονό μετά πάλι το ξεχνά κουρνιαζει στην σκοτεινή της γωνιά. Είναι αφελής αδύνατη και ανασφαλής πριν κατακτήσει κάτι το πουλά σαν τσιγάρο το ποδοπατά δεν θα βουλιαξει με αδεία αγγαλια. φύση αυτοκαταστροφική φοβαται που πεθαίνει μοναχή τώρα διάλεξε για επόμενο θύμα να πάρει εσένα μαζί. Σας κοιτώ και χρονομετρώ θέμα χρονου το τέλος στην ανάγκη της αυτή ποιος θα 'ναι ο χαμένος ποιος ο νικη...

Ο Μακης και γω! Η τελεια σχεση! Ελευθερια και αγαπη!  Ο ερωτας τελικα περναει απο το στομαχι ! Με κανει τοσο χαρουμενη η χαρα του!! Τωρα η σχεση μας εχει περασει σε αλλο level! Η αγορα εξωχικου τελικα ηταν η καλυτερη επενδυση για την σχεση μας! Μας εφερε πιο κοντα! Τωρα ξερω πως ειναι παντα καπου τριγυρω γιατι φροντιζει καθε τοσο να κανει αισθητη την παρουσια του χαριζοντας μου μικρες στιγμες μεγαλης χαρας! Ειναι παντα εδω αλλα και εκει. Ελευθερος! Απολαμβανω την ελευθερια και την χαρα του! Το πρωτο πραγμα που αντικριζω οταν ξυπνω πλεων!  Τον κοιτω πισω απο το τζαμι με τους φιλους του. Δεν τους ενοχλω εχουν οτι χρειαζονται, καθομε και απολαμβανω την χαρα τους, τοσο μεχρι που γινετε δικη μου! Αυτο θα πει ελευθερια, δινεις χωρις να περιμενεις ανταλλαγμα και εκει που δεν το περημενεις ξημερωνει μια χαρα τοσο μεγαλη που δεν χωρα στην μερα σου!  Τωρα εχουμε και οι δυο οτι χρειαζομαστε αυτος την ελευθερια του κοντα μου και γω καποιον να με κανει να χαμογελω με το που θα ...

Λίγο πριν. Λίγο μετά. Στα δυο μονο το εδώ. Ανυπομονώ! Λίγο μαύρο λίγο φως στην μέση εγώ. Ανυπομονώ! Όσο φοβάμαι τόσο τολμώ. Ανυπομονώ! Λίγο πριν φοβάμαι λίγο μετά τολμώ στη μέση εγώ ανυπομονώ! a.n

Αυτή η θέση είναι κρατημένη? με ρώτησε. Η ερώτηση μου φάνηκε τόσο αστεία που ξεκίνησα να γελάω ασυγκρατητα, απολογούμαι, όχι ... ποτε δεν ήταν και ποτε δεν θα είναι , σκέφτηκα... κατακριβειαν... μπορείτε να πάρετε και την δικη μου, μόλις συνειδητοποίησα πως έχω ξαναδεί το έργο !  Πήρα το παλτό μου και κρύφτηκα μέσα στο αγαπημένο μου κασκολ, αυτό που μύριζε πάντα εγώ...! Βγήκα στους δρόμους και ξεκίνησα να περπατώ χωρίς προορισμό μετρούσα τις σκιες των περαστικών στην μολυβένια βρεγμένη άσφαλτο. Που και που διέκρινα τις αντανακλάσεις τους μέσα από ανεύθυνες νεροκιλιδες που είχαν αμελησει να κατρακυλήσουν σε κάποιο κοντινό σωλήνα... Διασχίζω την πολη όπως ακριβώς διασχίζω τις σκέψεις μου σιωπηλά σαν θεατής που μόλις βγήκε από την παράσταση πρώτου ξεκινήσει, αφήνοντας πίσω την χαρισμένη θέση... Μια μόνιμη πεταλούδα στο στήθος σαγηνεύει τους παλμούς τις καρδιας μου, με το άτακτο φτερουγίσματα της να μην μου ομόλογα τους στίχους. Οι δρόμοι της πόλης με οδηγούν στην κοιλια του καπι...

Καλοκαιρι αρχες δεκαετια 90', δημοτικο, φορεσαμε κατω απο τα ρουχα τα μαγιο μας τις ροζ μας ζαγιοναρες και ξεκινησαμε να γεμιζουμε με νερο τους κουβαδες. Ετοιμες για επιθεση, κρυφτηκαμε πισω απο το πεζουλι και στησαμε καρτερι στα μεγαλα αγορια της γειτονιας! Ειναι η ωρα που σχολανε απο τα ιδιαιτερα τους και περημενουμε να περασουν με τα ποδηλατα για να τους μπουγελωσουμε! Καθομαστε καραουλι με την μικρη σου αδελφη, και καρδιοκτυπουσαμε διπλα διπλα...τα μαγουλα της ειναι ροζ και τα μαλια της πεφτουν στα ματια! Κοιταζω πισω να επιβεβαιωσω οτι εισαι εκει και με πιανει ενας μικρος πανικος που δεν σε βρισκω, αυτο δεν θα ειναι καλο σκευτηκα αλλα δεν το εδιξα στον μικρο 'Μογλη', επρεπε να κρατησω την ιεραρχεια εσυ κανεις πλατες σε μενα και γω σε αυτην! Γιαυτο η απουσια απο το συνηθισμενο σου ποστο μονο ανησυχεια μπορουσε να μου προκαλεσει...  Με το που εμφανιζεται η πρωτη σκια ποδηλατου στην ζεστη ασφαλτο δινουμε σημα και ξεκινα ο νεροπολεμος! Ξεχυθηκαμε με τους κουβαδες κα...

Αγνωστη γνωστη σκια διπλα στην στακτη σε τσακωσα να περπατας, δεν σε προλαβα αυτη την φορα, τα μεσα η σπιθα πυρπολησε πριν την ματια ! Κοιτω στην φωτια, αυτη την δευτερη αγνωστη γνωστη σκια. Σε κοιτω ενω κοιτας πισω απο την φωτια,οπως παντα δειλα, εισαι μια ξενη πια, σκια σε περιφρονω. Κοιτω και περιφρονω αυτο το γραμμικο σου λευκο αυτο που κρατησες τοσο σκληρα βουβο! Κοιτω και περιφρονω την ψευδαισθηση που συμβιβαστικά με ευκολια ποτιζες. Το ψεμα που την αληθεια στην ουσια σου σκεπαζε, πρωτου σε κοιμιζε. Την αδυναμια σου, που η συνηθεια για χρονια τροφοδοτησε. Την δειλια, που ηταν παντα η ευκολια που σε γεμιζε! Πιο πολυ περιφρονω αυτη την κωφαλαλη σκια, που για λαφυρο και ερωμενη μ' αφησες! Την αληθεια που ποτε δεν παραδεκτηκες, το τιποτα και το ποτε, που τιποτα και ποτε δεν ξοφλησες! Ποτε δεν απειληθηκες, ποτε δεν ζητησες, ποτε δεν διεκδiκησες ποτε δεν κυνηγησες ποτε δεν εχασες, γιατι ποτε δεν κερδισες. Ποτε δεν κινδυνεψες, ποτε δεν φοβηθηκες για αυτα που εχασες, γιατ...

Στις φλεβες μονο φωτια στις σκεψεις  ορμητικα νερα στην σκια μου ο αγνωστος γνωστος αιωνιο μου παιδικο κρυφτο κυνηγησε με οταν δεν κοιτω δεν αντεχω τιποτα καλο κερδισε με οταν δεν μετρω ο λυκος ειναι ακομη εδω. α.ν

Αλκοολ, απιστιες, τσακωμοι, βια, μισος, βια κιαλλο μισος κι αλλη βια και αναμεσα σε ολα αυτα 2 παιδια, το ''μελλον'' τους, το γραφω και μου φαινετε αστειο αφου οι υπογραφες τελους εχουν ηδη πεσει... μια καταρα σε καθε τους ηττα να παραμονευει, μια μαυρη μοιρα  προγεγραμμενη.... Bad education και κακα ξεμπερδεμματα...η κοινωνια υπο πτωχευση... Διαλυμενες οικογενειες και διαλυμενες κοινωνιες... ποιοι ειμαστε και τι κανουμε? Η παρατηρητικοτητα μου με ισοπεδωνει η διαφορα μου με θυμωνει. Δεν θελω να κανω παιδια σκευτηκα! Νιωθω ανικανη να τα προστατεψω, νιωθω ανικανη να τους παρεχω το μελλον που θα ηθελα να εχουν, αγνο, καθαρο, ασφαλη! Νιωθω ανικανη να μεγαλωσω παιδια που θα γινουν καλυτερα απο μενα γιατι κατι τετοιο προυποθετει να ειμαι καλυτερη απο την δικη μου μαμμα και να βρω και καποιον καλυτερο απο τον δικο μου μπαμπα. Μission impossible! Απλα Ακατορθωτο! Νιωθω οργη! Το βιολογικο μου ρολοι θα παραμεινει χωρις μπαταριες, δεν του χρειαζονται!   Θυμωνω ... που μεγα...