Κάπου διάβασα ότι ρομαντισμός είναι αυτή η γλυκιά μελαγχολία ...κάπως έτσι δανειστικά λίγο ρομαντισμό μια φίλη και μια θάλασσα και συνυπήρξαμε για λίγο σιωπηλά στην γλυκιά μου μελαγχολία που μου προκαλεί η ανάμνηση του τόπου μου.
Όπως ο κάθε τόπος έτσι και ο κάθε άνθρωπος κουβαλούν ένα δικό τους ρομαντισμό, αυτόν δεν μπορείς να τον βρείς πουθενά αλλου εκτος από το σημείο που τον συνάντησες για πρώτη φορα.
Σε μια θάλασσα, στην θεα ενός οργωμένου λιβαδιού, σε μια βραδινή βόλτα στο φάρο με ομίχλη, στην σιωπή μιας συναυλίας, στην ανατριχίλα μιας εξομολόγησης, στα δάκρυα των χαχανητών, στην αγκαλιά ενός λιμανιού...
Είναι εκπληκτικό το ποσων ειδών ρομαντισμοί υπάρχουν και ποσο ο καθένας σε επηρεάζει γεννώντας σου κάθε φορά καινούριους συνδυασμούς, μοναδικούς, δανεικούς και μη επιστρεψιμους.
Είναι και κάποιοι αλλοι που σε καρτερουν να γυρίσεις αλλα καταβάθως αυτό που ψάχνουν είναι το σημείο εκείνο που στάθηκαν μαζί και μελαγχόλησαν γλυκά.
Οι άνθρωποι δεν επιστρέφουν ποτε πίσω, αυτό που επιστρέφει είναι μια ανάμνηση ενός σημείου...η ανάμνηση της γλυκιάς τους μελαγχολίας και χωρίς να το συνειδητοποιούν δημιουργείται μια καινούρια γιατί απλά τα όρια είναι για να ξεπερνιούνται και ίσως το μοναδικό όριο που να μας έχει βάλει η φύση μας να είναι ο θάνατος μας που ακόμα και αυτό αμφισφητειτε απο θρησκευτικους, φιλοσοφους και ρομαντικους...
Ταξιδεύω στον παλιό μου ρομαντισμό και αναρωτιέμαι αν χωράνε στο παλιό μου σημείο όλα μου τα είμαι...Δεν είμαι έτοιμη να απαλλαγώ από τα ταξίδια μου.
Ανάμεσα σε διλήμματα συνειδητοποιώ πως δεν χρειάζεται να αποφασίσω αφού ποτε δεν επέλεξα το μέλλον μου, ούτε καν το παρόν μου τους έδωσα την ελευθερια να επιλέξουν αυτά για μένα, εγώ απλά αντιμετώπιζα κάθε φορα αυτό που προέκυπτε μέσα από τις επιλογές-την ζωή μου.
Ο κύκλος ξεκινα και τελειώνει στο σημείο του ρομαντισμού μου είτε πιστέψω ότι είναι αρχή είτε τέλος θα χω δίκαιο...μελαγχολώ γλυκα ...
a.n
Όπως ο κάθε τόπος έτσι και ο κάθε άνθρωπος κουβαλούν ένα δικό τους ρομαντισμό, αυτόν δεν μπορείς να τον βρείς πουθενά αλλου εκτος από το σημείο που τον συνάντησες για πρώτη φορα.
Σε μια θάλασσα, στην θεα ενός οργωμένου λιβαδιού, σε μια βραδινή βόλτα στο φάρο με ομίχλη, στην σιωπή μιας συναυλίας, στην ανατριχίλα μιας εξομολόγησης, στα δάκρυα των χαχανητών, στην αγκαλιά ενός λιμανιού...
Είναι εκπληκτικό το ποσων ειδών ρομαντισμοί υπάρχουν και ποσο ο καθένας σε επηρεάζει γεννώντας σου κάθε φορά καινούριους συνδυασμούς, μοναδικούς, δανεικούς και μη επιστρεψιμους.
Είναι και κάποιοι αλλοι που σε καρτερουν να γυρίσεις αλλα καταβάθως αυτό που ψάχνουν είναι το σημείο εκείνο που στάθηκαν μαζί και μελαγχόλησαν γλυκά.
Οι άνθρωποι δεν επιστρέφουν ποτε πίσω, αυτό που επιστρέφει είναι μια ανάμνηση ενός σημείου...η ανάμνηση της γλυκιάς τους μελαγχολίας και χωρίς να το συνειδητοποιούν δημιουργείται μια καινούρια γιατί απλά τα όρια είναι για να ξεπερνιούνται και ίσως το μοναδικό όριο που να μας έχει βάλει η φύση μας να είναι ο θάνατος μας που ακόμα και αυτό αμφισφητειτε απο θρησκευτικους, φιλοσοφους και ρομαντικους...
Ταξιδεύω στον παλιό μου ρομαντισμό και αναρωτιέμαι αν χωράνε στο παλιό μου σημείο όλα μου τα είμαι...Δεν είμαι έτοιμη να απαλλαγώ από τα ταξίδια μου.
Ανάμεσα σε διλήμματα συνειδητοποιώ πως δεν χρειάζεται να αποφασίσω αφού ποτε δεν επέλεξα το μέλλον μου, ούτε καν το παρόν μου τους έδωσα την ελευθερια να επιλέξουν αυτά για μένα, εγώ απλά αντιμετώπιζα κάθε φορα αυτό που προέκυπτε μέσα από τις επιλογές-την ζωή μου.
Ο κύκλος ξεκινα και τελειώνει στο σημείο του ρομαντισμού μου είτε πιστέψω ότι είναι αρχή είτε τέλος θα χω δίκαιο...μελαγχολώ γλυκα ...
a.n
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου