ΑΤΙΕ (αγνωστης ταυτοτητας ιπταμενη ευτυχια)

Δεν έχω να δώσω τίποτα μην περιμένεις τίποτα. Προσδοκίες και απαιτήσεις αγνωστης ταυτοτητας ευτυχιας. Αν δεν είναι μέσα σου δεν θα το βρεις ποτέ έξω σου.
Δεν έχω να σου δώσω τίποτα μην περιμένεις τίποτα. Δεν μπορω να σου δωσω ευτυχια.
Δεν πάσχω από καμιά ανίατη ασθένεια, ούτε έχω χάσει κάποιο μέλος της οικογενείας μου πρόσφατα, είναι όλοι καλά.  Βλέπω, ακούω σκευτομε, γράφω, μιλώ, περπατώ, χορεύω, τραγουδώ! Αλλα δεν εχω καμιά ευτυχεια να σου δώσω ! Τα εχω σχεδον ολα! Δεν έχω κανένα σοβαρό λόγο να μην είμαι ευτυχισμένη! Τι σημαίνει όμως σοβαρός λόγος; Έχω γνωρίσει άτομα ετοιμοθάνατα πιο ευτυχισμένα από μένα. Έχω γνωρίσει άτομα χωρίς χεριά και ποδια πιο ευτυχισμένα από μένα. Ποίος ορίζει δηλαδή τον λόγο που θα δικαιολογεί την απουσία ευτυχειας μου; Δεν έχω δηλαδη το δικαίωμα στην απουσία ευτυχειας, επειδή δεν πληρώ τα κρητηρια του κοινωνική μετρήματος; Ε λοιπον ομολογω γαμημενη κοινωνια με τα μετρηματα σου πως δεν έχω κανένα σοβαρό λόγο και παρόλα αυτά δεν είμαι ευτυχισμένη, δεν ειμαι καν δυστυχισμένη! Ειμαι μια λεξη που δεν υπαρχει. Στο αναμεσο τιποτα. Στο ενδιαμεσο κενό. Εν Λευκω!
Σύμφωνα με το κοινωνικό μέτρημα το αρθρισμα μου ειναι : αχάριστη  άπληστη και εγωίστρια αφου δεν εχω καταφερει να εφευρει καποιο σοβαρο λόγο σύμφωνα με τα δικά της μετρήματα που να δικαιολογεί την απουσία ευτυχειας μου. Δεν εχω καμια δικαιολογια για τα νευρα μου, το αγχος την ανησυχια μου, τις αυπνιες, τις μελαγχολιες μου, την καταπιεση που νιωθω, τις τασεις φυγης μου, την αναγκη μου για απομονωση και απολυτη ησυχια! Ενας απαισιος ανθρωπος!
Τα χριστουγεννα μου θα έπρεπε σύμφωνα με την κοινωνία να ήταν ευτυχισμενα αφου σχεδιαστηκαν συμφωνα με ευτυχισμενες προδιαγραφες. Δεντρακι, οικογενεια, φαι, δωρα! ΑΤΙΕ! Είμαι ένας απαίσιος άνθρωπος που δεν μπορεί να αισθανθει την ευτυχια και απλά θα προτίμουσε να τα περάσει μονός του στην ασφάλεια της γνωριμης μη ευτυχιας του.
 Εκει στην γνωριμη απουσια ευτυχειας μπορώ να απολαύσω μελαγχολικα απλά πράγματα όπως τον ήλιο στο πρόσωπο μου, ένα cheesecake, ένα σουφλέ 500 τυριων, μια πλούσια σαλάτα, να βγαίνω ξυπόλητη στο χιονισμένο μπαλκόνι και να γειώνομαι μετά στο ζεστό παρκέ. Μπορώ να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα, την πανσέληνο, τις χιονονιφαδες, μπορώ να απολαύσω την σιωπή μου , to blog μου,  αλλα και την καλή παρέα οταν εγω την επιλεγω, μια καλή ταινία και καλή μουσική. Να κάνω μπάνιο με τα αιθερία ελαία μου και να μελαγχολώ στο δωμάτιο μου δικαιολογημενα πλεων που δεν πληρω τις ευτυχισμενες προδιαγραφες. Τωρα μου εχει αφαιρεθει και αυτο το δικαιωμα και πρεπει να υποστω εκτος απο την απουσια ευτυχιας μου και την απουσια δικαιολογιας μου και να υπαρξω απλα απαισια χωρις δικαιολογια!
Δεν εχω τιποτα να δωσω παρα μονο αυτα που μου ανοικουν ολοχρονα.
Οτιδηποτε αλλο ειναι ενας ψευτικος κοινωνικος ψυχαναγκασμος.
Σκεψου το! Όταν εσύ δεν είσαι ευτυχισμένος γιατί να είναι τα χριστουγεννα σου;
Το 13 θα μπει Τρίτη τί κι αν δεν είναι καλή η χρονιά και τα χρονια δεν ειναι πολλα;  Τι θα γινει?
Δεν έχω τιποτα δεν περιμένω τιποτα και δεν ειμαι καθολου ελευθερος είμαι απλα άνθρωπος.
α.ν

H filosofia tis mixas!

Ερώτηση: Τι διαφορετικό περιμένεις να δεις κάθε φορά που κοιτάς το χαρτί όταν φυσάς την μύτη συ; Μήπως αντί μιξα θα βρεις διαμαντάκια αυτή την φορά;
Γιατί τόση περιέργεια να δούμε τι κρύβετε στο χαρτί; Τι μαρτυρά αυτή η κίνηση μας;
Είναι ανάγκη για αυτογνωσία η' απόλαυση για βρωμερές εικόνες;  Ω Άνθρωπε Σ αρέσει να κοιτάς!
Μέτα το γάλα η επόμενη ουσία που γευστικές ήταν η μίξα συ, στο νηπειαγωγειο την έκανες μπαλίτσα, στο δημοτικό την έτρεμες σαν ο χάρος το λιβάνι μη σου μείνει η ρετσινιά του μίξη και στο γυμνάσιο την τσέκαρες με το καθρευτακι , και από τότε αυτός ο θεσμός έχει θεσπιστεί άλλοτε ρωτάς την κολλητή σου με υφος συνωμοτικό " εχω τπτ" και αλλοτε απλα ευχεσαι να μην εχει ξεμεινει τιποτα και ο λογος που σε κοιτουν χαριτωμενα ειναι γιατι εχεις γαλλικη μυτουλα και οχι σιχαμερη μιξουλα! Απο τοτε η συνηθεια που εγινε λατρεια, την τσεκάρεις με το που θα ξεπορτίσει στο χαρτί!
Μια ολόκληρη ανθρωπότης παρατηρητης της μιξας! Η βρωμερή εικόνα που έγινε ανάγκη; Όσο πιο βρώμικη και πολύχρωμη τόσο πιο ενδιαφέρον! Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ολόκληρη η πορνοβιομηχανια θα μπορούσε άνετα να στιρικτει στην φιλοσοφία τις μιξας! Η βρωμιά που σ αρέσει να κοιτάς!
Και αν μια μέρα φυσιξεις και είναι μπλε; Τότε μόλις γλίτωσες 50 ευρώ που θα αράδιαζες στον γιατρό για να συ πει αυτό που απλά μόλις κοίταξες! U ve got the flu!
Από την άλλη αν δεν ξέρεις τι κρύβεις μέσα σου πως θα βρεις αυτό που χρειαζεσε; Μηπως η παρατηρηση της μιξα ειναι απλα ενα αρχεγονο ενστικτο επιβιωσης και αυτοπροστασιας?
Η γνώση μέσα σου!
Κοιτά καλά ανακάλυψε αυτό που έχεις και βρες αυτό που σου λείπει αν δεν το έχεις βρει ήδη, αφου τόσες φορές που έχεις κοιτάξει σίγουρα κάπου θα το χεις πετύχει! Όλα είναι εδώ και σου ανήκουν!  Ακόμα και η μιξα έχει να σου μάθει πολλά!

a.n

Ftuuu!!!

Ο μηνας της συμφοράς!
Ok δεν είμαι και το πιο υπεύθυνο άτομο στον γαλαξία μας ούτε ότι πιστεύω στην γρουσουζια και το ματι  αλλά αυτός ο μηνας ήταν το κάτι άλλο! Εκατσα λοιπόν και εκανα μια απο τις περιφημες λιστες μου και μέτρησα τις "απωλειες"

-ασημενιο ζευγαρι σκολαρικια( αγορά οκτ) 1 piece is missing .
-ζευγαρι σκολαρικια ξυλινα (αγορα επισ. οκτ) both are missing, εθεαθεις τελευταια φορα στο τραπεζακι της Κ.Παπας - αμα δεν τα φαγε η γατα τα φαγε ο καδος σιγουρα!
-Ζευγάρια σκουλαρικια muffins- 1 piece is missing- δεν εχω ιδεα...
-κάκκινα σκουλαρικια -κόκκινες μαργαρίτες , ΟΝΕ μπίλια εις missing ( καπου μεσα στην σακουλα της ηλεκτρικης σκουπας)
-Ζευγάρι γάντια μαύρα (αγορά σεπτ) 1 κομματι missing
 ( υποψηφία σκηνή εγκλήματος - γύρισμα η'μετρό)
-Ζευγάρι γάντια τυρκουάζ (αγορά Νοέμβριο) 1 piece missing ( Δ έχω ιδέα ακόμα που αλλα έχω ελπίδες )
-Ζευγάρι γάντια μοβ benetton  ( δώρο γιορτής 9 dec) στο πλυντήριο στους 60 με τα υπόλοιπα κοινά θνητά μου ρούχα , αποτέλεσμα συρρίκνωση 1ου βαθμου , αποτέλεσμα 7 cm επιστροφη σε size 0 :/
-κουμπί από κινητό και αυτό missing- σε μια από τις πολλές του πτώσεις
-μαύρη μπλούζα εσωθερμαντικη , missing, μάλλον ξεχασμένη σε κάποιο ντουλαπάκι από τις 100 δουλειές που άλλαξα στον ίδιο μηνα!!!!!
-έκρηξη ketchap στον υπολογιστή , πληκτρο αρ. 6 - μένει ακόμα κολλημένο 666 :/

Άλλες ζημιες:

-3 κοψίματα στο δεξί χέρι
-μια γλάστρα στο κεφάλι και η άμμος της!!! (μικρή μεν αλλά κακτοειδής )
- ξεμπαρωμα θήκης τηλεφώνου του ντους από τον τοίχο!
-σπάσιμο μιας κούπας και στράβωμα 1ου βαθμου ενός κουταλιού -dont ask
-λoύσιμο ζεστού φιλανδικoy μαύρου καφέ σε μια κοκετα συνταξιουχα, στην ακριβή τσάντα της καθως και την χειροποίητη σάρπα της.
-cornflakes με γάλα στις χνουδωτες μου ροζ indoor μπότες.
-κατρακύλημα 4σκαλιών γιατί φυσικά Ι m allways late !!!
- σκίσιμο πουλόβερ στην πόρτα γιατί πιάστηκε στο χερουλι- μπεννυχιλιαση ις μπαγκ!
-λιώσιμο ενός ολόκληρου μεγάλου κεριου σε μια μέρα αφου το ξεχασα να καίει και έφυγα από το σπίτι!

Κ είμαστε ακόμα ζωντανοί!!!

Ε αεις το διαολο !!

Α.Ν

21.12.2012

Στο μετρό μετά την δουλειά, κοιτώ έξω από το παράθυρο ποτέ λευκό και άλλοτε στην αντανάκλαση ένα κουρασμένο εγώ! Κοιτώ την ώρα, υπερωρίες πάλι και το τέλος του κόσμου έχει καθυστέρηση, θα φταίνε οι πολυκιστικες! Οι μαγιάς δεν πρόβλεψαν οτι το τελος ειναι παντα γενους  θηλυκού !
 Πεθαινω απο πεινά- με αυτούς τους ρυθμούς θα αδυνατίσω καταλαθως και θα πάνε χαμένα τόσα χρονιά συντήρησης του μύθου της Δευτέρας μου, τι πρωτια θα απομεινει στη Δευτερα μου μετα που δεν εχει χονεψει ποτε το δευτερο ονομα της ?
Απέναντι μου γιγαντοαφίσα των hobbits, hmm..παρασκευή βραδύ , το τέλος του κόσμου και εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να φαντασιωνομε ενα ζουμερο mac!
 Στάση μετρό σπίτι : 12 δευτερόλεπτα τελευταίας ευκαιρίας για να σαπίσω σπίτι και δεν την αρπάζω pip pip pip κλείνουν οι πόρτες, πάντα θύμα των διαφημίσεων αδυνατο θηλυκο, η αφίσα με παγίδευσε μέσα στο μετρό και με οδηγεί κατευθειαν στην φωλιά των ποπκόρν!
Για πρώτη φορά χαίρομε που το εισιτήριο του σινεμά στοιχίζει 14 ευρώ αφου εξαργυρώνω επιτελους τα εισιτήρια  από τις τελευταίες μου υπερωρίες!
21.12,  21.15  η επόμενη παράσταση έχω 20 λεπτά να βρω τα πλησιέστερα macdonalts και η εργένικη μου παρασκευοβραδια έχει ήδη ξεκινήσει! Τρώω στο πόδι όπως αξίζει σε κάθε junk με ξυπνητήρι μη χάσω τις διαφημίσεις , ketchap και αλάτι στα δάκτυλα μου, mmm,  τρέχω για να προλάβω τις διαφημίσεις με πλήρη επίγνωση πως αν γλιστρήσω στο πάγο θα κυλισω σαν χοντρη κοιλια απο χιοναθρωπο, αλλά αυτό δεν με πτοεί καθόλου από το να κτυπησω στο καπάκι και ενα popcorn! Ο οργασμός της αγελάδας που ζήλεψε το γουρουνι! 3d γυαλάκια και αράζω! Αρακτη αλλά καθόλου light!
Έτσι καταλαθως μόλις εχουμε βγει με τον κοιλιόδουλο εαυτό μου ράντεβου.
Η ταινία,  με εξαίρεση τον άντρα των ονείρων μου :  

(χάρμα οφθαλμων) ήταν ενα τσακ παραπανω εντονη απ οτι σηκωνε η κράση μου για friday date , απο την αλλη τωρα ξερω πως αντιμετοπιζονται ολα τα τερατα στους εφιαλτες μου! Περημενοντας τις νεραιδες αφου ο αντρας των ονειρων μου και η χωριατοπαρεα του μονο μπελαδες προκαλουν! Τωρα, η ταινια, αν αφαιρέσεις το πομπώδες sound design, θυμιζε παιχνίδι playstation με ένα μάτσο χωριατόπαιδα να τρέχουν στα λιβάδια με κανένα μήνυμα που δεν έχει ήδη ειπωθεί -βεβαία αυτός που πάει να δει την συγκεγκριμενη ταινία, δεν πάει γιατί βαριόταν να κατεβεί στην σωστή στάση και ξεροσταλιαζε για τον ωραίο στην αφίσα αλλά γιατί γουστάρει αυτο πιου πιου dish dish  φσσσσ go go go !!! Επισης σε ολη την ταινια υπαρχει μονο μια γυναικα και αυτη για να μην κλαιμε πως μας εχουν περιθωριοποιησει της εχουν δωσει τον ρολο αυτης που σωζει τον μαλακα με την παρεα του! Ετσι με το τελος του ραντεβου με τον εαυτο μου κραταω οτι ειναι 21.12.2012 ειμαι πιο μονη μου απο ποτε, στο helsinki , στους -10 , και ναι δεν ειναι και το τελος του κοσμου! 
Ο ωραιος που περημενει την νεραιδα να τον σωσει απο την μαλακια του παραμενει στο πανι αφου στην real life ε δεν ειναι και τοσο ωραιος και εγω δεν ειμαι και καμια καλη νεραιδα!
Single bells kai merry xmas! χο χο χο!

a.n

To noiki

Κάθε αποχαιρετισμός είναι και ένας μικρός-μεγάλος χωρισμός, και κάθε χωρισμός είναι ένα μικρός-μεγάλος θάνατος. Λένε πως ο άνθρωπος για να ξεπεράσει ένα μεγάλο χωρισμό  χρειαζεται περίπου 3 χρονιά όσα δηλαδή περίπου χρειαζεται για να κλείσει μια πληγή που αφήνει πίσω ένας θάνατος κάποιου δικου του ανθρώπου.

Για να ξεπεράσει κανείς ένα αποχωρισμό του αρκεί ίσως απλά η συνειδητοποίηση, και αυτο συνήθως γίνετε πάντα στη σκηνή του εγκλήματος, όταν ανοίγεις την πόρτα, όταν επιστρέψεις στο κοινό σημείο μονός, όταν πληκτρολογήσεις τον αριθμό και είναι λάθος.
Κάτω από την ιδία σκηνή, παρακολουθουμε διαφορετικές παραστάσεις και κρατάμε σημειώσεις για το τέλος, ανταλλάζουμε απόψεις και μοιραζόμαστε συναισθήματα, συμπάσχουμε κάτω από την ιδία αυλαία και μοιραζόμαστε τις φρίκες μας και τα ποπκόρν μας, ανοίγουμε τα εσσωψυχα μας και μετά απομονωνόμαστε στα κουκούλια μας!
Ξεφαντωνουμε, εξερευνουμε, φροντιζουμε, μοιραζομαστε, ανακαλυπτουμε... Επενδύουμε και ονειρευόμαστε παρόλο που ξέρουμε πως η παράσταση θα τελειώσει και τελειώνει...


Στην είσοδο αγκαλιαζόμαστε κοβομαστε με μια καθαρή πληγή στο πάγο, γρήγορο και καθαρό κόψιμο γιατί πονάει πάντα λιγότερο. Η πληγή αυτή θα θρέψει και το σημαδάκι θα θυμίζει πάντα αυτο το πέρασμα. . .
Μέτα από αυτό ίσως το 'ποτέ' ίσως και το 'ξανά'. Επιστρέφεις στην σκηνή του εγκλήματος και δεν υπάρχει κανείς παρά μονό εικόνες, αυτές γίνονται συναισθήματα και αυτά εμπειρίες και οι εμπειρίες γνώση. Ποση γνώση πλέων!
Είσαι ένας συλλέκτης ατελείωτων "ισως/ ποτε/ ξανά" Μια συνεχης προπόνηση για τον δικό σου τερματισμό.
Ο άνθρωπος συγχαινετε τους αποχωρισμους γιατί του θυμίζουν τους χωρισμους , του θυμίζουν ότι το κάθε ίσως ξανά είναι ένα ίσως ποτέ, το κάθε τέλος είναι ένας μικρός θάνατος και πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα ούτε καν το ιδιο του το σώμα που μεσα σε αυτο συγκατοικα με την υπαρξη , την (προσωπιο)κοτητα και το dna του, θυματε πως κάποτε θα το αποχαιρετίσει και αυτό και θα του ομολογήσει ψιθυριστά λίγο πριν... αυτό το "ισως ποτε ξανα".
Παρόλο που έχουμε γεννηθεί για να ζήσουμε περνάμε τις ζωή μας ''πεθαίνοντας''.
Αμέτρητες πληγές στην λίστα αναμονής που περημένουν να θρεψουν, αμέτρητοι άνθρωποι , σταθμοί, λιμάνια η'απλά περαστικοί παρελαύνουν στην παράσταση σου και στην είσοδο παντα αποχαιρετιεσται με μια καθαρή πληγή, ένα σημάδι που θα σου υπενθυμίζει ότι ΣΥΝ-έζησες. Τα ματιά μας είναι μάρτυρες της μεγαλύτερης μας ψευδαίσθησις μιας σύλληψης χωρίς κανένα μετρό αντισύλληψης. Η  διαδικασία πρέπει να γίνει μετέπειτα και να είναι συνειδητή και οι περισσότεροι βολευομαστε στη αναβολη γιατί ετσι νομίζουμε ότι πονάει λιγότερο, μέχρι την στιγμή που επιστρέφουμε στην σκηνή και καθόμαστε μονοί και συνειδητοποιούμε ότι η πρεμιέρα ήταν και  η τελευταία παράσταση.
Μετανιώνεις για λιγο που δεν κράτησες περισσότερες σημειώσεις, που δεν έβγαλες περισσότερες φωτογραφίες που δεν παρέμεινες συγκεντρωμένος σε όλη την διάρκεια. Δεν υπάρχει επανάληψη, μονό ανάμνηση και το σημαδάκι.
Aπεχθανομαι όλων των ειδών αποχωρισμους, αλλά αν μπορούσα κάνω μια ευχή να μην ξαναποχωριστω τίποτα και ποτέ και κανένα ποτέ ξανά είναι σαν να ζητώ να αποληθώ και απαλλαγώ από το νοίκι και μετά ποιος θα πληρώνει το νοίκι τις ζωής μoυ σε μια περίοδο κρίσης που τα νοίκια μας όλων έχουν ακριβύνει;

a.n

Poli xioni

Einai kapoia tragudia pou apla me afoplizun....
a.n


"Γεμάτο δάκρυα στάζει το πέλαγος.
Μοιάζει το χιόνι σου φέτος να καίει.
Μοιάζει το μέλλον να είναι απροσπέραστο
σ’ ένα παρόν που στενάζει και κλαίει.

Είναι χλωμό του ουρανού το στερέωμα
και τούτη η πόλη φαρμάκι να στάζει.
Έχω πια χάσει καιρό το δικαίωμα
να σ’ αντικρίζω καθώς θα χαράζει.

Όσο μ’ αγάπησες τόσο σε πρόδωσα.
Όσο με πρόδωσες σ’ είχα αγαπήσει.
Όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα
κι όσο με μίσησες με έχω μισήσει.

Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο
κι είναι ένα αύριο δίχως εικόνες.
Ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο.
Ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες.

Είναι η πόλη μας τώρα πια φάντασμα.
Μοιάζει με πίνακα που έχει ξεβάψει.
Κι έχει απομείνει μονάχα η θάλασσα
να μου θυμίζει ότι έχω ξεχάσει.

Έτσι κοιτάζω την πόλη που αγάπησα
όταν σε είχα σ΄ αυτή συναντήσει.
Έτσι κοιτάζω την πόλη που άφησα
όταν στην άβυσσο μ΄ είχες αφήσει.

Όσο μ’ αγάπησες τόσο σε πρόδωσα.
Όσο με πρόδωσες σ’ είχα αγαπήσει.
Όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα
κι όσο με μίσησες με έχω μισήσει.

Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο
κι είναι ένα αύριο δίχως εικόνες.
Ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο.
Ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες."

Stixoi Antri Theodwru
Musiki Filippos Pliatsikas

Merry xmas or?

Δεντράκι, φωτάκια, ξηραμένα τραγούδια, αγάπη ειρήνη και στοργή όλοι τώρα τραγουδάμε...
Οικογενειακά τραπέζια, αρμονία, ευτυχεια, αγάπη ειρήνη και στοργή όλοι μασουλάμε....
Νόστιμες συνταγές , συροπιαστα γλυκά, κανείς δεν παχαίνει με αυτά εχουμε διατηρήσει όλοι τα ωραία μας σώματα, τις επίπεδες κοιλιές και τα σφικτά μας κολαρακια!
Πρωτοκλασάτα ωραία ρούχα, πασαρελλα , ανταλλάζουμε πλούσια δώρα -καμιά κρίση σε καμιά οικογένεια! Νο no...
Άψογες οικογενειακές, φιλικές, κοινωνικές και επαγγελματικές σχέσεις! Το αφεντικό σε καλεί σπίτι του για τραπέζι και σου ανακοινώνει την προαγωγή σου εις ένδειξη σεβασμου και εκτίμησης γιατί φέτος σου βγήκε ο κώλος στην δουλειά και σε κανενα δεν αρεσουν τα ξεκολα! Το σκυλί του επίσης ερωτεύτηκε το δικο σου αγαπημενο πετ και θα κάνουν απογόνους σύντομα! Λοβ στορι ! Σκυλίσια ζωή!
Μάλλινες καλτσουλες, κεράκια, ένα Λαμπραντόρ puppy(από το γκάστρωμα του πασχαλινου τραπεζίου από το αφεντικό που σε εκτιμά) ίδιο με αυτά τις διαφήμισης τις kleenex, παραμένει πάντα μικρο δεν κατουράει ούτε μασουλά τα έπιπλα, τις κάλτσες, τα αγαπημένα σου βρακιά και σουτιεν. Δεν καταπίνει όλα τα ακατάλληλα πράγματα έτσι δεν χρειαζετε ποτέ εγχείριση που στοιχίζει 900 ευρώ αφου δεν μπορεί να αφοδευσει το πλαστικό από το φερμουαρ του αγαπημένου σου φουτερ! Μια υπεροχή ζωή , και υπέροχα Χριστούγεννα people!
Ίσως...αν όμως και όχι;
Το ίδιο κέρμα στο αέρα, το φωτογραφίζεις εκεί στην πιο αληθινή του στιγμή, σε εκείνο το κλάσμα δευτερόλεπτου που το κέρμα στέκεται στο αέρα και σε κοιτα καταματα! Στο αερα μπροστά από την αλήθεια που αρνείσαι από δειλία να παραδεκτεις μια ώρα νωρίτερα !
Το δεντράκι σου είναι πλαστικό, το παίζεις οικολόγος αλλά η αλήθεια είναι ότι το πήρες γιατί είναι προσφοράς αφου δεν σε παίρνει οικονομικά να πάρεις ένα αληθινό, τα στολίδια επίσης, αγάπη ειρήνη και στοργή όλοι τώρα τραγουδάνε- ; ναι -στο δημοτικό!
Κοντά στα 30, σπίτι στο καναπέ μονή σου, facebook και διαφορετικές κάλτσες, μια μπλε και μια μοβ, Ο υπολογιστής υπολειτουργεί, η μπαταριά έχει καεί, με κινήσεις yoga πινεις νερο  μην βγει ο macης από την μπριόζα.
 Χωρίς σκύλο, η' γατί, χωρίς μόνιμη δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς καμιά σταθερά, στο ψυγείο έχει γάλα γιαούρτι και υπομονή!
Τακ τακ τακ, η πουτάνα η καταθλίψει σου κτυπά την πόρτα δεν της ανοίγεις βαριέσε γιατί ξέρεις πως θα μπει από το παράθυρο! Ακόμα και αυτη θέλει παρέα! Την λυπάσαι, συμπασχετε, καποτε της ανοίγεις που και που τα λέτε! Λογία παρηγοριάς...
 Οικογενειακά τραπέζια, άσκοπες συζητήσεις, πληττεις, κάθε χρόνο τα ιδία, μωρά που γκριανιαζουν και κλαίνε, θείες που σε ρωτάνε αν βρήκες κάνα "paidi" αν έχεις μόλις χωρίσει σε ρωτάνε οτιδήποτε άλλο άκυρο και προσποιούνται ότι δεν έχεις τα χαλιά σου τα μαύρα και έχεις βάλει 200 kg!
Όταν η πλιξη κτυπα  και τους υπόλοιπους ξεκινά το σασπένς , ανοίγουν θέματα εγγυημενης διαφωνίας για να επικρατήσει συνήθως η γνώμη του πιο αγενή, οι υπόλοιποι καταπιέζονται να μην χαλασουν το κλίμα γιατί είναι οι "μερες αγιες" και ας είναι οι μισοί άθεοι!
Τρως μέχρι σκασμού και ανοίγεις κουμπάκι, αν δεν εχεις ήδη προνοήσει να φορέσεις την άνετη σου φόρμα παρόλο το μουρμουρητο ότι πας σαν γύφτος,  τερματίζεις στις 3000 θερμίδες, γλείφεις και το κουταλάκι, γιατί  είναι μέρες γιορτινές δικαιουσε!
Νιώθεις ενοχές γιατι επιβαλλεται, αλλά τις αγνοείς μέχρι την ώρα που θα ξεβαφτείς! Εκείνη την ελεϊνή στιγμή που εμφανίζονται κάτι κοκκινίλες από το φτηνό ξεβαφτικο Κ λες- "pwww re xali! Pws eimai etsi; " Φοράς και τις ξενέρωτες σου πιτζάμες αυτές που φοράς κάθε 28 του κύκλου αν είσαι τυχερή , (αν είσαι από αυτές με τις πολυκοιστικες και τις ορμονολογικες  διαταραχές(τσαμπα ναρκωτικα) τότε κάθε 30, 35, 30, 65 Ε μετά πας για baby), - συνήθως είναι ροζ γιατί όταν πονάς ευχεσαι να εμενες για πάντα ροζ παρόλο που θες να το παίζεις δυνατή και black!
Ξυπνας! Ταχυδρόμος γραμμα , καρτουλες χριστουγεννων αλλά  δεν είναι για σένα no no αλλά για τον προηγμένοι ενοικιαστή εσύ πάρε να χεις λογαριασμούς! Τραβάς τα μάλια συ! Σου μένουν στα χεριά( στο πάτωμα στο μπάνιο - παντού) Χαμηλός σίδηρος η' ηλικία; Μάλλον μετατρέπομαι σε τετράποδο που αλλάζει τρίχωμα το χειμώνα....ικανοποίησε από αυτή την απάντηση. Νέα αρχή , η στιγμή που αποφασίζεις να οργανωθείς , ξεκινάς τις ωραίες σου λίστες οι οποίες καταλήγουν πάντα σε: έξοδα έσοδα! Είσαι και πάλι μείον στους μειων! Κοιτάς έξω από το τζαμί! Είμαι μείον! Εγώ, εσύ και οι υπόλοιποι! Άνθρωποι μοναχοί, ένας πίσω από κάθε παράθυρο!
Άνθρωποι μονοί που πίστεψαν πως το τριαντάφυλλο είναι όμορφο χωρίς αγκαθιά και τρυπήθηκαν!

2012 το δεντρό έχει σκιά!
Η απόδειξη ότι υπάρχει φως!

a.n

Epi tafeio

Λίγο πριν... είναι αργά
λίγο πριν... μετανιώσεις
λίγο πριν...μιλιά ξαναποκτισεις
λίγο πριν... ξανασκαψεις
λίγο πριν... με βρεις εκεί που με έχεις θάψει
δεν υπάρχει πτώμα να ξεθάψεις
λίγο πριν μην με ψάξεις, πριν μιλήσεις, πριν με ξαναχασεις
με έχεις ήδη ξεχάσει
λίγο πριν με αγνοησεις, με αποφύγεις, με κοιτάξεις
με έχεις ήδη προσπεράσει.
Μην ομολογήσεις, μην σκευτεις, δεν μπορείς καν κατάματα να με κοιτάξεις
σε κουτί δεν μπορείς ένα φάντασμα να ξαναθαψεις
μην σκάψεις μην σκευτεις καν να ψάξεις
το σώμα που ζωντανό έχεις θάψει
είναι πάντα αργά για σένα να ξεθάψεις.

Α.Ν

Apallagh

Πίσω από την πόρτα πάλι εσύ
κτυπάς και σου ανοίγει αυτή.
άσπρο εγώ μαύρο αυτή.
δεν με λογαριάζει
είναι ναρκισσιστικα εγωκεντρική
ποτέ θύμα ποτέ  φονική.
δε αποφασίζει η φύση της είναι τροπική
πριν μιλήσεις σε είχε ήδη ερωτευτεί.
δεν την νοιάζει ξέρει πως έχει ήδη καεί
μονό έτσι νοιώθει ζωντανή
δεν σωπαίνει δεν ήρεμα
κλαίει, γελά, μισά, αγαπά
με νερό δεν ξεδίψα
παραδίνεται σε ότι έχει χρώμα φωτιάς
γελά όταν κτυπά
όλους εκτός από μένα ξεγελά.
Έχω κουραστεί να ξέρω, να με αφορά.

Πίσω από την πόρτα ξανά εσύ
λιώνει μονό για σένα μιλά
την κανείς λέει και χαμογελά
για λίγο μονό μετά πάλι το ξεχνά
κουρνιαζει στην σκοτεινή της γωνιά.
Είναι αφελής αδύνατη και ανασφαλής
πριν κατακτήσει κάτι το πουλά
σαν τσιγάρο το ποδοπατά
δεν θα βουλιαξει με αδεία αγγαλια.
φύση αυτοκαταστροφική
φοβαται που πεθαίνει μοναχή
τώρα διάλεξε για επόμενο θύμα
να πάρει εσένα μαζί.

Σας κοιτώ και χρονομετρώ
θέμα χρονου το τέλος στην ανάγκη της αυτή
ποιος θα 'ναι ο χαμένος ποιος ο νικητής
παιχνίδι με τέλος την δική σου απαλλαγή.
η βόμβα είναι έτοιμη να εκραγεί
ήρθε η ώρα να κάνω τον διαιτητή
μονό έτσι θα νικήσεις εσύ.
σου δίνω το κλειδί
φυγε όσο μπορείς πιο μακριά
η παραίτηση σου, νίκη της στην παραλογή της λογική
η ήττα της, νίκη σου επιλογή στην απαλλαγή
μόλις έχεις σωθεί
έτσι σώζετε και αυτή.
Μοναχή.
Α.Ν

Ο Μακης!

Ο Μακης και γω! Η τελεια σχεση! Ελευθερια και αγαπη!  Ο ερωτας τελικα περναει απο το στομαχι ! Με κανει τοσο χαρουμενη η χαρα του!! Τωρα η σχεση μας εχει περασει σε αλλο level! Η αγορα εξωχικου τελικα ηταν η καλυτερη επενδυση για την σχεση μας! Μας εφερε πιο κοντα! Τωρα ξερω πως ειναι παντα καπου τριγυρω γιατι φροντιζει καθε τοσο να κανει αισθητη την παρουσια του χαριζοντας μου μικρες στιγμες μεγαλης χαρας! Ειναι παντα εδω αλλα και εκει. Ελευθερος! Απολαμβανω την ελευθερια και την χαρα του!

Το πρωτο πραγμα που αντικριζω οταν ξυπνω πλεων!  Τον κοιτω πισω απο το τζαμι με τους φιλους του. Δεν τους ενοχλω εχουν οτι χρειαζονται, καθομε και απολαμβανω την χαρα τους, τοσο μεχρι που γινετε δικη μου!

Αυτο θα πει ελευθερια, δινεις χωρις να περιμενεις ανταλλαγμα και εκει που δεν το περημενεις ξημερωνει μια χαρα τοσο μεγαλη που δεν χωρα στην μερα σου! 

Τωρα εχουμε και οι δυο οτι χρειαζομαστε αυτος την ελευθερια του κοντα μου και γω καποιον να με κανει να χαμογελω με το που θα ξυπνησω! Δεν μπορω να καταλαβω πως τοσα χρονια δεν με ξενιζαν τα κλουβια! Τωρα ξερω πως τα θεωρω οχι απλα ξενα αλλα εγκληματικα!!!

Δεν χωραει ο κοσμος σε κλουβια!

Για αυτο οι περισσοτεροι γαμοι καταληγουν σε διαζυγια. Η αγαπη δεν μπορει να φυλακιστει! Τα κλουβια ειναι μονο για τους εγκληματιες! 

Η νεα μας ζωη εχει νεα δεδομενα, ο νεος ανθρωπος  εχει φτερα και ο ουρανος του δεν εχει ορια, οι δυσκολιες ειναι προκλησεις, και το αγχος εχει γινει πλεων μοχλος επιβιωσης! 

Πλεων βαζει ορια απλα για υπενθυμισεις ετσι ωστε μολις τα πλησιασει να αλλαξει ταχυτητα για να τα ξεπερασει! Δεν βλεπει εμποδια μονο λυσεις. 

Στην ζωη του νεου αυτου ειδους, τα πραγματα περιπλεκονται λιγακι στην προσωπικη του ζωη αφου τα νεα δεδομενα δεν εχουν ακομη ενσωματωθει στο κοινωνικο συνολο το οποιο απο (αν)ασφαλεια συνεχιζει να αναπαραγει τα παλαιοτερα!
Τωρα αυτος ξερει καλυτερα απο ποτε οτι αυτο που χρειαζετε ειναι εναν συνταξιδιωτη, ομοιο με αυτον που να μπορει να πεταξει διπλα του χωρις απαιτησεις, ετσι απλα για καλη παρεα και  με αγαπη! Ετοιμο να δωσει, ετοιμο να παρει.

Χωρις στερεοτυπα, χωρις ψυχαναγκασμους και κοινωνικα πρεπει. Χωρις κριτικη, χωρις φοβο, χωρις ανασφαλειες. Στον ουρανο που πεταμε δεν υπαρχουν σκιες μονο η ελευθερια του να ειμαι και να εισαι!

Σου δινω για ετσι θελω και οχι γιατι περημενω. Χωρο και ουσια!
Ο νεος ανθρωπος εχει φτερα.

Ο Μακης μου μαθαινει πολλα!

α.ν

Ligo...

Λίγο πριν.
Λίγο μετά.
Στα δυο μονο το εδώ.
Ανυπομονώ!

Λίγο μαύρο
λίγο φως
στην μέση εγώ.
Ανυπομονώ!

Όσο φοβάμαι
τόσο τολμώ.
Ανυπομονώ!

Λίγο πριν
φοβάμαι
λίγο μετά τολμώ
στη μέση εγώ
ανυπομονώ!

a.n

Smyrna ashmi kai xryso!

Αυτή η θέση είναι κρατημένη? με ρώτησε.
Η ερώτηση μου φάνηκε τόσο αστεία που ξεκίνησα να γελάω ασυγκρατητα, απολογούμαι, όχι...ποτε δεν ήταν και ποτε δεν θα είναι, σκέφτηκα...κατακριβειαν... μπορείτε να πάρετε και την δικη μου, μόλις συνειδητοποίησα πως έχω ξαναδεί το έργο!
 Πήρα το παλτό μου και κρύφτηκα μέσα στο αγαπημένο μου κασκολ, αυτό που μύριζε πάντα εγώ...! Βγήκα στους δρόμους και ξεκίνησα να περπατώ χωρίς προορισμό μετρούσα τις σκιες των περαστικών στην μολυβένια βρεγμένη άσφαλτο. Που και που διέκρινα τις αντανακλάσεις τους μέσα από ανεύθυνες νεροκιλιδες που είχαν αμελησει να κατρακυλήσουν σε κάποιο κοντινό σωλήνα...
Διασχίζω την πολη όπως ακριβώς διασχίζω τις σκέψεις μου σιωπηλά σαν θεατής που μόλις βγήκε από την παράσταση πρώτου ξεκινήσει, αφήνοντας πίσω την χαρισμένη θέση...
Μια μόνιμη πεταλούδα στο στήθος σαγηνεύει τους παλμούς τις καρδιας μου, με το άτακτο φτερουγίσματα της να μην μου ομόλογα τους στίχους.
Οι δρόμοι της πόλης με οδηγούν στην κοιλια του καπιταλισμού, χριστούγεννα, σιωπώ και προσπαθώ να ακούσω τις καμπάνες...απεργία...καμια αίσθηση...ο κυνικός νταλικέρης μέσα μου είναι έτοιμος να ξεστομίσει την αγαπημένη του lexi...m@l@ki...ακομα ένα τραγούδι τσίου...
A ναι!!!Το πουλάκι!
Πως μου ξέφυγε?
Αστραπιαία προσγειώνομε στην ευθύνη, σκανάρω τον χώρο, ψάχνωντας το αστρο μια κατευθυνόμενη δέσμη φωτος φωτίζει την ταμία!!! Φτάνω στον Βηθλεεμ μου Συγγνώμη...ρωτώ την ταμία δειλά...μήπως ξέρετε που θα βρω...?

Βγαίνω από το supermaket και χαμογελώ περηφανα! ΣΜΥΡΝΑ ΑΣΗΜΙ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ!
Είμαι ενθουσιασμένη στην τσαντα εχω σπορακια για το καινουριο μου επισκεπτη, εδω και μερες ξεχνουσα να τα προσθέσω στην λίστα του σουπερμαρκετ μου, ανυπομονω να τα διξω στο θαρραλέο πουλάκι που μπαίνει στην κουζίνα μου εδώ και βδομάδες κάθε που ανοίγω το παράθυρο.
Πλέων αναγνωρίζει την φωνή μου, έχω την υποψία ότι έμαθε να ξεχωρίζει από τον τόνο της φωνής μου ότι υποκρίνομαι και δεν είμαι πραγματικά θυμωμένη που μπαίνει χωρίς την άδεια μου κάθε φορα που συναντά το παράθυρο μου ανοικτό! Για την εξυπνάδα και το θάρρος του και μονο του αξίζει και ένα mökki* σκέφτομαι(*εξοχικό)!
Χριστουγεννιάτικο δώρο? Mpaa... ας το πούμε γενεθλίων, κοιτώ την ημερομηνία, 20.11...σελίδα από άρλεκιν, δεν μπορεί να είναι σκορπιός ... θα ορκιζόμουν πως το πουλάκι μου είναι Υδροχόος...
Ο πουλάκης μετα απο το ζωδιο χρειάζεται να αποκτήσει όνομα, αυτό προέχει, το μικρο του  mökki θα ειναι το βαφτιστικό του δώρο!
Η στιγμή της επιλογής!
Κοιτώ το ταβάνι...
Άραγε Λάκης από το πουλάκις? Θα του άξιζε όμως ένα πιο θαρραλέο για παράδειγμα Τάκης αλλα δυστυχώς αυτό το όνομα απονεμήθηκε στο πρώτο μου αυτοκίνητο, αιώνια του η μνήμη...!
Από την άλλη με ανησυχεί λιγάκι ο συνειρμός με αυτόν του γλυκούλι, πωωωω μεγάλη ευθύνη να είσαι μάνα τελικά...
Φοράω τις χοντρές μου κάλτσες και παραμιλώ, μαζευτήκαμε όλοι εδώ ενώπιον πουλιών και κλαδιών να βαφτισουμε αυτό το θαρραλέο πουλάκι του Θεού , Λάκη ή αλλιώς ο θαρραλέος Μάκης!
Amin!
Μπορείτε να πετάξετε από τις θέσεις σας!
Έτοιμη για την βαρυχειμωνιά, ευτυχώς που είναι και ο Μάκης να μου θυμίζει πως θα ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη...

a.n

Μια γυναικα μπορει...

Καλοκαιρι αρχες δεκαετια 90', δημοτικο, φορεσαμε κατω απο τα ρουχα τα μαγιο μας τις ροζ μας ζαγιοναρες και ξεκινησαμε να γεμιζουμε με νερο τους κουβαδες.

Ετοιμες για επιθεση, κρυφτηκαμε πισω απο το πεζουλι και στησαμε καρτερι στα μεγαλα αγορια της γειτονιας! Ειναι η ωρα που σχολανε απο τα ιδιαιτερα τους και περημενουμε να περασουν με τα ποδηλατα για να τους μπουγελωσουμε!

Καθομαστε καραουλι με την μικρη σου αδελφη, και καρδιοκτυπουσαμε διπλα διπλα...τα μαγουλα της ειναι ροζ και τα μαλια της πεφτουν στα ματια! Κοιταζω πισω να επιβεβαιωσω οτι εισαι εκει και με πιανει ενας μικρος πανικος που δεν σε βρισκω, αυτο δεν θα ειναι καλο σκευτηκα αλλα δεν το εδιξα στον μικρο 'Μογλη', επρεπε να κρατησω την ιεραρχεια εσυ κανεις πλατες σε μενα και γω σε αυτην! Γιαυτο η απουσια απο το συνηθισμενο σου ποστο μονο ανησυχεια μπορουσε να μου προκαλεσει... 

Με το που εμφανιζεται η πρωτη σκια ποδηλατου στην ζεστη ασφαλτο δινουμε σημα και ξεκινα ο νεροπολεμος! Ξεχυθηκαμε με τους κουβαδες και τις νεροφουσκες στην Αχιλλεως !  Αχιλλεως 11 και 12 τα νιατα μας εκει αντικριστα! Χαχανα... μουσκιδια και οι 2, αστοχησαμε δεν τους πετυχαμε ! Αποτυχαμε ...αλλα που εχεις πα...δεν προλαβα να ολοκλησωσω την σκεψη μου οταν ορμητικα μια δεσμη νερου με πνιγει παρασυρωντας με στο απεναντι πεζοδρομιο! Κρατας το λαστιχο και σημαδευεις! Δεν το περημενα! Παραδινομε -παραδινομε... μας νικησες! Απολαμβανεις την υπεροχή γιατι ησουν παντα πιο δυνατη...

Χειμωνας τελη δεκαετιας 90' , γυμνασιο, αφισομανια 'κατερινα' στο εφηβικο δωματιο , πρωτοι ερωτες, πρωτα δακρυα, περηφανη δεν μου μαρτυρας ποτε πρωτη ποιον αγαπας...

Αρχες 2000 λυκειο, μου μαθαινεις να οδηγω μηχανακι, την Κασσανδρα ακομα μου κανεις πλατες απλα απο συνηθεια , μαζι στις αλητειες μας, στις μελαχγολειες μας στις αυπνιες μας. Δεν φοβαμε τιποτα και καθαριζεις για παρτυ μου.

Το σχολικο μου σακιδειο μονιμως στο σαλονι σου, και το μπλε μου μπουφαν στην μπορντω πολυθρονα! Ενα πρωι επιστρεφω με σκισμενο καλσον, και την ουρα στα σκελια παλι τρακαρα, φοβαμε να το πω στα γονιδια! Ποσες φορες στον ιδιο μηνα! Νιωθω ντροπη ...με κοροιδευεις που ειμαι ηλιθια!

2002 αποφοιτησα, μετακομησα, ερωτευτηκα...τα σαββατοκυριακα επιστρεφω στην γειτονια και τα λεμε στο πεζοδρομιο στα πετακτα, εχουμε και οι δυο αυτοκινητα, μεταμεσονυκτιες βολτες μεχρι τον Φαρο σαντουτις και κεανιτα , θαλασσα και αλμυρα, χωμα στα μαλια! 

Δευτερος χρονος σπουδων παντρευεσε, θα ειμαι πρωτοκουμπαρα ειμαι τοσο περηφανη αλλα τοσο πανικοβλημενη αραγε καπου εδω να χανω τις δικες μου πλατες?Αργω στον γαμο, εχω αγχος που πρεπει να χορεψω τα στεφανα δεν τα θυμαμε τα βηματα, και η σειρα ποια ειναι? Βγαινεις απο την εκλησια μοιραζω σε ολους τα περηφημα μπουκακια ρυζιου, και μπουφ ! ενα λευκο συννεφο σκονης γεμιζει τους καλεσμενους ριζολεκεδες...γιατι δεν μου ειπε κανεις πως επρεπε να ξεπλυνω το ρυζι? ? ?

 Γεννας το πρωτο σου παιδι , ξαναμετακομιζω πιο μακρια, νιωθω πως μπορω πλεων και χωρις τις δικες σου πλατες εισαι πλεων μανουλα εχεις οικογενεια, εγω ακολουθω την καρδια...

Επιστρεφω απο σπουδες, ειμαστε και οι δυο πλεων μεγαλες, απογευματα με καφε τσιγαρο και σουβλακι! Κομμενες οι αλητειες...

Μετα ...μετα, ξαναμετακομιζω λιγο πιο κοντα στην παιδικη μας γειτονια, σου συστηνω τον νεο μου σινγκλ διαμερισμα ικεα και τον παλαβο μου εαυτο γελας νευρικα με τις ριζοσπαστικες μου αλλαγες κανεις κριτικη αλλα εγω δεν ειμαι εκει θελω να ζησω την αρχη!

Περσι σου ανακοινωσα οτι θα ξενιτευτω, εκλαιγες και γω γελουσα, το παιζα εγω αντρας και συ γκομενα. Στην διαδρομη ο αντρας μου τελιωσε και εγινα ξανα γκομενα τοσο που επρεπε να παρκαρω γιατι δεν εβλεπα. Εσυ με εμαθες να κριβομε. 

Φετος ξαναμενεις εγγυος, δεν προλαβα καν να φιλισω κοιλιτσα, γεννησες και δεν ημουν εκει και τωρα... αυτο.... και δεν ειμαι εκει! 

Τωρα που ηρθε η ωρα να σου κανω εγω πλατες...ειμαι τοσο μακρια και κριβομε αλλοτε σαν αντρας και καποτε σαν γκομενα ...

Κλινουμε το τηλ, τιποτα δεν εχει αλλαξει αλλα τιποτε δεν ειναι οπως παλια... εισαι αραγε καλα ή ειναι απλα ο γνωριμος ρολος απο παλια για νιωθουμε και οι δυο καλα?

Νιωθω οπως τοτε που κοιταξα πισω και ανησυχησα μην εχασα τις δικες μου πλατες...

Περημενω να επιστρεψεις και να σημαδεψεις με το λαστιχο!  Δεν εχεις μαθει να χανεις! Περασαμε τοσα, θα περασει και αυτο! Γμτ! 

Να προσεχεις γιατι δεν αντεχω να χανω πλατες xxx

α.ν

Γράμμα σε ξένη σκια!

Αγνωστη γνωστη σκια διπλα στην στακτη σε τσακωσα να περπατας, δεν σε προλαβα αυτη την φορα, τα μεσα η σπιθα πυρπολησε πριν την ματια !
Κοιτω στην φωτια, αυτη την δευτερη αγνωστη γνωστη σκια.
Σε κοιτω ενω κοιτας πισω απο την φωτια,οπως παντα δειλα, εισαι μια ξενη πια, σκια σε περιφρονω.
Κοιτω και περιφρονω αυτο το γραμμικο σου λευκο αυτο που κρατησες τοσο σκληρα βουβο!
Κοιτω και περιφρονω την ψευδαισθηση που συμβιβαστικά με ευκολια ποτιζες.
Το ψεμα που την αληθεια στην ουσια σου σκεπαζε, πρωτου σε κοιμιζε.
Την αδυναμια σου, που η συνηθεια για χρονια τροφοδοτησε.
Την δειλια, που ηταν παντα η ευκολια που σε γεμιζε!
Πιο πολυ περιφρονω αυτη την κωφαλαλη σκια, που για λαφυρο και ερωμενη μ' αφησες!
Την αληθεια που ποτε δεν παραδεκτηκες, το τιποτα και το ποτε, που τιποτα και ποτε δεν ξοφλησες!
Ποτε δεν απειληθηκες, ποτε δεν ζητησες, ποτε δεν διεκδiκησες ποτε δεν κυνηγησες ποτε δεν εχασες, γιατι ποτε δεν κερδισες.
Ποτε δεν κινδυνεψες, ποτε δεν φοβηθηκες για αυτα που εχασες, γιατι ποτε δεν ζητησες.

Αν στην καρδια του χρονου το μαχαιρι εχωνα νωριτερα, στο νωριτερα θα ξημερωνα με την ιδια πληγη μια ωρα αρχιτερα. Με περιφρονω γιατι το ηξερα.
Κοιτω και περιφρονω τα χαμενα περιμενε που υπονοησες, την αναμονη που ποτε δεν χρεωθηκες, την υπομονη που για σημαια κρατησες, αυτη  μονο την ενοχη σου απάλυνε.
Περιφρονω την πνιγμενη σου συνειδηση σου που δεν θρηνησες,
την καλη σου εικονα που με ναρκισσισμο στο τελος γυαλισες.

Σε συγχωρω ξενη σκια
θα σε συγχωρω αλλα παντα λιγοτερο απο οτι θα σε περιφρονω!

Μεινε εκει. Μακρια.
α.ν

repeat

Στις φλεβες μονο φωτια

στις σκεψεις  ορμητικα νερα

στην σκια μου ο αγνωστος γνωστος

αιωνιο μου παιδικο κρυφτο

κυνηγησε με οταν δεν κοιτω

δεν αντεχω τιποτα καλο

κερδισε με οταν δεν μετρω

ο λυκος ειναι ακομη εδω.

α.ν

La rage

Αλκοολ, απιστιες, τσακωμοι, βια, μισος, βια κιαλλο μισος κι αλλη βια και αναμεσα σε ολα αυτα 2 παιδια, το ''μελλον'' τους, το γραφω και μου φαινετε αστειο αφου οι υπογραφες τελους εχουν ηδη πεσει... μια καταρα σε καθε τους ηττα να παραμονευει, μια μαυρη μοιρα  προγεγραμμενη.... Bad education και κακα ξεμπερδεμματα...η κοινωνια υπο πτωχευση... Διαλυμενες οικογενειες και διαλυμενες κοινωνιες... ποιοι ειμαστε και τι κανουμε? Η παρατηρητικοτητα μου με ισοπεδωνει η διαφορα μου με θυμωνει.

Δεν θελω να κανω παιδια σκευτηκα! Νιωθω ανικανη να τα προστατεψω, νιωθω ανικανη να τους παρεχω το μελλον που θα ηθελα να εχουν, αγνο, καθαρο, ασφαλη! Νιωθω ανικανη να μεγαλωσω παιδια που θα γινουν καλυτερα απο μενα γιατι κατι τετοιο προυποθετει να ειμαι καλυτερη απο την δικη μου μαμμα και να βρω και καποιον καλυτερο απο τον δικο μου μπαμπα. Μission impossible! Απλα Ακατορθωτο! Νιωθω οργη!

Το βιολογικο μου ρολοι θα παραμεινει χωρις μπαταριες, δεν του χρειαζονται!  

Θυμωνω ... που μεγαλωσα -δεν δικαιουμε να να πω, καλυτερα θα πληκτρολογησω, διαφορετικα, και απο τοτε πληρωνω την καλη μου διαφορα απλα γιατι την διακρινω! 

Θυμωνω που αυτη η καλη  μου διαφορα ειναι μειων και που ολοι εμεις οι μειων εχουμε φορτωθει τις καλες μας διαφορες και πληρωνουμε το μεγαλυτερο τοκο για να επιβιωσουμε. Θυμωνω οχι που  δεν μπορω να αλλαψω τον κοσμο και που απλα τον παρακολουθω να σαπιζει, να καταστρεφεται και να ξεπουλιεται, θυμωνω που το εχω ηδη αποδεκτει!!! 

Περιοδος οικονομικης κρισης τρωικα δανεια φοροι ...μας τα εχετε πριξει θεατρινοι- μαζευτικαμε εδω οι αλεξανδρινοι να μοιρασουμε τιμες και στησαμε τρελλο χορο -πλα πλα πλα... χορεψτε μονοι σας καραγκιοζιδες!!! 

Απαξιω να κοιταξω την σκηνη γιατι με σοκαρει ο ευνουχισμενος θεατης.

Ηθικη, τιμη και αξια ολα σε τιμη ευκαιριας!

 Θα σε βρισω ρε, γιατι απλα μπορω γιατι εγω δεν εχω αρχισυντακτη, δεν εχω κομμα και η μονη μου ομαδα ειναι η αιματος Ο+!

Θα σε βρισω λοιπον, αποψε, τωρα, εσενα μαλακα, εσενα αλκοολα, εσενα φασιστα, εσενα κοπριτη, γλυφτη, εσενα κομματοσκυλο, εσενα φανατισμενε, εσενα ανταγωνιστικε, εσενα διπρωσοπε, εσενα που απατας εσενα που κτυπας, εσενα που μισας, που δεν ξερεις να αγαπας, εσενα ψευτη, εσενα ειρωνα, εσενα ρατσιστη, εσενα υπεροπτη, αλαζονα, τσιγγουνη, καπιταλα εσενα ππαραοπιστε!!!!  Εσενα που σε διακρινω αμεσως, γιατι εχω πληρωσει πυκνα συχνα την  μικρη μεγαλη μας διαφορα, η υπαρξη σου με εχει ενοχλησει τοσο που δεν σε ξεχνω! Γιαυτο ακριβως δεν καταδεχομε να διαιωνιστω γιατι δεν καταδεχομε τα δικα μου παιδια να μεγαλωσουν να συνηπαρχουν με σενα! Να σε ερωτευτουν, να σε αγαπησουν, να δουλεψουν με σενα ή ακομα χειροτερα για σενα, να κανουν παρεα με σενα ουτε καν να καθησουν στο ιδιο λεοφορειο με σενα! Δεν καταδεχομε να ευθυνομε εγω για αυτα που θα γινουν για αυτα χωρις εμενα! 

Η ζωη μου ειναι ωραια, αλλα τι γινετε οταν η δικη σου δεν ειναι? 

http://www.youtube.com/watch?v=yFTAApdSkeM

α.ν

Simeia kai oria

Ανάμεσα σε σκέψεις και συζητήσεις μεταξυ της μια λέξης και της άλλης παρακολουθώ την ανεξέλεκτη σκυταλοδρομία ανάμεσα στα σημεία και τα όρια μου. Κινουμενοι κώνοι στις άσφαλτο και οι σόλες μου να έχουν πάρει φωτιά, καπνοί βγαινουν από τα αυτιά. Τα σημεία και τα όρια μου, η ανακοίνωση έγραφε για αυτη την βδομάδα "μετακινουμενο τμημα" όπως εκείνες οι μετακινουμένες βδομάδες του λυκείου που γέμιζαν τους διαδρομους ερωτηματικά, με μια βαλίτσα και ένα τσαλακωμενο χάρτη στα χέρια να ψαχνουμε για μια 'ταξη' στην άτακτη ζωή μας, εκείνες και εγώ...δεν διαφέρουμε και πολυ.
Μονό που τελευταια αποφάσισα πως 10 χρονιά 'μετακινουμένο' ήταν αρκετά για να αποφασίσω πως θέλω να ξέρω που βρίσκονται οι κώνοι , τα σημεία και τα όρια μου! Ξυπολητη στην βρόχη ξεκίνησα την μετακόμιση για αλλη μια φορα, σηκώνω τους κώνους και  τους μετακινώ εκεί που με βολεύει. Μέχρι εκεί που βλέπω ...από οπού και αν κοιτάξω. Κοντά σε μένα και όχι στα μετρά του καθένα! Ξερω πλεων πως δεν υπαρχει αγιος βασιλης και πως  δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, ομως μπορώ να αλλάξω τον τρόπο που εγω τον αντιλαμβανομε. Δεν μπορώ να αποφασισω για τα σημεια και τα ορια των υπολοιπων αλλά μπορώ να κρατώ τσίλιες στα δικά μου. Δεν μπορω να αλλαξω κανενα αλλα μπορω να επιλεξω για μενα ποιος θα ειναι καποιος και ποιος ο κανενας...
 Η αγένεια και η ειλικρινεια είναι σαν τον δεξιό και τον αριστερό άμα τους ντοπάρεις και τους δυο συναντιονται και μοιαζουν τοσο που δεν διακρινεις την διαφορα. Συχνά οι άνθρωποι συγχιζουμε το δικαιωμα να λεμε την γνωμη μας με αυτο της αγενειας, και τον ορο θαρρος με αυτο της θρασυδειλιας!
Οι θρασύδειλοι, ενα συχνο φαινομενο, απο τον καιρο που κρυφτηκαμε ολοι πισω απο τους υπολογιστες και τα κοινωνικα στερεοτυπα μας. Στην καθημερινοτητα απο την αλλη είναι εύκολο να ξεχωρισουν, συνήθως κοιτάνε στην σκιά σου γιατί φοβουνται να σε κοιτάξουν στα ματια, εκει που ειναι η φωτια σου. Είναι γενικοτερα αντιπαθεις στους περισσοτέρους και δεν έχουν καμιά αίσθηση του χιούμορ. Ως επι των πλειστων γλείφτες και καταπιεσμένοι. Aπαντουν συνήθως με ρητορικές ερωτήσεις γιατί δεν αντεχουν την απάντηση αφού εχουν συνηθησει  να ακούνε μονο την φωνή τους.
Συνηθως ειναι ατομα που δεν εχουν έχουν αγαπηθει γιαυτο και ειναι δυσκολο να αγαπησουν. Ειναι ανταγωνιστικοι και τσιγγουνιδες εχουν την αισθηση ότι δεν υπάρχει αρκετό για όλους και καποιος φανταστικος εχθρος τους εχει βαλει στο ματι.
Τους αρέσει να υποτιμούν τους γύρω τους, περνώντας εκδίκηση για το κενό τους. Ειναι περιθωριοποιημενοι γιατι το επιδιωκουν κατα βαθως αφου αυτο ειναι και η δικαιολογια  στον κομπλεξισμο και τον θυμο τους.
Καθε που πυρπολειται ο θυμος τους ψαχνουν για το επόμενο θυμα τους μεχρι να κανουν την λαθος επιλογη.  Σήμερα το λαθος ημουν εγω, γιατι η πινακιδα μου εγραφε μετακίνηση κώνων και το πρόστιμο ειναι ακριβό.
α.ν

Ανίατο μου παραμυθι!

"Όταν εισαι στο σωστό δρόμο το νιωθεις"

 Απλά το ξέρεις, ακόμα και αν στέκεσαι γυμνός με άδεια χερια και περιορισμένη ορατότητα μια αίσθηση ηρεμίας και ασφαλειας σε αγκαλιάζει. Μοιάζει σαν ερωτας που μόλις ανακάλυψες πως μπορείς να υπάρξεις και χωρίς αυτόν, ο ερωτισμός σου αρκεί, μια ελευθερια χωρίς όρια, η δύναμη στην αδυναμία, η ησυχία στην ανησυχία. Ο ερωτισμός νίκησε τον ερωτα!

Από όσο με θυμάμαι έχω υπάρξει ερωτευμένη , ο πρώτος μου ερωτας ήταν στο νηπιαγωγείο, και μετά ακολούθησαν ένα σωρό, τους θυμάμαι όλους! Μικρούς μεγάλους...Μελαχρινούς καστανους, ξανθούς, ψηλούς κοντούς, αδυνατους κανονικούς. Η αλήθεια δεν ερωτεύτηκα ποτε ζουμερούς, μάλλον γιατί υπήρξα εγώ αρκετά ζουμερή και για τους δυο μας. Για όλους ήμουν σίγουρη πως θα τους παντρευτώ όταν μεγάλωνα και όταν ανακάλυπτα πως δεν συμμεριζονταν την ίδια άποψη με μένα έκλαιγα τόσο μέχρι να αποκοιμηθώ και να ξυπνήσω στο καινούριο μου παραμύθι που λατρεύω να υπάρχω. Ήρωες του όλοι γύρω μου και γω άλλοτε ο πρωταγωνιστής και άλλοτε ο κομπάρσος. Σαν κομπάρσος έχω ζήσει τα καλύτερα παραμυθια γιατί έμαθα περισσοτερα απο οσα με πονεσαν. Το άσπρο φόρεμα κρεμαστηκε σε ένα όνειρο παιδικό και τα σκαλιά της εκκλησιας έγιναν κυλιόμενες αεροδρομίου, παντρεύτηκα το ταξίδι και παρεμεινα ερωτευμενη και πιστη στον ερωτισμό γύρω μου.
Ξεδιψω κοιτωντας διπλα μου και συναντώ τον άνθρωπο μέσα μου στο γύρω μου.

Αγαπω τη μεταμφιεσμενη του αδυναμια, τον κοιτω να τρέχει και όταν δεν αντέχει άλλο να τρέχει παει και κρυβεται! Καποτε συναντιομαστε στις ιδιες κρυψωνες. Μου αρεσει να κοιτω τις αποσκευες του. Κουβαλά μαζί του πάντα ότι χρειάζεται για να ζήσει το παραμύθι του, σπαθι, αλεξιπτωτο, σωσσιβιο, ωτοασπίδες , παρωπίδες... τα χρησιμοποιά οταν χρειάζεται για όσο χρειάζεται. Ενας γενναιος φοβισμενος υπερασπιστης του παραμυθιου του. Γύρω του έχει τειχη σαν και αυτά του facebook και μέσα σε αυτά βασιλεύει σαν πραγματικός βασιλείας. Είναι φιλόδοξος και εγωκεντρικός, δεν φοβάται την αρχή αλλα το τέλος.  Πορτα πισω απο την πορτα, ιστορια με 100 παραθυρακια. Τα μεθυσμένα βραδια χορεύει με τα φαντάσματα του και ξορκίζει το παρελθόν του και στην καθημερινότητα του τρέχει να προλάβει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του. Ο άνθρωπος διπλα μου, μέσα μου γύρω μου. Όλοι ίδιοι και διαφορετικοί. Η ομορφιά στην ελευθερια και την επιλογή. Ερωτισμός !μια λέξη που λατρεύω και δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει σε άλλες γλώσσες. Τραγούδι, ζωή, τοπίο μαγεία, γνώση, εμπειρία, στιγμή, φύση,  άνθρωποι δημιουργία. Ο ερωτισμός που δεν χώρισα και δεν με χώρισε ποτε. Ποιος άνθρωπος είμαι σήμερα και ποιον θα ερωτευτώ? 

Καλημέρα  σε ενα αλλο Σημερα! Μια ζωη γεματη Σημερα! 

a.n

Septemvris

Παρασκευή βραδυ, έξω βρέχει, στην πόρτα "γκρεμμασμενα" τα πρώτα μου φθινοπωρινά φύλλα. Τα έκλεψα από ένα δέντρο και μετά ξεκίνησα να τρέχω με το σακίδιο στον ωμο και τις βροχές στα μαλλιά με ομπρέλα την ενοχική μου χαρά. Τα θέλω όλα δικά μου όλα! Όλο το χρώμα του φθινοπώρου δικό μου! Δεν το χορταίνω! Μεταμόρφωση χρωμάτων νιώθω πως αλλάζει χρώμα η ψυχή μου όταν βρίσκομαι ανάμεσα τους!
Μια βδομάδα γεμάτη χρώμα. Σαν να πέρασε μηνας κι όμως ήταν μονο μια βδομάδα γεμάτη, δημιουργική και παραγωγική. Δεν ήθελα να σταματήσω να δουλεύω ακόμα και αν έφτανα στα όρια  μου. Κάπου εδώ είναι τα καινούρια μου έλεγα και είχα δίκαιο πολύ σύντομα συστηνόμουν στα καινούρια μου. Το κεφάλι μου ακόμα κουδουνίζει ευχάριστα από τις πολλές συστάσεις.
Το Helsinki με ανταμοιβει κάθε μέρα και με κάτι μικρό-καινούριο. Τελικά σε ότι μέρα και να ξυπνήσω σε οποια εποχή κάτι όμορφο-μικρό-καινούριο με περιμένει να το αντικρίσω να γίνει δικό μου. Τα ματια δεν δανείζονται τελικά και οι λέξεις μου αδυνατούν να καθρεφτίσουν την συναισθηματική μου "φθινοπωρινη" πολυχρωμία. Ότι κοιτώ είναι δικό μου! Το ήξερα πως μια μέρα θα γινόμουν πλούσια :)
Κάποιοι λένε πως η μέρα που σταματας να κανεις όνειρα είναι η μέρα που πεθαίνεις, κι όμως ...η μέρα που σταμάτησα να κάνω όνειρα ήταν η μέρα που ξεκίνησα να ζω! Μαγεία και ερωτας!
Ευχαριστώ!

a.n

Paron!

Θα ήθελα να γράψω για μια σκέψη που έκανα στην διάβαση πριν την μεγάλη ανηφόρα αλλα δεν μπορώ να θυμηθώ που την τακτοποίησα, οπόταν θα ξεκινήσω με την την τακτοποημενη  που έκανα φεύγοντας από την δουλειά.  Αφού έκλεισα όλες τις πόρτες και έβαλα τον συναγερμό στη διαδρομή κοιτούσα το κλειδί.
Διαπίστωσα πως ενώ ψάχνω τόσο καιρό τον διαχειριστή του δεν αντιλήφθηκα ποσο καλά κάνει την δουλειά του. 
Στο αυτοκινητο στην επιστροφη μου απο το Τusula 50' από Helsinki άκουγα ανά διαστήματα ένα ενοχλητικό ήχο αγνωστου ταυτότητας. Στην επιστροφή διαπίστωσα πως ήταν ο προειδοποητικος ήχος του ηταν του gps που με ενημέρωνε κάθε φορα που περνούσα τις κάμερες με ταχύτητα πάνω του ορίου. Όρια λοιπόν.
Αυτό το κλειδί λοιπόν έχει ένα παρόμοιο σύστημα on  ALERT κάθε που κινδυνεύω να τιμωρηθώ για την Υπερ-βολή μου!  Κλειδώνει ταχύτητες περιορίζοντας με ένα ΜΗ και ξεκλειδώνει μόλις γίνει πληκτικό καλοπιάνοντας με για τους περιορισμούς. Αυτοματισμοί μετά σου λέει ο άλλος.
Ανάμεσα σε κλειδιά και gps γεννιέται και ένας τρίτος συνειρμος που ελπίζω να με οδηγήσει εκεί που θέλω να καταλήξω... Πού σταματούν τα όρια τις αυτοπροστασίας και που ξεκινούν αυτά τις υποκρισίας?  Τι συμβαίνει με μας τους ενηλικους, τελικά τι είναι δύναμη και τι αδυναμία? Να είμαι ή να ελέγχω? Να δίνομε ή να δίνω? Να αφήνομαι ή να αφήνω? Να κρίνομε ή να κρίνω?  Κρίνω ή απλά αντικαθιστώ? 
Περπατώ με γοργό ρυθμό, όλες μου οι σκέψεις εδώ, παρόν μου εδώ, μοναξιά μου εδώ, ζωή μου εδώ, ουρανός εδώ, φθινόπωρο εδώ, μυρωδιά γεματη παρόν. Γεμάτες μέρες τις διασχίζω αδειανη και μόνη. Μονη μου...μια από τις πρώτες μου προτάσεις μόλις ξεκίνησα να αποκτώ άποψη για τα πάντα μονη μου, εγω τσέρω, έπαναλαμβανα μωρο παιδι! 
Τώρα αυτό το μόνη, μου χει γίνει σχεδόν αναγκαίο και με τρομάζει περισσότερο όταν σταματα να με τρομάζει. Βάζω τα χερια στις τζεπες, κοιτώ τον ουρανό πάνω από ολα μου τα ξέρω, πανω απο ολα μου τα θελω.
Κρατώ το κλειδί σφικτά , έφτασα σπίτι.
Κοιτώ ψηλά να πάρω ανάσα για τα 77 σκαλιά που με περημενουν και με έκπληξη διαπιστώνω πως η ανακαίνιση έχει τελειώσει! 
Τα γιγαντιωδη προφυλακτικά έχουν αφαιρεθεί από τα παράθυρα μας. Η αντισύλληψη τελειωσε, καλή λευτεριά ρε!!!Χαμογελώ! Ολη η κούραση της μέρας εχει απλα διαγραφει απο το προσωπο μου, κρατώ το μεγαλο μου χαμόγελο αγκαλιά  και ανεβαίνουμε τροχαδιν τους 4.5 ορόφους !  Ανυπομονώ να Δ Ω ! Ανοίγω όλες τις κουρτίνες. 
Επιτέλους! ΒΛΕΠΩ!
Παρόν και ας ειναι μονο αυτο!
a.n

Poso?

Δεν φοβάσαι ότι όλοι ξέρουν? δεν νιώθεις πως εκτίθεσαι? Ότι αυτά που γραφεις μπορούν να τα διαβάσουν όλοι και ίσως κάποιοι να πουν τι μαλακίες γραφει αυτή? Ότι...ότι και αλλα ότι τι και αν...
 Ερωτήματα ανθρώπινα καθημερινών ανθρώπων που συναντάς  σε ένα καναπέ...
Οι άνθρωποι είμαστε σαν τα ρούχα και εμενα δυστυχώς ποτε δεν μου άρεσε το σιδέρωμα έτσι κυκλοφορώ αναγκαστικά τσαλακωμένη σε ένα κόσμο ατσαλάκωτο και το τίμημα είναι να νιώθω συχνά εξωγήινος και μονη. Αλλα δεν είμαι, γιατί είμαστε πολλοί και πιθανότατα ο κάθε ένας που διαβάζει αυτή την πρόταση να κοιμάται με την μοναξιά ερωμένη του χρονια τώρα. Αυτή σας λέει καλημέρα και αυτή καληνύκτα, αυτή σας λέει άντε σήκω να πας δουλειά, σήκω και πάρε με βόλτα στο δασος σκόρπισε με στον αέρα. Στο λεωφορείο κάθεται πάντα παράθυρο για να σας κοίτα και στο τραπέζι δεν έχει ποτε όρεξη να φάει προτιμά περημενει...
Στις αρχές όταν ξεκίνησα να γράφω δειλά δειλά, είχα μια εφηβική ανησυχία αν τα ρούχα μου πάνε, αλλα μετά το ξεπέρασα. Η ανάγκη μου απλα για μια 'βόλτα' έγινε μεγαλύτερη  από την φοβία της εκθεσης και της προβολής.
 Η ανάγκη μου να μοιραστώ αυτά που σκέφτομαι και η ιδέα ότι ίσως κάποιος να συναντά τα συναισθήματα του στα κείμενα μου και τα παιδικα στιχάκια μου χαρισε την ψεουδαιστηση πως μειώνοντας την μοναξιά κάποιου αλλου μειώνω ετσι και την δικη μου. Αυτή η ψευδαίσθηση λοιπόν μου ήταν αρκετή για να συνεχισω. Ο εγωντρισμος της μοναξιάς μου βρήκε σκηνή και η μοναξιά μου φωνή!
Το γεγονός ότι η σκηνή δεν είχε κανένα θεατή από κάτω στις αρχές έκανε την παράσταση μου πιο οικεία αφού από μικρή έδινα παραστάσεις στον εαυτό μου, γιατί ήμουν και είμαι μεγάλη ψωνάρα!
Μεγαλώνοντας ο ήχος του πληκτρολογίου έγινε φωνή και η εικόνα του υπολογιστή μου παρέα καλή.
Μετράμε εδώ λάθη, έρωτες και επιλογές, ταξιδεύουμε πονάμε κλαίμε και χαιρόμαστε μαζί. Καταγρεφεται! Τι αξια έχουν όλα άμα δεν μπορείς να τα μοιράζεσαι? Τίποτα δεν πολλαπλασιάζεται αν δεν διαιρεθεί πρώτα...
Σήμερα στεκόμουν έξω από το λεωφορείο μέχρι να φάω την σοκολάτα μου διπλα στον καπνιστή, ήμουν πάντα πολύ επικριτική με τους καπνιστές, όμως σήμερα... τι διαφορα είχαμε? Απολύτως καμια! Απολαμβάναμε και οι δυο τους αργους θανάτους μας πριν μπει ο οδηγός μέσα , μια τελευταία τζούρα καρκίνου αυτός και μια μπουκιά εφράγματος και διαβήτη εγώ. Τα χερια μας συνήθως κουβαλάνε ανάμεσα σε πολλά αλλα και τα πάθη μας, ίσως ένα από αυτά να είναι και το blog μου...Ποιος ξέρει, ποιος κρίνει και ποιος μπορεί να πει με σιγουριά? Κανεις... Η μαγεία είναι στην επιλογή και την ελευθερια. Το μικρό μου blog μου θυμίζει πολύ την μικρή μου ζωή, έχω διπλα μου πάντα ότι με χρειάζεται και ότι χρειάζομαι οτιδήποτε άλλο συνήθως απομακρύνεται με ένα μαγικό τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω έτσι στο τέλος βολευόμαστε όλοι με ότι χρειαζόμαστε.
Είναι σκληρό να σκέφτεται κανεις για τον εαυτό του ότι παίρνει ότι του αξίζει αλλα απολαμβάνω την αίσθηση υπεροχης ότι κανεις δεν μπορεί να είναι πιο σκληρός μαζί από ότι έχω εγώ υπάρξει με τον εαυτό μου.
Όλα μπορούν να ανατραπούν και όλα αλλάζουν. Όλα είναι δανεικά όλα προσωρινά όλοι από το ίδιο ύφασμα έχουμε ράψει και από μια στολή και η τιμή αυτής σίγουρα δεν καθορίζεται από το σιδέρωμα! Ξεγυμνωθείτε λοιπόν είναι δωρεάν και δεν μπορεί να σας σκοτώσει παραπάνω από ένα τσιγάρο η μια σοκολάτα! a.n

Χωμα

Σημερα μπαινω στο αεροπλανο με τον μεγαλυτερο μου αδελφο και την μητερα μου. Η νεα μου πατριδα με στελνει στην καμια μου πατριδα. Στην καμια πολη.
 Αποχαιρετω τους φιλους μου απο το σχολειο, τους σποιτονοκυριδες μας την ανοικτοχρωμη κυρια Η και τον αντρα της, που μεχρι τα 5 μου νομιζαν οτι ημουν κοριτσι και μου αγοραζαν κουκλες. Η μητερα μου δεν το πηρε και πολυ καλα την πρωτη φορα, εγω το βρηκα αστειο.
Καθομε στα σκαλια της νεας παλιας καμιας γειτονιας μου και περημενω... κοιτω το ποδηλατο μου, νομιζω ειναι λυπημενο. Αλλα δεν μπορω να το παρω μαζι μας του εξηγησα.
Η Παλαιστινη δεν περημενει κανενα απο μας. Η Δαμασκος ειναι η καμια πολη. Ολοι εχουν φυγει.
Η μητερα μου λεει οτι ο Αλλαχ ειναι μεγαλος και απο δω και περα θα ταξιδευουμε με μεγαλα πλοια και αεροπλανα και δουμε ομορφα καινουρια πραγματα.  Εγω προτιμω το ποδηλατο μου. Τα αεροπλανα κανουν θορυβο και κανουν την καρδια μου να αλλαζει θεση οπως τοτε που εφυγε ο πατερας μας.
Η αδελφη μου μενει στην Σουιδεια και ο πατερας μας στον παραδεισο. Η μητερα λεει οτι η Σουιδεια ειναι τοσο ομορφη που μοιαζει με τον παραδεισο...
Νομιζω ο παραδεισος ομως ειναι πιο ομορφος γιατι ειδα την μητερα να κλαιει ψες.
Υποσχεθηκα στην κ.Η να της στειλω γραμμα σε ενα χρονο να της πω που θα ειμαστε και αυτη εκλαιγε κρυφα μαλλον λυπηθηκε που δεν θα παρω μαζι τις κουκλες της.
Με ποναει η κοιλια μου εχω το σαντουιτς στην τσαντα μου και την κεανιτα,
θα τα φυλαξω...

α.ν

Στην 'μικρη' που μεγαλωσε και εγινε μικρος Αbdullah.
Στην δικη μου μιση 'πατριδα'...των προσφυγων χωμα, τωρα το ιδιο χωμα μας ξε-χωριζει ...

http://www.youtube.com/watch?v=Gx7o2uqB6Gg

ΕΔΩ

Ξαπλώνω σε παγωμένα νερά 

ξεδιψώ αυτο το σώμα που παίζει με την φωτιά

Ενοχικά ερωτευμένη με την ζωή 

την απατώ πάντα πριν το πρωί

ο θάνατος με πολιορκεί

με κάνει να  νιώθω τόσο ελκυστική

είναι η φύση μου ανασφαλής, 

φωτεινη και σκοτεινή

το παιχνίδι αυτό με κάνει ηδονιστικά δυνατή

Μέρες γεμάτες από νίκες μεγάλες μικρές

ζωή τώρα εσύ με ακολουθείς

φτάσε με αν μπορείς

η αλλαγή δύναμη μου η πιο ισχυρή 

με ανασταίνει πριν το πρωί

η ψυχή μου ανυπότακτη μοναχική

φτάσε με αν μπορείς

έχω ξαναλλάξει πρώτου με αφουγκραστείς

φτάσε με αν μπορείς

δεν προλαβαίνεις να με αντιληφθείς

είσαι απλά ένα σκαλί

κι ολο σε ανεβαινω μικρη μου ζωη

ποτε φωτιά ποτε βροχή

αδύναμη δυνατή μην ρωτάς αν έχω κουραστεί

εδώ που με ταξιδεψες σταματησε να φυσά

ο ανεμος απλά με απορροφά

τα λόγια δεν ειναι τρομακτικα

τα χω μάθει όλα από καρδιας

ταπεινες σιωπές πίσω από αυτά

μικρές μεγάλες νίκες 

ξεκουράζονται σε νύκτες αδειανές

γεμίζουν-αδειάζουν αδειες γεματες αποσκευές

το διαβατήριο μου γραφει ονομα επωνυμο ΕΔΩ!

α.ν

Νεα αναρτηση?

Μπα...
α.ν

ΦΩΝΗ

Κομπος στο κενο
ταχυπαλμια σε δανεικο ρυθμο
στο βλεμμα φτερα
στον ηχο oρμητικα νερα
δεν σε κοιτω ζωη
ειναι η μερα τρομακτικα μαγικη
μυριζει  αλλαγη
εισαι δειλη.

Παλμος σε δικο μου ρυθμο
ανησυχα νερα
δεν με κοιτουν
ειναι θολα
σιωπη μου αληθηνη
παντα με διαφορετικη φωνη
προστατευτικη μαγικη
σε αγνοω ζωη
κατοικω στο μακρια
δεν με εχεις αναγκη πια
αφου δεν εχω αναγκη τιποτα πια.

Σιωπη

Σου αφαιρεσα τον λογο
να μην αισθανεσε φοβο
απομακρινα το βλεμμα
σε αφηνω τωρα μονο
κλειδωσα τον δικο μου χωρο
να χωραει εμενα μονο.

Αναμεσα μας κενη θεση
οι ανασφαλειες προτιμουν την μεση
παρεα με τον φοβο
ζω για μενα μονο
κοιμαμαι με την αλλαγη
ξυπνω πριν απο το πρωι
η σιωπη εγινε η πιο δυνατη μου φωνη.

α.ν

Μαθήματα ενηλικίωσης

Τι κρίνετε πίσω από την θυμο κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, πίσω από την οργή πίσω από την σιωπή, πίσω από λόγια μαχαιρια, την αδιαφορία, την παραίτηση, την απόρριψη, την έντονη κριτική, τον αυτασαρκασμο, το χιούμορ, την επίθεση, την άμυνα την εσωστρέφεια την ντροπή ή την υπερβολική προβολή;
Μια ιστορία, ένας ερωτας, μια αγάπη, ένας εφιάλτης, μια προδοσία, μια απιστία, μια δύσκολη παιδική ηλικία,  ένα όνειρο προδομένο, μια χαμένη ελπίδα, μια ανεκπλήρωτη προσδοκία, απογοήτευση, αποτυχία αμέτρητες μοναδικές ιστορίες από μοναδικούς περίπλοκους απλούς  ανθρώπους.
Ζητείται ελπίς !
Είναι η φύση μας περιπλοκη ή απλά απίστευτα απλή?
Είναι άβυσσος οι ψυχές μας ή απλά μια βαρκούλα με τρύπια πανιά?
Ας πάρουμε για δεδομένο ότι όλοι μας έχουμε πληγωθεί, ότι όλοι μας έχουμε μια σκοτεινή ιστορία, ότι όλοι έχουμε ανασφάλειες, ότι κάθε που ασκούμε κριτική είναι η προβολή των δικών μας παθών που δεν ανεχόμαστε στους εαυτούς μας, πως ο θυμος μας είναι πόνος και η αδιαφορία μας φόβος. Η επίθεση μας άμυνα η κυκλοθυμία ανασφάλεια και ο εγωισμός μας ανάγκη για επιβίωση.
Είμαστε αυτά που ζήσαμε, οι άνθρωποι που γνωρίσαμε, τα φίλτρα που μας δανείσανε.
Πολεμάμε αυτά που φοβόμαστε και κρίνουμε αυτά που δεν ανεχόμαστε σε μας.
Άλλωστε πως μπορείς να αναγνωρίσεις κάτι αν δεν το έχεις πρώτα γνωρίσει; Είμαστε ότι βλέπουμε.
Αυτοκαταστροφικοί, μαζόχες, σαδιστές, από όλα έχει ο μπαξές!
Εκεί που όλα ξεκινούν να πάνε καλά βγαίνουν οι άπιστοι Θωμακιδες και κουτσομπολευουν πως αποκλείεται... κάτι τρέχει, ξεκινάς να  ανυσηχας και πειθεις τον εαυτο σου πως ειναι διαισθηση, ψάχνεις για κακους ιωνους για να επιβεβαιώσεις την φοβία που σε λυτρώνει ώστε να επικρατεί ισορροπία. Για να γίνουν τα απλά περίπλοκα, γιατί μονο έτσι νιώθεις ζωντανός έτσι έμαθες να σκοτώνεις την πλήξη. Χιλιοφορεμένα ρούχα, όλα δεδομένα.Φταίει η χαμηλή εκτίμηση ή υψηλή απαίτηση;
Βγάλε τα ακουστικά ξεχνα τις οδηγείς χρήσης, είναι για πέταμα, χαμήλωσε το ανάστημα σου και συναντήσου με το φοβισμένο παιδί μέσα σου.
Τι θέλεις? Τι φοβάσαι? Τι ελπίζεις και προπάντων σε τι έπαψες να ελπίζεις?
Ο λύκος δεν υπήρχε ποτε γιατί απλά κατοικούσε πάντα μέσα σου.
a.n

Το χερι

Απόγευμα κυριακής μυρωδια απο φρεσκοκουρεμενο γρασίδι στην διαδρομή, από τις αγαπημένες μου μυρωδιές ανάμεσα σε αυτές του φρέσκου ψωμιού, του καφέ, της θάλασσας και της βροχής στο χώμα.
Δροσούλα και μια υποψία μπόρας στον αέρα, περπατάμε για την στάση λεωφορείου μαζί με την συγκάτοικο μου, δεν έχουμε αργήσει. Σήμερα την έχω εκπλήξει, πρώτον νιώθω κουρασμένη κάτι που δεν συνηθίζεται, δεύτερον έχω ξυπνήσει μετά από αυτήν, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί και τρίτον είμαι στην ώρα μου επίσης φαινόμενο σπάνιο. Η απάντηση μου λοιπόν στην δήλωση της ότι είμαι ένας χαμαιλέων όλο εκπλήξεις ήταν αρκετή για να ξεζουμίσω το συνειρμό του χαμαιλέων και να επεκταθώ σε αυτόν του κανένα.
Ποια είμαι τελικά, ποια ήμουν και ποια γίνομαι? Είμαι ότι βλέπω γύρω μου ή η κυκλοθυμία μέσα μου? Δανείζομαι τα σαββατοκύριακα λίγο από το όλα και ξοφλώ τις πέμπτες με τα τίποτα. Είμαι ένας κανένας με μια ντουλάπα γεμάτη από υποψηφιους εαυτούς έτοιμους για εγκατάσταση και απόρριψη.
Παρατηρώντας τις αλλαγές σήμερα το απόγευμα αναρωτιέμαι αν είμαι το αποτέλεσμα των αλλαγών ή oi αλλαγές είναι το αποτέλεσμα των πολλών μου εγώ. Κατηγορώ τον ευατό μου εγωκεντρικό για να απαλλαγω προσωρινά από την ανασφάλεια να το κάνει πρώτος κάποιος άλλος χαρίζοντας μου την ψευδαίσθηση του ελεγχου. Δημιουργώ επίσης και μια καλύτερη επιχειρηματολογία υπεράσπισης μου που θα με λυτρωσει από τις ενοχες του εγωκεντρισμού μου. Η τιμή ξεπουλήματος τις ενοχης μου φλερτάρει ύπουλα με την ηθική και  κερδίζει την δικη με το επιχείρημα τις απουσίας δικαιώματος μου να ασχοληθώ, να παρατηρήσω και να αναλύσω  κάποιον σε αυτό τον βαθμό και ότι το δικαίωμα μου περιορίζεται ηθικά μονο στην επιφυλακτική σύγκριση. 
Κλείνω την ντουλάπα, και κοιτώ το κανένα εγώ μου αλλα δεν νιώθω άβολα με την γύμνια του γιατί ίσως τελικά το θέμα μας να μην είναι η στολή αλλα η επιλογή... , δεν είμαστε τίποτα παραπάνω παρα η κατεύθυνση στην αλλαγή.
a.n

Τα χερια ενος φαντασματος

Παντα ειχα αδυναμια στα χερια των ανθρωπων ισως γιατι ειναι απο τα πρωτα πραγματα που κοιταμε μολις γεννηθουμε και συνεχιζουμε να τα παρκολουθαμε καθως γερναμε. 
Καθε φορα που τα βρισκω λιγο σκουρα τα χρησιμοποιω στο μεγιστο ειτε για να καθαρισω το σπιτι, ειτε το μυαλο μου. 

Τα μπλεκω, τα ξημπλεκω, τα κοιτω, τα ξανακοιτω, τα περιεργαζομε και αναρωτιεμε, οτι για να μπορω να τα βλεπω και να νιωθω τοτε μαλλον αυτο που ζω ειναι αληθινο και δεν ονειρευομε. 

Κατακριβειαν, θα μπορουσα να ζωγραφισω τα δακτυλα μου και με κλειστα τα ματια απο τις ωρες που εχω ξοδεψει πρατηρωντας τα, μετρωντας απο την πρωτη μερα γεννησης μου μεχρι σημερα. 

Στην αριστερη παλαμη κατω απο τον αντιχειρα οι νευρες μου σχηματιζουν μια μικρη καρδια, καποτε ειχα σκευτει να την τονιζα με ενα τατουαζ αλλα συντομα αλλαξα γνωμη, οπως και με ολα πραγματα στην ζωη μου.

 Η αληθεια ειναι οτι απο τα δακτυλα καταλαβαινω πολλα για τους αλλους, αν τα ματια ειναι το βιβλιο τοτε θα ελεγα πως τα χερια ειναι οι σελιδες.

Σημερα ειχα μια ωραια συναντηση στο δρομο με ενα σκειτμπορντα. 

Κρατουσα τον χαρτη και κοιτουσα τον ουρανο. Μαλλον εμοιαζα πως δεν μπορουσα να βρω τον δρομο για το φεγγαρι παρα για τις ενοικιασεις αυτοκινητων ...

Με προσπερνα με φορα αγκιστρονωντας με με την ακρη του ματιου του, σταματα και νεταρει καλυτερα. 

Ισως να σκευτηκε οτι αυτη για να κρατα τον χαρτη και να βλεπει τον ουρανο κατι θα ξερει. Με ρωτησε αν παω στο φεστιβαλ, του λεω οχι και απαντα: επειδη φαινετε οτι εχεις χαθει και γω του απαντω μα εχω χαθει. Μου λεει φερε να δω τον χαρτη σου και καπως ετσι μου εξηγησε πως να παω, με συνοδευε για λιγο ενω σιγομουρμουριζε μια μελωδια επειτα ανεβηκε στην σανιδα του και χαθηκε!
 Ομως προλαβα να κλεψω λιγες σελιδες απο το βιβλιο του. 
Τα χερια του ηταν ελαφρως μαυρισμενα απο τον λιγοστο ηλιο που εχει αυτη η χωρα που εχω μετακομισει το σωμα μου. Τα νυχια του φρεσκοκομενα και ειχε ενα σχινακι στο δεξι χερι. Αλανι, καλιτεχνικη φυση και κυριος. Θα μπορουσε να ηταν ενας συχρονος ιπποτης για μια συγχρονη πριγκιπισσα, αλλα αυτη θα ηταν καποια αλλη σκευτηκα....και εκει με κτυπησε ο κεραυνος. Δεν ειμαι πλεων πριγκιπισσα, αποληθηκα σε καποια φαση και δεν το πηρα ειδηση. Η αιτια, ε μαλλον γιατι δεν με χωρουσε πλεων ο κορσες.

Κοιτω τα δικα μου χερια , φρεσκοκομενα νυχια, φαγωμενες παρανυχιδες, κοκκινιλα και μικρη πληγη απο φανταστικη φαγουρα στο δεξι χερι, ελαφρως μαυρισμενα αλλα καλα ενυδατωμενα. 
Αγχος, τελειομανια, ανησυχια. Ενα ψυχαναγκαστικα χαμενο αγριμι σκευτηκα. Μια συγχρονη Νταινα που δραπετευσε αλλα σκοτωθηκε.
 Ενα φαντασμα με χερια ή τα χερια ενος φαντασματος, ποιο απο τα δυο?

Θα κοιμηθω με το φως ανοικτο...

Τα χερια μου μολις πληκτρολογησαν, καληνυκτα!

mou moiazw

Ola lene feugw

kai gw sto twra menw

ola lene allazw

kai egw olo me sena moiazw

ola fwnazun ela
ma sto keno me vgazun

ola lene proxwra
k oloi sto epitopu sixnazun
sto keno arazw
me ton euato m tromazw
ola fwnazun allazw
ma egw mono se sena moiazw
su moiazw
mou moiazw...

Ασπρο - μαυρο - γκρι

Ωρα 22.20 πλην 15 ' που παει μπροστα  22.05. Κοιταω το λευκο μου μπλογκ και την λευκη μου σκεψη. Τα δυο μου χερια στο πληκτρολογιο περημενουν τις σκεψεις μου να τα χορεψουν ομως δεν κουνιουνται...σιωπη. Με κοιτας και σε κοιτω τι αλλο να σου πω?
Τι να γραψω που δεν το εχω πει? Ξεκηνω δειλα με ενα κλικ, ακολουθει αλλο ενα κλικ κλικ χωρις κανενα κλικ ομως αυτος ο γαμος θα ναι λευκος! Αποφασιζω να γκρινιαξω μεχρι το διαζυγιο..
Ποναω, πλατη αριστερο ποδι χερι και αριστερο ημισφαιριο εγκεφαλου.  Η αριστερα μου αποψε νοσει, ο κουμμουνισμος καταρρει... Το σαββατοκιριακο με εκτοξευσε και η δευτερα με προσγειωσε σε ενα λευκο τοπιο, με μαυρες σκεψεις. Ο καιρος βροχερος και ο χειμωνας λεει μπονζιουρ ζιε σουι γκρι, γκρεμοτζακιζοντας με, αρχες Αυγουστου. Νομιζω μου λειπεις...λες γιαυτο να ποναω? Εφευρεσα ενα πονο για να μου θυμιζει την παρουσια στην απουσια σου? Λευκη αρνηση και λευκη επανασταση. Λευκα αιμοσφαιρια σε απεργια! Αδυναμια μου ξεβαφεις τον απελευθερωτικο αγωνα. Δουλευω τον εαυτο μου τοσο καλα μην μου το χαλας.. Λευκα συναισθηματα και μαυρες σκεψεις σε γκρι βροχερες μερες...
Ενα θερμομετρο να πεισω την συγκατοικο μου οτι πεθαινω. 35.7 θερμοκρασια ειναι αρκετο να την πεισω για υποθερμια το κεφαλι μου θα εκραγει ή ειναι η καταραμενη αυθυποβολή?...  Ι γκουγκλ ιτ  μα δεν βρισκω το 'απο τι'? οι σκοτεινες μου αναζητησεις με οδηγουν μονο σε λευκα συμπερασματα και αδιεξοδα...γεια σας σβηνω μαζι με την λευκη μου οθονη η ντραμα κουιν φοραει τα λευκα της ονειρα.good white λευκη φατσουλα, ξετυλιγω την λευκη σημαια σε μαυρο background με γκρι συννεφακια!

Ntring!

Τι θα συμβεί αν αύριο ξυπνήσεις και είσαι ένας άλλος!
Βγαίνεις έχω για καφέ για ποτό για picnick για μπίρες για clubbing για cinema για βόλτα για ψώνια και πίνεις καφέ ενώ δεν έπινες, coca cola ενώ σε έτσουζε, αλκοόλ ενώ σου ξίνιζε, χορεύεις ενώ δεν χόρευες, δεν αργείς να πας δουλειά ενώ αργούσες, αγγίζεις σε όλες τις επιφάνειες χωρίς ex-ray ακτίνες, ανοίγεις όλες τις πόρτες και κρατιέσαι σφικτά από τον σωλήνα στο metro και στο λεωφορείο ξεχνώντας τις ασκήσεις ισοροποειας που εφαρμοζες στην αθηνα για να αποφύγεις τα θανατηφόρα  μικρόβια των σιχαμερών λεωφορείων και όλα αυτά χωρίς ενοχες και ψυχαναγκαστικές σκέψεις! Τρως χωρίς να πλύνεις τα χερια, pizza, παγωτό και ένα κουτί μπισκότα το ένα μετά το άλλο χωρίς να μετράς θερμίδες, και δεν κανεις γυμναστική μετά για να τα κάψεις αντίθετα πέφτεις κατευθείαν για ύπνο χωρίς να ξεβαφτείς! 
Διαγραφείς ότι σε χαλάει και το αγνοείς τόσο μέχρι να αμφισβητήσει την υπάρξη του! Ότι και να γίνει δεν χάνεις την ψυχραιμία σου γιατί απλά δεν γουστάρεις, σου μιλάνε και δεν καταλαβαίνεις τα μισά και βρίσκεις το θάρρος να κανεις τις πιο ηλίθιες ερωτήσεις που θα μπορούσες να κανεις. Ταΐζεις χυλοπίτες και το απολαμβάνεις και απασχόλησε τόσο πολύ που δεν προλαβαίνεις να κοιμηθείς πάνω από 6.5 ώρες κάθε βραδυ. 
Έχεις καταργήσει την έννοια του ντουλαπιού αφού η τροχεία των ρούχων σου είναι ένα τρίγωνο βερμούδων πλυντήριο-απλώστρα-body και το πιστολάκι έχει αντικαταστήσει πλέων το σίδερο και έχει στευθεί επάξια ως η πιο single friendly οικιακή συσκευή.
Το κινητό σου χρησιμεύει πλέων μονο ως ξυπνητήρι και όταν κτυπά δεν απαντάς γιατί δεν θυμάσαι καν τον ήχο κλήσης.
 Δεν είσαι εσύ και όμως είσαι και σου αρέσει!
Και όλα αυτά απλά επειδή ξύπνησες!Μεραα!!
a.n

Klemmeno romantzore

Mia ipenthimisi apo to parelthon ktipise ipenthimizontas mou tin dinami twn lexewn kai tis mageias tu agnwstu... Eimai kala, zw, pou eimai? Me dio agapimenes files trwgwntas susi se ena paraliako baraki iliokamenes kai stolismenes anarwtiomastan pu tha eimaste ena xrono argotera.. 
Egw edw k seis ekei agapimenes mou! 
H mia me kainurio tattoo k i alli me kainuria agaph aggalia k gw se kainuria gh ! Se ena agnwsto paron metrieme me to mellon pou konteuei parelthon.
Taxidepsame mazi kai xwrista kai ftasame edw....
Savatokiriako apoxairetismu agapimenes, apomonwsis kai endoskopisis. Thimizei kati apo palia...
Me tin idia pizzama xanalew exe geia isws na xanantamwthume isws oxi, vazw ipenthimisi tin erwtisi :) ... 
Dimitra Galani palia ellinika kati apo feggari, kati apo erwta, kati apo palia Ellada autin pou panta  perimenei na tin perpatisw xeri xeri stin Plaka, stu Psiri, volta kai aeras sta malia, perpatima sto nisi me anthus lemonias parea, me oli tin almira agkalia... 
Ola einai edw ekei kai puthena...Wraia pou einai ta diskola, giati etsi xamogelane perissotero autoi pou ponane, xanaerwteuontai kai diskola xehnane... Oi romantikoi kai oi trelloi mazi xeniktane oi sinaisthimatikoi kai oi adinamoi mazi ligizun kai ponane...Ola trexun ola feugun ola allazun kai twra se antallazun!
Savvatokiriako me imerominia lhxhs ena exe geia gia allh mia fora, alli mia petra stin ammudia! Den einai kokkino einai fuxia! H mikri mou agnwsth gnwsth den sikwnei analisi, etsi opws einai mou arkei...Allazei gh, h istoria diarkei...
O romantzore pnigete se mia zwgrafia mithoplasias, krata tin dikia tou eleutheria apo ta malia kai egw akrovatw se xenh apusia xanafeugwntas makria,paramenwntas k oi dio pistoi stis pio makroxronies mas sxeseis, autes pou xekinisame me tus eautus mas. Kainuria ipenthimisi kai ftu xeleutheria xanapontarw se  alli istoria giati apla mporw. 
a.n

Xana

Lathos epilogi,
katalathos provoli
den exei matia i pnoh
stamatise na girna h gh.
Autotelhs kakopaigmeni anametrish
tis kardias h epanektelesi.
Mazoxistike o romantismos
xanapethane o fterotos theos.
Ths exisoropishs pseudaisthisi
ths moiras fterwth diaisthisi.
Mauri petaluda sto tavani
treis niktes ths dinei simadi.
Se ena spirto mia fwtia xoreuei

thn sagineuei oso auth thelei,

den tha figei, den tha svisei

prepei prwta na tin misisei

tin petaluda na akoluthisei.

Feugei prin xepsixisei

an antexei tha thn kerdisei.
San agaph mia arrwsti anagkh
san erwtas h lissasmeni autapati.
Mesa stis lexeis ekripse thn siwpi ths 
stis iposxeseis thn pseudaisthisi tis.
Forese h anagki apo ena psema
edwse xana stin grothia aera
xepulise apo ta ela
osa eniwse einai ola psema
einai apla alli mia nikta 
se agnwsti mera.
kalimera.